Centrale Raad van Beroep, 07-11-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:3527, 18/4798 AW

1.1.

Appellant was sinds 1 oktober 1995 in dienst van de politieregio Haaglanden en vanaf 1 januari 2013 van de Nationale Politie. Vanaf 3 december 2005 was appellant werkzaam als rechercheur A bij bureau [X.], in welke functie hij in 2008 is aangewezen als tactisch rechercheur in het kader van de Team Grootschalig Optreden-Uitvoeringsregeling Haaglanden. Op 17 april 2013 heeft appellant zich ziek gemeld. Na adviezen van de bedrijfsarts en de arbeidsdeskundige en na enige gesprekken met de leidinggevende over onder meer de re‑integratie is aan appellant in een gesprek op 30 juli 2013 de opdracht gegeven om te gaan re-integreren bij bureau [X.]. Overeenkomstig het voorstel van appellant heeft hij op 31 juli 2013 een aanvang gemaakt met die re‑integratie en zijn werkzaamheden daarna uitgebouwd. Tegen de dienstopdracht van 30 juli 2013 heeft appellant op 24 april 2014 beroep ingesteld. De rechtbank heeft bij uitspraak van 7 november 2014 (14/3416) het beroep tegen de dienstopdracht niet-ontvankelijk verklaard. Bij uitspraak van 25 augustus 2016, ECLI:NL:CRVB:2016:3215, heeft de Raad deze niet‑ontvankelijkverklaring bevestigd vanwege het verzuim van appellant om eerst bezwaar te maken tegen de dienstopdracht. De Raad heeft het beroepschrift van 24 april 2014 naar de korpschef doorgestuurd om als bezwaar te behandelen.

1.2.

Bij besluit van 3 november 2016 (bestreden besluit) heeft de korpschef het bezwaar tegen de dienstopdracht niet-ontvankelijk verklaard, omdat dit buiten de bezwaartermijn van zes weken is ingediend en geen sprake is van een verschoonbare termijnoverschrijding.

3.1.

Het hoger beroep van appellant strekt ertoe dat zijn bezwaar ontvankelijk wordt geacht en dat de dienstopdracht wordt herroepen.

3.2.

De korpschef heeft zich achter de aangevallen uitspraak geschaard.

4.3.

In verband met de niet-ontvankelijkverklaring van het bezwaar heeft de korpschef gewezen op de feitelijke gang van zaken. Na de ziekmelding van appellant verschilden appellant en de korpschef medio 2013 van mening over de vraag of bij bureau [X.] een sociaal veilige werkomgeving kon worden gecreëerd. Op de tijdens het gesprek van 30 juli 2013 herhaalde weigering van appellant om bij bureau [X.] te gaan re‑integreren, heeft de leidinggevende kenbaar gemaakt dat appellant dan een dienstopdracht krijgt. Aan appellant is ook verteld dat hij een deskundigenoordeel kan vragen bij het Uwv maar dat dit geen opschortende werking heeft. Appellant heeft vervolgens over de re‑integratie bij bureau [X.] randvoorwaarden gesteld en voorgesteld dat hij op 31 juli 2013 met vier uur zou starten, wat vervolgens zou worden uitgebouwd. De leidinggevende heeft dit geaccordeerd. Hiermee is het gesprek in een goede sfeer beëindigd. Appellant is in overeenstemming met deze afspraak op 31 juli 2013 met de re‑integratie gestart. Hij is - zoals eerder was afgesproken - op 7 augustus 2013 met vakantie gegaan. Bij zijn terugkeer op 4 september 2013 heeft appellant het verslag van het gesprek op 30 juli 2013 voor gezien en akkoord ondertekend. Nadat op 6 september 2013 een overplaatsing van appellant is afgesproken, koos appellant op 23 september 2013 niet voor één van de vijf voorgestelde bureaus, omdat hij geen overplaatsing wilde als rechercheur A. Bij het gesprek van 25 oktober 2013 over de door de korpschef voorgenomen overplaatsing vroeg appellant om bij bureau [X.] te mogen blijven totdat er een vacature zou zijn bij een bureau van zijn keuze.

4.4.

Tussen partijen is niet in geschil en ook de Raad aanvaardt dat appellant op 30 juli 2013 een mondelinge dienstopdracht heeft gekregen, waartegen hij niet binnen de bezwaartermijn van zes weken bezwaar heeft gemaakt. Een mondelinge dienstopdracht als deze is een met een besluit gelijk te stellen andere handeling als bedoeld in artikel 8:2, eerste lid van de Awb (vergelijk de uitspraak van 25 juli 2005, ECLI:NL:CRVB:2005:AU0538 en de uitspraak van 26 mei 2016, ECLI:NL:CRVB:2016:1979). Omdat een zodanige andere handeling geen besluit is als bedoeld in artikel 1:3 van de Awb, is daarop het voorschrift van artikel 3:45 van de Awb niet van toepassing. De uitspraak van 5 juli 2011, ECLI:NL:CRVB:2011:BR1156, waar appellant naar verwijst, ziet dan ook niet op de onderhavige situatie, nu deze uitspraak betrekking heeft op de verschoonbaarheid van een termijnoverschrijding bij het ontbreken van de rechtsmiddelverwijzing van artikel 3:45 van de Awb.

4.5.

Voor zover appellant meent dat het verslag van het gesprek van 30 juli 2013 moet worden aangemerkt als het schriftelijk bekend gemaakte besluit van de dienstopdracht volgt de Raad appellant hierin niet. Dat appellant een dienstopdracht kreeg was op 30 juli 2013 voor appellant zonder meer duidelijk. Omdat appellant na een aanvankelijke weigering om te gaan re‑integreren bij bureau [X.] in de loop van het gesprek alsnog met die re‑integratie instemde en vanaf de volgende dag in overeenstemming daarmee de re‑integratie daar heeft opgepakt, was er voor de korpschef, zoals hij heeft aangevoerd, geen aanleiding meer om de dienstopdracht alsnog op schrift te stellen. Het op 4 september 2013 ondertekende verslag van het gesprek van 30 juli 2013 kan daarom niet worden aangemerkt als het schriftelijk bekend gemaakte besluit van de dienstopdracht.

4.7.

Appellant heeft voorts beroepsgronden aangevoerd tegen de overweging ten overvloede van de rechtbank inhoudende dat de korpschef appellant in redelijkheid heeft kunnen laten re‑integreren bij bureau [X.]. Naar vaste rechtspraak (uitspraak van 5 november 1999, ECLI:NL:CRVB:1999:AG8698 en uitspraak van 25 mei 2007, ECLI:NL:CRVB:2007:BA5866) kan tegen een overweging ten overvloede geen hoger beroep worden ingesteld, tenzij die overwegingen een dermate stellig oordeel over het geschil geven dat zij daardoor een bindend karakter krijgen. Reeds omdat de rechtbank uitdrukkelijk vermeldt dat het oordeel ten overvloede is - dat wil zeggen voor het geval het bezwaar wel ontvankelijk zou moeten worden geacht - en uit 4.6 volgt dat de rechtbank het bewaar terecht niet‑ontvankelijk heeft geacht, kan het oordeel van de rechtbank niet als een stellig oordeel met een bindend karakter worden aangemerkt. Dat brengt mee dat appellant hiertegen geen hoger beroep kan instellen en de hierop betrekking hebbende beroepsgronden verder niet besproken zullen worden.

4.8.

Het voorgaande brengt mee dat de aangevallen uitspraak bevestigd moet worden voor zover de rechtbank daarbij het bestreden besluit in stand heeft gelaten.