Centrale Raad van Beroep, 13-02-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:606, 16/7063 WIA

Werkneemster is werkzaam geweest als schoonmaakster voor zeven uur per week. Zij heeft zich met ingang van 4 november 2013 ziek gemeld. In verband met een aanvraag op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) is werkneemster door de verzekeringsarts onderzocht. Deze heeft beperkingen bij werkneemster vastgesteld en neergelegd in een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) van 15 september 2015. Met deze FML heeft de arbeidsdeskundige geen functies kunnen duiden. Omdat werkneemster gedeeltelijk is hervat in aangepast werk, heeft het Uwv op grond van de inkomsten daaruit bij besluit van 15 oktober 2015 vastgesteld dat werkneemster vanaf 2 september 2015 recht heeft op een loongerelateerde uitkering op grond van de Wet WIA, waarbij de mate van zijn arbeidsongeschiktheid op is vastgesteld 36,47%.

Appellante heeft bezwaar gemaakt tegen het besluit van 15 oktober 2015. Een verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft in een rapport van 15 april 2016 opgemerkt dat de door de verzekeringsarts vastgestelde belastbaarheid fors is aangezet en dat een lichte overschrijding daarvan is toegestaan. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft de FML vervolgens ongewijzigd onderschreven. Een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft in zijn rapport van 21 april 2016 het standpunt van de arbeidsdeskundige bevestigd dat met de FML van 15 september 2015 geen functies te duiden zijn. De praktische schatting heeft hij onderschreven. Bij besluit van 25 april 2016 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar ongegrond verklaard.

Appellante heeft in hoger beroep uitdrukkelijk gesteld geen nieuwe medische gegevens in te brengen noch de medische beoordeling ter discussie te stellen. Appellante heeft betoogd dat het bestreden besluit een deugdelijk gemotiveerde arbeidskundige grondslag ontbeert. Allereerst heeft appellante aangevoerd dat zij zich in een ongelijkwaardige positie ten opzichte van het Uwv bevindt omdat onvoldoende transparant is of alle functiemogelijkheden die het CBBS bevat, door de arbeidsdeskundige (bezwaar en beroep) zijn benut en of de functieselectie door deze arbeidsdeskundige (bezwaar en beroep) juist is. Dit levert strijd op met het beginsel van “equality of arms”. Alleen als appellante toegang heeft tot de in het CBBS neergelegde functies, de belasting daarvan inbegrepen, is voor appellante de gemaakte selectie verifieerbaar en controleerbaar en is er sprake van een gelijkwaardige positie. Voorts heeft appellante naar voren gebracht dat de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep bij de heroverweging van de arbeidskundige grondslag, ondanks de opmerking van de verzekeringsarts bezwaar en beroep in het rapport van 15 april 2016, te strikt de hand heeft gehouden aan de FML van 15 september 2015. De opmerking van de verzekeringsarts bezwaar en beroep dat de verzekeringsarts de beperkingen fors heeft aangezet en dat een lichte overschrijding daarvan is toegestaan, had voor de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep aanleiding moeten zijn in overleg te treden met de verzekeringsarts bezwaar en beroep ter nuancering van de beperkingen in de FML van 15 september 2015, waarna de (mogelijke) passendheid van de verworpen functies had kunnen worden bezien. Tot slot heeft appellante opgemerkt dat er bij de functieselectie ten onrechte van is uitgegaan dat werkneemster beschikt over opleidingsniveau 2, nu onduidelijk is of zij de basisschool in Iran heeft afgemaakt en of zij op basisschoolniveau kan lezen.

Het Uwv heeft om bevestiging van de aangevallen uitspraak verzocht. In een brief van 26 april 2018 heeft het Uwv uiteengezet dat de functies opgenomen in het CBBS een redelijke afspiegeling vormen van de arbeidsmarkt qua bekwaamheidsniveaus. In het CBBS zitten ook voldoende functies van opleidingsniveau 1 in vergelijking met het klantenbestand. Het Uwv heeft zijn standpunt gehandhaafd dat de arbeidskundige beoordeling op een juiste en gemotiveerd inzichtelijke wijze heeft plaatsgevonden. Aan appellante zijn de Notities niet-eindgeselecteerde functies van 14 oktober 2015 overgelegd waaruit de reden van verwerping van deze functies blijkt. Tevens is appellante de belasting van vijf verworpen functies toegezonden. Dit maakt dat appellante de arbeidskundige beoordeling gemotiveerd heeft kunnen betwisten. Tot slot is het opleidingsniveau van werkneemster op juiste gronden vastgesteld op 2.

Gelet op de aangevoerde gronden in hoger beroep wordt vastgesteld dat de medische grondslag van het bestreden besluit niet ter discussie staat. Daarmee staat de FML van 15 september 2015 vast. Het geschil beperkt zich tot de arbeidskundige grondslag van het bestreden besluit.

Het betoog over het gebrek aan “equality of arms” slaagt niet, gelet op het volgende.

Er is voorts geen aanleiding om de conclusie van de arbeidsdeskundige voor onjuist of onvoldoende gemotiveerd te houden dat, uitgaande van de FML van 15 september 2015, voor appellante geen passende functies zijn te duiden. Verder heeft het Uwv in de brief van 26 april 2018, in reactie op de kritiek van appellante op de vulling van het CBBS-bestand, voldoende gemotiveerd dat het CBBS een redelijke afspiegeling van de arbeidsmarkt qua bekwaamheidsniveaus is, waarbij voldoende functies van opleidingsniveau 1 in het bestand zitten.

Appellante wordt niet gevolgd in haar standpunt dat de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep, gelet op de opmerking van de verzekeringsarts bezwaar en beroep, met deze arts in overleg had moeten treden om te bezien of de belastbaarheid van werkneemster moet worden bijgesteld. De arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft in het rapport van 21 april 2016, in onderdeel C, gemotiveerd toegelicht dat de overschrijdingen in de verworpen functies op de belastbaarheid van werkneemster fors zijn. Een lichte bijstelling van de belastbaarheid zou dan ook niet leiden tot geschiktheid van eerder verworpen functies, zoals de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep bij rapport van 27 juni 2016 nader heeft toegelicht. Door bij zijn arbeidskundige heroverweging uit te gaan van de FML van 15 september 2015, die ongewijzigd door de verzekeringsarts bezwaar en beroep is geaccordeerd, heeft de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep geen te strikte toets gehanteerd.

Tot slot heeft de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep in het rapport van 5 juni 2018 voldoende gemotiveerd dat bij werkneemster sprake is van opleidingsniveau 2. Hij is daarbij uitgegaan van de opgave van werkneemster dat zij de basisschool in Iran heeft gevolgd. Appellante heeft niet gemotiveerd waarom hiervan niet zou kunnen worden uitgegaan.

Het hoger beroep slaagt niet. De aangevallen uitspraak zal worden bevestigd.