Centrale Raad van Beroep, 22-07-2021, ECLI:NL:CRVB:2021:1836, 18/650 ZW

1.1.

Betrokkene is laatstelijk werkzaam geweest als callcentermedewerker. Op 25 maart 2016 heeft zij zich ziek gemeld met psychische klachten. Het Uwv heeft betrokkene bij besluit van 12 april 2016 een uitkering op grond van de Ziektewet (ZW) toegekend.

1.2.

In het kader van een eerstejaars ZW-beoordeling (EZWb) heeft een verzekeringsgeneeskundig en arbeidskundig onderzoek plaatsgevonden. Daarbij is geconcludeerd dat betrokkene niet in staat is haar eigen werk te verrichten, maar geschikt is voor passend werk. Het Uwv heeft bij besluit van 15 mei 2017 de ZW-uitkering van betrokkene met ingang van 16 juni 2017 beëindigd, omdat zij meer dan 65% kan verdienen van het loon dat zij verdiende voordat zij ziek werd. Het bezwaar van betrokkene tegen dit besluit heeft het Uwv bij besluit van 24 augustus 2017 (bestreden besluit) ongegrond verklaard. Aan het bestreden besluit liggen rapporten van een verzekeringsarts bezwaar en beroep en van een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep ten grondslag.

3.1.

4.1.

Het geding spitst zich toe op de vraag of medisch onderzoek door het Uwv in deze zaak met de vereiste zorgvuldigheid is verricht. Niet in geschil is dat de arts, die de primaire medische beoordeling heeft verricht, ten tijde van die beoordeling niet als verzekeringsarts geregistreerd stond. Het primaire verzekeringsgeneeskundige rapport is beoordeeld en digitaal gecontrasigneerd door een verzekeringsarts. In de fase van bezwaar heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep volstaan met dossieronderzoek.

4.2.

Op 23 juni 2021 (ECLI:NL:CRVB:2021:1491) heeft de Raad uitspraak gedaan in een zaak waarin de primaire medische beoordeling is verricht door een arts, niet zijnde een verzekeringsarts. De Raad heeft overwogen dat in situaties als de onderhavige, waarin de medische grondslag van het primaire besluit gemotiveerd wordt betwist en waarin in de primaire fase geen sprake is geweest van een spreekuurcontact met een geregistreerde verzekeringsarts, als uitgangspunt geldt dat in de fase van bezwaar de betrokkene door een verzekeringsarts bezwaar en beroep tijdens een spreekuurcontact wordt onderzocht en er dus feitelijk sprake is van een contact met deze verzekeringsarts. Van een spreekuurcontact kan in zo’n situatie in beginsel slechts worden afgezien indien de verzekeringsarts bezwaar en beroep voldoende kan motiveren dat in het licht van de aard van de klachten en de beschikbare medische informatie, een spreekuurcontact geen toegevoegde waarde heeft.

4.3.

Wat door het Uwv in hoger beroep tegen de aangevallen uitspraak is aangevoerd, is grotendeels een herhaling van hetgeen al in de beroepsprocedure naar voren is gebracht. De stelling dat het medisch onderzoek in de deze zaak voldoet aan de daaraan te stellen zorgvuldigheidseisen kan gelet op hiervoor aangehaalde uitspraak niet slagen.

4.4.

De rechtbank wordt ook gevolgd in haar oordeel dat het Uwv niet voldoende heeft gemotiveerd dat de aan de EZWb ten grondslag gelegde functies in medisch opzicht voor appellante geschikt zijn. De overwegingen van de rechtbank die tot dit oordeel hebben geleid, worden onderschreven.

4.5.

Uit het vorenstaande volgt dat de vraag die dit geding beheerst ontkennend moet worden beantwoord. Het Uwv dient daarnaast te voldoen aan de opdracht van de rechtbank over de arbeidskundige kant. Het Uwv heeft het bestreden besluit van 24 augustus 2017 niet met voldoende zorgvuldigheid voorbereid, zodat de rechtbank het bestreden besluit terecht wegens strijd met artikel 3:2 van de Algemene wet bestuursrecht heeft vernietigd.

4.6.

Uit 4.5 vloeit voort dat het hoger beroep van het Uwv niet slaagt. De aangevallen uitspraak dient te worden bevestigd.

4.7.

De Raad ziet met het oog op een voortvarende afwikkeling aanleiding om met toepassing van artikel 8:113, tweede lid, van de Algemene wet bestuursrecht te bepalen dat beroep tegen het nieuwe, nog nader te nemen, besluit slechts kan worden ingesteld bij de Raad.