Centrale Raad van Beroep, 04-09-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:2993, 15/3320 WIA-S

Verzoekster heeft een bedrag van € 725,90 gevorderd aan kosten van de inzet van de procesbeheerder WIA van verzoekster. Uit de overgelegde specificatie blijkt dat het gaat om bestede uren van deze functionaris die verband houden met de bezwaar-, beroeps- en hogerberoepsprocedure.

Het Uwv heeft de verschuldigdheid van deze kosten bestreden en aangevoerd dat het gaat om personeelskosten van verzoekster, die verzoekster ook zou hebben gehad zonder de procedure en zonder het onrechtmatige besluit. Volgens het Uwv lijken de kosten betrekking te hebben op activiteiten van Incentivo, de organisatie die de procedures namens verzoekster heeft gevoerd, en dat die kosten daarom vallen onder de al toegekende proceskostenveroordeling. Bovendien heeft het Uwv vragen gesteld bij de hoogte van de kosten en gesteld dat het kosten zijn die in een normaal maatschappelijk verkeer voor eigen rekening van verzoekster zouden moeten blijven. Van de zijde van verzoekster zijn de argumenten van het Uwv niet inhoudelijk bestreden.

Uit de specificatie van de gevorderde kosten blijkt dat het voor het grootste deel gaat om werkzaamheden die verband houden met de gevoerde procedure. Voor zover deze kosten verband houden met de door Incentivo verleende rechtsbijstand in de procedure, komen ze reeds niet voor vergoeding in aanmerking, omdat ze zijn begrepen in de proceskostenveroordeling die ten laste van het Uwv is uitgesproken. Voor zover de kosten daar niet onder vallen, is uit de specificatie niet aanstonds duidelijk geworden of het gebruikelijke loonkosten betreft die ook zonder de procedure voor rekening van verzoekster dienen te blijven, of dat sprake is van specifieke kosten die zonder de procedure niet of niet in die omvang zouden zijn gemaakt. Verzoekster heeft ervoor gekozen om af te zien van een nadere zitting en heeft de door het Uwv aangevoerde argumenten tegen de opgevoerde kostenposten niet inhoudelijk bestreden. Daarom is de geschetste onduidelijkheid blijven bestaan en kan in het midden blijven of de schade als gevolg van het besluit van 30 juli 2014 aan het Uwv kan worden toegerekend, omdat de vordering door verzoekster onvoldoende is onderbouwd.

Verzoekster heeft vergoeding gevorderd van de immateriële schade geleden door overschrijding van de zogenoemde redelijke termijn. De redelijke termijn als bedoeld in artikel 6 van het EVRM is aangevangen met de ontvangst op 19 december 2013 door het Uwv van het bezwaarschrift van verzoekster tegen het besluit van 25 november 2013. Tot de datum van deze uitspraak betreffende de schadevergoeding is een periode van meer dan vijfeneenhalf jaar verstreken. Daarmee is de redelijke termijn van in beginsel vier jaar in een bestuursrechtelijke procedure in drie instanties overschreden.

Het Uwv heeft bij verweer gesteld dat de vordering van verzoekster moet worden afgewezen omdat verzoekster niet heeft onderbouwd dat aan de in de voorgaande overweging gestelde eisen is voldaan. Van de zijde van verzoekster is dit standpunt niet bestreden.

Verzoekster heeft niets naar voren gebracht waaruit volgt dat de te lange duur van de procedure haar immateriële schade in de hiervoor omschreven vorm heeft berokkend. Dat betekent dat ook het op artikel 6 van het EVRM gebaseerde verzoek om schadevergoeding als onvoldoende onderbouwd moet worden afgewezen.