Centrale Raad van Beroep, 05-11-2020, ECLI:NL:CRVB:2020:2726, 19/3393 WIA

Volgens appellante heeft het Uwv het besluit tot het opleggen van de loonsanctie te laat genomen, omdat het Uwv niet heeft besloten voor de afloop van de wachttijd van 104 weken. Deze beroepsgrond slaagt, indien zoals appellante heeft gesteld de wachttijd is aangevangen op het moment van de ziekmelding van 14 september 2015. In artikel 25, elfde lid, van de WIA is bepaald dat het genoemde besluit voor afloop van de wachttijd moet worden genomen. Het Uwv is van mening dat het besluit wel tijdig is genomen, omdat de wachttijd is aangevangen op 21 april 2016, toen heeft appellante werkneemster na de WAZO periode opnieuw ziek gemeld, terwijl volgens het Uwv de ongeschiktheid van appellante toen is voortgekomen uit een andere oorzaak dan in de periode daarvoor. Op grond van het bepaalde in artikel 23 van de WIA, vangt in een zodanig geval de wachttijd van 104 weken aan op 21 april 2016.

De verzekeringsarts van het Uwv heeft in het rapport van 2 maart 2018 vermeld dat werkneemster aanvankelijk is uitgevallen met bekkenklachten en dat werkneemster na de WAZO periode, naast de bekkenklachten, vooral psychische klachten had, die een aanmerkelijk grotere invloed hadden op de ongeschiktheid dan de bekkenklachten en dat daarom sprake is van een andere ziekteoorzaak, die ook geen directe relatie had tot de zwangerschap en de bevalling. In het bestreden besluit heeft het Uwv vervolgens gemotiveerd gesteld dat de wachttijd is aangevangen op 21 april 2016 en dat de arbeidsongeschiktheid van werkneemster vanaf 21 april 2016 niet het gevolg was van zwangerschap of bevalling. In haar bezwaarschrift van 23 mei 2018 heeft appellante volstaan met de verder niet onderbouwde stelling dat twijfel bestaat of het Uwv wel tijdig heeft beslist. In haar beroepschrift en hogerberoepschrift heeft appellante deze stelling niet verder onderbouwd en ter zitting van de Raad heeft appellante volstaan met de stelling dat het Uwv de fysieke klachten en beperkingen heeft genegeerd.

Het Uwv heeft afdoende gemotiveerd dat gelet op de beschikbare gegevens, er van moet worden uitgegaan dat de wachttijd is aangevangen op 21 april 2016. Daar heeft appellante onvoldoende tegenover gesteld. Bovendien blijkt uit de gedingstukken dat ook appellante bij de verantwoording van de re-integratieactiviteiten er steeds van is uitgegaan, ook in de correspondentie met het Uwv, dat de periode van 104 weken waarin zij die activiteiten moet verrichten, is aangevangen op 21 april 2016. Dat betekent dat de beroepsgrond niet slaagt.

Ter beoordeling is vervolgens of de rechtbank terecht heeft beslist dat het Uwv moet worden gevolgd in het standpunt dat appellante zodanig tekort is geschoten in haar re‑integratieverplichtingen, dat het Uwv terecht aan appellante een loonsanctie heeft opgelegd. Niet in geschil is dat werkneemster ten tijde van de beoordeling van de re‑integratie-inspanningen niet in arbeid had hervat. Het Uwv heeft dan ook terecht aangenomen dat in dit geval geen sprake is van een bevredigend resultaat als bedoeld in de Beleidsregels. Dit brengt mee dat het Uwv kon toekomen aan een beoordeling van de re‑integratie-inspanningen.

Voor een weergave van de voor dit geding relevante wettelijke bepalingen wordt verwezen naar de betreffende overwegingen in de aangevallen uitspraak. Daaraan wordt toegevoegd dat de Raad in zijn rechtspraak tot uitdrukking heeft gebracht, dat het besluit tot oplegging van een loonsanctie een door het Uwv ambtshalve genomen besluit is, met een voor een werkgever belastend karakter. Gelet daarop, en mede in aanmerking genomen de Beleidsregels, is het aan het Uwv om aannemelijk te maken dat de werkgever onvoldoende re-integratie-inspanningen heeft verricht en daarbij te beoordelen of dit zonder deugdelijke grond is geschied. Uit artikel 65 van de Wet WIA volgt dat het bij de beoordeling van de re‑integratie-inspanningen gaat om de vraag of de werkgever daartoe in redelijkheid heeft kunnen komen. Het Uwv dient zijn besluit in dit verband deugdelijk te motiveren.

Zoals blijkt uit de rapporten van de arbeidsdeskundigen wordt appellante verweten dat zij ten onrechte in het geheel geen re-integratie-inspanningen in het tweede spoor heeft verricht, hoewel uit de opstelling van de beperkingen van werkneemster door de bedrijfsarts op 7 augustus 2017 blijkt, dat werkneemster wel arbeidsmogelijkheden had. Dat werkneemster wel arbeidsmogelijkheden had, is ook de visie van de verzekeringsartsen van het Uwv, die van mening zijn dat werkneemster zelfs meer arbeidsmogelijkheden had dan door de bedrijfsarts is aangenomen. Dat appellante bij haar handelen de adviezen van haar bedrijfsarts heeft gevolgd, vormt volgens het Uwv geen deugdelijke grond om af te zien van re-integratieactiviteiten, omdat appellante zelf verantwoordelijk is voor het handelen van door haar ingeschakelde deskundigen, ook als die adviezen zijn gegeven door de betrokkenen bij de door haar ingekochte sociaal-medische begeleiding.

Appellante heeft aangevoerd dat haar niet kan worden verweten dat zij geen re‑integratieactiviteiten in het tweede spoor heeft ondernomen. Zij heeft gesteld dat uit de rapporten blijkt dat sprake was van een werkneemster die slechts marginaal belastbaar was en dat uit de informatie van de behandelend psychiater blijkt dat bij werkneemster vanaf 2016 sprake was van depressieve klachten en chronische vermoeidheid met slaapproblemen. De verzekeringsartsen van het Uwv hebben daarmee onvoldoende rekening gehouden volgens appellante. In haar gronden van beroep bij de rechtbank heeft appellante bevestigd dat er in een zeer korte fase een mogelijkheid is geweest dat in het tweede spoor een opening kon worden gevonden voor re-integratie, maar er was al snel weer een terugval en er was nimmer een reële optie om iets qua re-integratie te kunnen opzetten. De beperkte periode van verbetering was te kort om tot enige succesvolle actie te kunnen leiden.

In geschil is of het Uwv appellante terecht heeft verweten dat vanaf juli 2017 geen re‑integratieactiviteiten zijn gestart in het tweede spoor. Duidelijk is dat de bedrijfsarts op 7 augustus 2017 de functionele mogelijkheden van werkneemster in kaart heeft gebracht en dat daaruit kan worden afgeleid dat werkneemster op dat moment benutbare mogelijkheden had. Op basis daarvan heeft een arbeidsdeskundige van de arbodienst van appellante echter niet geadviseerd om een tweede spoortraject te starten, omdat hij werkneemster niet in staat acht arbeid op de reguliere arbeidsmarkt te verrichten. Zoals blijkt uit de evaluatierapporten in het dossier van de Arbo procesregisseur van 26 oktober 2017 en van de bedrijfsarts van 16 november 2017, is de medische situatie van werkneemster ongewijzigd en wordt appellante geadviseerd de aanbevelingen van de arbeidsdeskundige te volgen en geen tweede spoortraject te starten.

Uit de rechtspraak van de Raad volgt, dat ook als de arbeidsmogelijkheden beperkt worden ingeschat maar er strikt genomen geen sprake is van een situatie van geen benutbare mogelijkheden, van een werkgever gevergd kan worden dat hij in enige mate re‑integratie‑inspanningen verricht. Uitgangspunt is dat als er arbeidsmogelijkheden zijn, de werkgever zich moet inspannen voor re-integratie. Een complexe en onzekere medische toestand levert voor de werkgever geen deugdelijke grond op om re-integratieactiviteiten achterwege te laten (bijvoorbeeld 18 november 2009, ECLI:NL:CRVB:2009:BK3717, 31maart 2010, ECLI:NL:CRVB:2010:BL9851, 22 juli 2015, ECLI:NL:CRVB:2015:2426 en 18 november 2015, ECLI:NL:CRVB:2015:4130). Duidelijk is dat werkneemster ook volgens de bedrijfsarts vanaf begin augustus 2017 beschikte over benutbare mogelijkheden. Met de rechtbank wordt daarbij vastgesteld dat uit de gedingstukken niet blijkt dat dit een verbetering voor een slechts beperkte periode betrof. Nu werkneemster over beperkte mogelijkheden beschikte, had mogen worden verwacht dat in enige mate was geprobeerd om activiteiten te ontwikkelen gericht op re-integratie van werkneemster in het tweede spoor. Dat de arbeidsdeskundige van de arbodienst adviseerde om geen tweede spoortraject te starten kan daar niet aan afdoen. De arbeidsdeskundige heeft het advies gebaseerd op de inschatting dat werkneemster “over onvoldoende belastbaarheid beschikt voor het aanvaarden van gangbare arbeid op de reguliere arbeidsmarkt”. Nog daargelaten of dat een terechte conclusie was op dat moment, nu werkneemster wel arbeidsmogelijkheden had, had tenminste mogen worden verwacht dat via een tweede spoortraject de mogelijkheden verder zouden worden verkend. Appellante is daarom tekort geschoten in wat in redelijkheid van haar had mogen worden verwacht ten aanzien van inspanningen om werkneemster te re-integreren.

5. Uit wat in 4.3 tot en met 4.6 is overwogen, volgt dat het Uwv op grond van alle beschikbare gegevens terecht heeft geconcludeerd dat appellante als werkgeefster zonder deugdelijke grond onvoldoende re-integratie-inspanningen heeft verricht. Het Uwv heeft terecht een loonsanctie opgelegd. De aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.

6. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.