Centrale Raad van Beroep, 07-10-2021, ECLI:NL:CRVB:2021:2482, 19/4684 WIA

Appellante was vanaf 1 oktober 2009 werkzaam in dienst van [naam werkgever B.V.] ([werkgever B.V.]). Daarnaast heeft zij in de periode 1 februari 2013 tot en met 31 juli 2015 gewerkt als algemeen medewerker bij [werkgever] en volgde zij de opleiding Vrijetijdsmanagement, die zij eind 2015 heeft afgerond. Vanaf januari 2016 werkte zij fulltime bij [werkgever B.V.] als planner. Appellante is op 7 juli 2016 als gevolg van een ongeval volledig en duurzaam arbeidsongeschikt geworden.

Bij besluit van 25 mei 2018 heeft het Uwv aan appellante met ingang van 5 juli 2018 een IVA-uitkering toegekend op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA). Het dagloon is vastgesteld op € 52,32, waarbij is uitgegaan van een referteperiode die loopt van 1 juli 2015 tot en met 1 juli 2016, een sv-loon van € 13.656,51 en 261 dagloondagen. Het bezwaar van appellante tegen de hoogte van het dagloon heeft het Uwv bij beslissing op bezwaar van 12 november 2018 (bestreden besluit) ongegrond verklaard.

Appellante heeft in hoger beroep herhaald dat het dagloon dat is berekend op grond van een referteperiode van 1 juli 2015 tot en met 30 juni 2016 geen redelijke afspiegeling is van het inkomen dat zij verdiende met haar werkzaamheden na het afronden van haar opleiding. Zij wordt onevenredig hard getroffen, omdat zij door haar ongeluk maar een half jaar fulltime heeft kunnen werken. Door uit te gaan van het dagloon in de gehele referteperiode, waarin zij in 2015 door haar studie veel minder verdiende dan in 2016, is het dagloon geen afspiegeling van het loon dat zij in de werkende situatie verdiende en het welvaartsniveau ten tijde van het ongeval. De wet- en regelgeving leidt tot een onaanvaardbare inbreuk op de verzekeringsgedachte die ten grondslag ligt aan de Wet WIA en tot een onrechtvaardig resultaat. De door haar in beroep genoemde uitspraken moeten naar analogie worden toegepast met een voor haar positieve uitkomst.

Het Uwv heeft verzocht om de aangevallen uitspraak te bevestigen. Het is een bewuste keuze van de besluitgever geweest om het loon dat daadwerkelijk in het refertejaar is genoten, bepalend te laten zijn voor de vaststelling van het welvaartsniveau. Het Dagloonbesluit biedt geen mogelijkheid om in geval van onevenredigheid dan wel kennelijke hardheid bij de toepassing van het besluit van de regels af te wijken. Het Uwv verwijst naar de uitspraken van de Raad van 13 december 2018, ECLI:NL:CRVB:2018:4230 en 25 juli 2018, ECLI:NL:CRVB:2018:2544.

Niet in geschil is dat het dagloon overeenkomstig artikel 13 van de Wet WIA en het Dagloonbesluit is vastgesteld.

De stelling van appellante dat voor de berekening van het dagloon moet worden uitgegaan van het loon dat zij vanaf januari 2016 verdiende, omdat dat volgens haar een meer representatief beeld van het inkomensverlies geeft, komt erop neer dat een andere referteperiode zou moeten worden gehanteerd dan volgt uit de wet- en regelgeving. Zoals ook door de rechtbank overwogen volgt de referteperiode dwingend uit artikel 13, eerste lid, van de Wet WIA en artikel 13, eerste lid, van het Dagloonbesluit. Uit deze regeling van de referteperiode volgt dat voor de vaststelling van het welvaartsniveau niet bepalend is het loon dat is genoten op het moment van intreden van het verzekerde risico, maar het loon dat daadwerkelijk is genoten tijdens de gehele referteperiode (historisch dagloon). Hierdoor hebben periodes waarin minder loon is ontvangen tijdens de referteperiode invloed op de hoogte van het dagloon (zie bijvoorbeeld de uitspraak van de Raad van 13 december 2018, ECLI:NL:CRVB:2018:4230, en van 18 december 2019, ECLI:NL:CRVB:4170).

Wat appellante heeft aangevoerd – dat zij in het eerste deel van de referteperiode minder heeft verdiend als gevolg van het volgen van een studie – levert geen grond op om af te wijken van artikel 13 van de Wet WIA. In dit verband wordt verwezen naar de uitspraken van de Raad van 5 maart 2014, ECLI:NL:CRVB:2014:730, en 24 januari 2018, ECLI:NL:CRVB:2018:2015. Zoals in die uitspraken is overwogen, is de Wet WIA een wet in formele zin. Het staat de rechter op grond van artikel 120 van de Grondwet en artikel 11 van de Wet algemene bepalingen niet vrij om formele wetgeving te toetsen op haar grondwettigheid noch om de innerlijke waarde of billijkheid van de wet te toetsen. Dit betekent dat de rechter de keuze van de wetgever voor de met artikel 13, eerste lid, van de Wet WIA gegeven berekeningswijze van het dagloon moet respecteren. Voor zover de beroepsgronden geacht moeten worden zich te richten tegen het Dagloonbesluit treffen deze evenmin doel. In het Dagloonbesluit is geen afwijkende regel voor de onderhavige situatie opgenomen.

De rechtbank heeft op goede gronden geoordeeld dat de door appellante genoemde uitspraken betrekking hebben op andere wettelijke kaders en situaties. Ook het beroep van appellante op de uitspraak van de Raad van 26 april 2017, ECLI:CRVB:2017:1474, kan niet tot een ander oordeel leiden. In deze uitspraak was het WW-dagloon onderwerp van geschil in verband met gewijzigde wetgeving in de WW en de dagloonregeling voor de WW in het Dagloonbesluit, waarbij de regelgever niet had onderkend welke inkomensgevolgen deze wijziging zou hebben voor een bepaalde groep werknemers, zoals starters of herintreders. Dit is bij de dagloonregels die gelden voor de Wet WIA niet het geval geweest. Dat aan artikel 5 van het Dagloonbesluit voor de berekening van het WW-dagloon voor genoemde groep werknemers per 1 december 2016 een bepaling is toegevoegd om het gebleken nadelig effect voor die groep te repareren, biedt geen grond om het dagloon van appellante anders vast te stellen. Voor de berekening van het WIA-dagloon is geen aanleiding gezien een gewijzigde bepaling op te nemen in het Dagloonbesluit. Verwezen wordt naar de uitspraak van de Raad van 15 april 2020, ECLI:NL:CRVB:2020:956.

Uit 4.1 tot en met 4.4 volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.