Centrale Raad van Beroep, 31-12-2020, ECLI:NL:CRVB:2020:3453, 19/2914 WIA

In zijn uitspraak van 30 juni 2017, ECLI:NL:CRVB:2017:2226, heeft de Raad, gelet op het arrest Korošec, de uitgangspunten uiteengezet voor de toetsing door de bestuursrechter van de beoordeling door verzekeringsartsen van het Uwv. Het beroep van appellante op het arrest Korošec is aanleiding te oordelen over de in die uitspraak onderscheiden stappen, namelijk allereerst de beoordeling of sprake is geweest van zorgvuldige besluitvorming, vervolgens of sprake is geweest van equality of arms tussen partijen, waarna als derde stap een inhoudelijke beoordeling van het bestreden besluit volgt (vergelijk de uitspraak van de Raad van 21 maart 2019, ECLI:NL:CRVB:2019:966).

Het oordeel van de rechtbank dat de Uwv-arts en de verzekeringsarts bezwaar en beroep voldoende zorgvuldig onderzoek hebben verricht wordt onderschreven, evenals de daaraan ten grondslag gelegde overwegingen. De Uwv-arts heeft dossierstudie verricht, appellante op het spreekuur gezien, psychisch en lichamelijk onderzoek bij appellante verricht en informatie van de behandelend reumatoloog in zijn beoordeling betrokken. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft dossierstudie verricht en is aanwezig geweest bij de hoorzitting waar zij appellante heeft geobserveerd.

Het standpunt van appellante dat de Uwv-arts en de verzekeringsarts bezwaar en beroep onvoldoende hebben gemotiveerd waarom zij afwijken van het oordeel van de bedrijfsarts, omdat zij niet per beoordelingspunt van de FML hebben vermeld waarom zij daarvan afwijken, slaagt niet. Volgens vaste rechtspraak (bijvoorbeeld de uitspraak van 5 februari 2020, ECLI:NL:CRVB:2020:266, en de uitspraak van 27 september 2018, ECLI:NL:CRVB:2018:2949) is de verzekeringsarts bij het in kaart brengen van de beperkingen in de FML niet gehouden tot een bijzondere motivering in het geval deze vastlegging een andere uitkomst heeft dan een door de bedrijfsarts opgestelde FML. Ook heeft de Raad in deze uitspraken overwogen dat er niet aan kan worden voorbijgegaan dat een door de bedrijfsarts opgestelde FML bedoeld is om de re-integratiemogelijkheden van de betrokkene in kaart te brengen en dus een ander doel heeft dan de beoordeling van de mate van arbeidsongeschiktheid in het kader van de Wet WIA.

Er is geen reden om aan te nemen dat appellante belemmeringen heeft ondervonden bij de onderbouwing van haar standpunt dat het Uwv haar beperkingen heeft onderschat. Vastgesteld wordt dat het dossier naast rapporten van de verzekeringsartsen ook informatie bevat van de (gewezen) behandelaars van appellante (reumatoloog en GZ-psycholoog), waarin onderzoeksbevindingen zijn opgenomen alsmede het beloop van klachten en behandelingen. Appellante heeft in beroep informatie van de behandelend GZ-psycholoog van Ipsy van 12 januari 2019 overgelegd. Het arrest Korošec brengt niet met zich mee dat, als er stukken uit de behandelend medische sector zijn ingebracht, de equality of arms geschonden is door het enkele feit dat door betrokkene niet zelf een rapport van een verzekeringsarts kan worden ingebracht. De medische stukken in het dossier bevatten een voldoende beschrijving van de lichamelijke en psychische klachten van appellante. Deze informatie is naar zijn aard geschikt om twijfel te zaaien aan de conclusies van de verzekeringsartsen over de belastbaarheid van appellante. Ook is niet aannemelijk dat medische informatie heeft ontbroken waardoor de rechter geen goed beeld van de beperkingen van appellante heeft kunnen krijgen. Nu geen sprake is van schending van het beginsel van equality of arms, bestaat geen aanleiding om op die grond een deskundige in te schakelen en kan in navolging van de uitspraak van 27 september 2017, ECLI:NL:CRVB:2017:3457, het door appellante gestelde financiële onvermogen buiten beschouwing worden gelaten.

Het oordeel van de rechtbank dat er geen aanleiding is de medische beoordeling door de verzekeringsarts bezwaar en beroep voor onjuist te houden, wordt gevolgd. Wat appellante in hoger beroep heeft aangevoerd en aan informatie heeft overgelegd, leidt niet tot een ander oordeel. Daartoe is het navolgende van belang.

De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft voldoende toegelicht waarom zij, na appellante tijdens de hoorzitting te hebben geobserveerd en na bestudering van de gedingstukken, waaronder informatie van de behandelend reumatoloog, geen grond heeft gezien om te twijfelen aan de conclusie van de Uwv-arts dat appellante niet voldoet aan de criteria van geen benutbare mogelijkheden als bedoeld in artikel 2, vijfde lid, van het Schattingsbesluit arbeidsongeschiktheidswetten, dat een FML opgesteld moet worden en dat er geen aanleiding is om een urenbeperking aan te nemen. Daarbij heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep de beperkingen die de Uwv-arts in het persoonlijk functioneren heeft aangenomen wegens de psychisch belaste voorgeschiedenis van appellante, gehandhaafd. Met de psychische klachten van appellante is dus, anders dan appellante ter zitting heeft betoogd, rekening gehouden. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft inzichtelijk gemotiveerd waarom zij de conclusie van de Uwv-arts over de fibromyalgie/chronisch pijnsyndroom, dat appellante ruimer belastbaar is dan zij op grond van klachten ervaart en waarvoor lichte beperkingen van het bewegingsapparaat zijn aangenomen, eveneens heeft gehandhaafd. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft erop gewezen dat het bij het ziektebeeld van fibromyalgie van belang is om actief en in beweging te blijven ook al wordt pijn ervaren en de dagelijkse activiteiten te blijven doen. Anders dan appellante ter zitting heeft gesteld, volgt uit de informatie van de behandelend reumatoloog van 28 juni 2016 die door de Uwv-arts in de beoordeling is betrokken, niet dat beperkingen voor de schouder moeten worden aangenomen. In een rapport van 16 januari 2019 heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep vastgesteld dat in de rubrieken 1 en 2 (persoonlijk en sociaal functioneren) door de Uwv-arts beperkingen zijn aangenomen die betrekking hebben op het ervaren van verminderde energie en verminderde concentratie. In een aanvullend rapport van 27 maart 2019 heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep toegelicht dat bij appellante geen sprake is van ernstige cognitieve problemen die in het dagelijks leven de zelfredzaamheid in ernstige mate verstoren, waarbij zij erop heeft gewezen dat appellante tijdens de hoorzitting heeft verklaard dat zij sinds een paar weken alleen woont, af en toe de deur uitgaat op eigen initiatief, fietst, een boodschapje doet, en afspraken nakomt. In rapporten van 23 oktober 2019 en 12 november 2020 heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep gemotiveerd uiteengezet waarom zij geen aanleiding heeft gezien om voor de klachten van appellante als gevolg van fibromyalgie verdergaande beperkingen aan te nemen. In een aanvullende notitie heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep, in reactie op de informatie van de behandelend GZ‑psycholoog van Ipsy, afdoende toegelicht dat met de gestelde diagnose van licht depressieve stoornis rekening is gehouden en dat daarvoor beperkingen zijn aangenomen, te weten een voorspelbare werksituatie, geen veelvuldige storingen en onderbrekingen, geen veelvuldige deadlines of productiepieken, geen eindverantwoordelijkheden en geen nachtelijk werk. Er bestaat geen aanleiding om aan deze inzichtelijke en overtuigend gemotiveerde bevindingen van de verzekeringsarts bezwaar en beroep te twijfelen.