Rechtbank Den Haag, 02-02-2015, ECLI:NL:RBOBR:2015:551, 14/12282

1. De rechtbank gaat uit van de volgende feiten en omstandigheden. Op 4 maart 2014 heeft eiser een aanvraag om een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd ingediend. Uit onderzoek in het Visa Information System van de Europese Unie (EU-VIS) blijkt dat eiser op 17 december 2013 door de buitenlandse vertegenwoordiging van Frankrijk in Iran in het bezit is gesteld van een visum (met het visumnummer FRA50743565 en behorend bij paspoortnummer 27560743), dat geldig was van 17 december 2013 tot 11 januari 2014. Verweerder heeft Frankrijk op 7 maart 2014 verzocht om eiser terug te nemen op grond van Verordening (EU) Nr. 604/2013 van het Europees Parlement en de Raad van 26 juni 2013 tot vaststelling van de criteria en instrumenten om te bepalen welke lidstaat verantwoordelijk is voor de behandeling van een verzoek om internationale bescherming dat door een onderdaan van een derde land of een staatloze bij een van de lidstaten wordt ingediend (hierna: Vo 604/2013). De Franse autoriteiten hebben hiermee ingestemd op 5 mei 2014.

2. Verweerder stelt zich – kort weergegeven – op het standpunt dat Frankrijk op grond van artikel 12, vierde lid, Vo 604/2013 verantwoordelijk is voor de behandeling van het verzoek om internationale bescherming van eiser. Immers, hij is in het bezit geweest van een visum voor Frankrijk en de Franse autoriteiten hebben op 5 mei 2014 een claimakkoord afgegeven. Bovendien heeft eiser volgens verweerder niet aangetoond dat hij het grondgebied van de lidstaten heeft verlaten, nu hij zijn gestelde terugreis van Frankrijk naar Iran en vervolgens van Iran naar Nederland niet met documenten heeft onderbouwd. Verder acht verweerder de door eiser over deze reizen afgelegde verklaringen tegenstrijdig, hetgeen afbreuk doet aan de betrouwbaarheid. Verweerder heeft daarbij betrokken dat de door eiser overgelegde documenten ter onderbouwing van de gestelde reizen op verzoek van eiser zijn opgesteld, zodat deze documenten geen objectieve waarde hebben, dan wel geen uitsluitsel geven dat hij daadwerkelijk op een adres in Iran heeft verbleven tot een bepaalde datum. Daarom acht verweerder, ook indien alsnog van de authenticiteit van de documenten zou moeten worden uitgegaan, niet aannemelijk gemaakt dat eiser daadwerkelijk het grondgebied van de lidstaten heeft verlaten, zodat geen reden wordt gezien om zijn asielverzoek in de verlengde asielprocedure te behandelen.

3. Eiser heeft verklaard dat hij op 18 december 2013 gebruik heeft gemaakt van het door Frankrijk verstrekte visum en dat hij na één nacht in Parijs te hebben verbleven is teruggekeerd naar Iran. Vervolgens is eiser op 20 februari 2014 op illegale wijze uit Iran vertrokken en is hij via Turkije naar Nederland gereisd, alwaar hij rond 1 maart 2014 is gearriveerd. Ook heeft eiser verklaard dat zijn paspoort met in- en uitreisstempels, waarmee hij van Iran naar Frankrijk en weer terug naar Iran is gereisd, is ingenomen door de Sepah-e Pasdaran-e Enqelab-e Eslami (Islamic Revolutionary Guard Corps, hierna: IRGC) en dat hij van deze reizen geen andere bewijzen heeft bewaard omdat voor hem tijdens deze reizen nog niet de noodzaak bestond om te vluchten. In de correcties en aanvullingen van 16 mei 2014 heeft eiser benadrukt dat hij in december 2013 nog geen problemen had in Iran en dat deze pas op 15 februari 2014 ontstonden. Ter onderbouwing van zijn gestelde reizen heeft eiser bij zijn aanvullende gronden van het beroep drie kopieën van documenten overgelegd waaruit blijkt dat hij na zijn verblijf in Frankrijk van 19 december 2013 tot 20 februari 2014 weer in Iran heeft verbleven, te weten:

-

een verklaring van zijn werkgever;

-

een doktersverklaring; en

-

een ondertekende overeenkomst ter zake van de verkoop van onroerend goed, waarvan eiser stelt dat deze verkoopakte is opgemaakt op 10 januari 2014 – in de periode dat eiser in Iran verbleef – en dat hij voor het sluiten hiervan in persoon aanwezig moest en het stuk ook heeft ondertekend.

4. Op grond van artikel 12, vierde lid, Vo 604/2013 zijn, wanneer de verzoeker slechts houder is van één of meer verblijfstitels die minder dan twee jaar zijn verlopen of van één of meer visa die minder dan zes maanden zijn verlopen en die hem daadwerkelijk toegang hebben verschaft tot het grondgebied van een lidstaat, de leden 1, 2 en 3 van toepassing zolang de verzoeker het grondgebied van de lidstaten niet heeft verlaten.

5. Ingevolge artikel 22, tweede lid, Vo 604/2013 worden voor het afhandelen van de procedure ter bepaling van de verantwoordelijke lidstaat bewijsmiddelen en indirecte bewijzen gebruikt. Artikel 22, derde lid, Vo 604/2013 vermeldt dat er twee lijsten voorhanden zijn waarin de bewijsmiddelen en indirecte bewijsmiddelen worden vermeld, welke lijsten periodiek worden herzien.

a. Bewijsmiddelen:

i. i) Dit zijn formele bewijzen die overeenkomstig deze ver ordening de verantwoordelijkheid bepalen, zolang er geen bewijs is van het tegendeel;

ii) De lidstaten leveren (…) modellen van de verschillende soorten administratieve documenten, overeenkomstig de in de lijst van formele bewijzen gegeven type-indeling;

Indirecte bewijzen:

i. i) Dit zijn aanwijzingen die, hoewel weerlegbaar, in sommige gevallen voldoende kunnen zijn, overeenkomstig de bewijskracht die eraan wordt toegekend;

6. In de Verordening (EG) nr. 118/2014 van de Commissie van 30 januari 2014 tot wijziging van Verordening (EG) nr. 1560/2003 (van de Commissie van 2 september 2003) houdende uitvoeringsbepalingen van Verordening 343/2003 van de Raad tot vaststelling van de criteria en instrumenten om te bepalen welke lidstaat verantwoordelijk is voor de behandeling van een asielverzoek dat door een onderdaan van een derde land bij een van de lidstaten wordt ingediend (hierna: de Uitvoeringsverordening), worden in Bijlage II, lijst A, onder II. Verplichting tot overname of terugname door de lidstaat die verantwoordelijk is voor de behandeling van een asielverzoek, onder 3. Uitreis uit het grondgebied van de lidstaten, de bewijsmiddelen opgesomd:

-

uitreisstempel;

-

registeruittreksels van de derde staat (bewijs van het verblijf);

-

stempel van een aan een lidstaat grenzende derde staat, rekening houden met de reisroute van de asielzoeker en de datum van grensoverschrijding;

-

schriftelijk bewijs van de autoriteiten ter staving van de daadwekelijke verwijdering van de vreemdeling.

In Bijlage II, lijst B, onder II. Verplichting tot overname of terugname door de lidstaat die verantwoordelijk is voor de behandeling van een asielverzoek, onder 3. Uitreis uit het grondgebied van de lidstaten, worden de indirecte bewijzen opgesomd:

-

gedetailleerde en verifieerbare verklaringen van de asielzoeker;

-

rapportage/bevestiging van de informatie door een internationale organisatie, zoals bijvoorbeeld de UNHCR;

-

rapportage/bevestiging van de informatie door een andere lidstaat;

-

uitreisstempel indien de asielzoeker het grondgebied van de lidstaten gedurende ten minste drie maanden heeft verlaten;

-

rapportage/bevestiging van de informatie door gezinsleden, reisgenoten, enz.;

-

vingerafdrukken, behalve wanneer de autoriteiten deze hebben moeten nemen bij overschrijding van de buitengrens. In dat geval gelden de vingerafdrukken als bewijs in de zin van lijst A;

-

vervoersbewijzen;

-

hotelrekeningen;

-

afspraakkaarten voor arts, tandarts, enz. in een derde staat;

-

gegevens die aantonen dat de asielzoeker in een derde staat gebruik heeft gemaakt van de diensten van een mensensmokkelaar of een reisbureau;

-

andere indirecte bewijzen van dezelfde aard.

7. Hoewel in Bijlage II bij de Uitvoeringsverordening in het kader van uitreis niet expliciet wordt verwezen naar artikel 12, vierde lid, Vo 604/2013, dienen naar het oordeel van de rechtbank voormelde bewijsmiddelen en indirecte bewijzen te worden betrokken bij de beoordeling of eiser het grondgebied van de lidstaten heeft verlaten. De Uitvoeringsverordening voorziet aldus in de mogelijkheid dat een asielzoeker ook aannemelijk kan maken het grondgebied van de lidstaten te hebben verlaten met verwijzing naar indirecte bewijzen. Niet in geschil is dat eiser geen bewijsmiddelen als genoemd in Bijlage II, lijst A, onder II.3 van de Uitvoeringsverordening heeft overgelegd om aan te tonen dat hij het grondgebied van de lidstaten heeft verlaten. De vraag is vervolgens of de door hem overgelegde documenten behoren tot de indirecte bewijzen in de zin van Bijlage II, lijst B, onder II.3 van de Uitvoeringsverordening.

8. In dit kader overweegt de rechtbank allereerst dat niet is weersproken dat de door eiser over de gestelde terugreis van Frankrijk naar Iran en de reis van Iran naar Nederland afgelegde verklaringen tegenstrijdig zijn en dat hij hiermee niet aannemelijk heeft gemaakt het grondgebied van de lidstaten te hebben verlaten. Daarnaast is de overgelegde werkgeversverklaring, zoals ook verweerder betoogt, opgesteld op verzoek van eiser en kan daarom aan dit document geen objectieve waarde worden toegekend. Echter, anders dan verweerder meent, zijn de overige door eiser overgelegde stukken, die blijkens hun opmaak zijn bestemd voor een ander doel dan eisers asielprocedure, wel te beschouwen als indirecte bewijsstukken. Zo is de overgelegde verklaring van de arts, dr. Moesa Javadian, waaruit blijkt dat eiser op 23 januari 2014 een bezoek aan diens artsenpraktijk heeft gebracht in Iran, niet opgemaakt met het oog op onderhavige procedure, maar is deze verklaring kennelijk gericht aan eisers werkgever om aan te geven dat hij tot en met 25 januari 2014 thuis dient te rusten vanwege rugklachten. Zoals door eiser terecht is aangevoerd, impliceert een dergelijke doktersverklaring dat de arts hem daarbij heeft gezien. Dit document, indien authentiek, vormt een onderbouwing voor eisers stelling dat hij na zijn verblijf in Frankrijk is teruggekeerd naar Iran. Voorts is niet in geschil dat de overgelegde verkoopakte is opgemaakt op 10 januari 2014 en dat deze mede is ondertekend door eiser. Nu deze verkoopakte niet kan zijn ondertekend voor de opmaak daarvan, zou dit betekenen dat – voor zover het een authentiek document betreft – eiser op of na 10 januari 2014 in Iran is geweest. Naar het oordeel van de rechtbank heeft eiser met deze indirecte bewijzen in ieder geval een begin van bewijs geleverd dat hij naar Iran is teruggekeerd na zijn gestelde zeer kortstondige verblijf in Frankrijk. Verweerder is aan de doktersverklaring en verkoopakte ten onrechte voorbijgegaan op de enkele grond dat deze niet uit objectieve bron afkomstig zijn. Immers, deze documenten zijn voldoende concreet om als (andere) indirecte bewijzen (van dezelfde aard), als genoemd in bijlage II, lijst B, onder II.3, van de Uitvoeringsverordening, te kunnen worden beschouwd en – zoals de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (hierna: de Afdeling) heeft overwogen bij uitspraken van 19 juni 2009 (ECLI:NL:RVS:2009:BJ1586) en van 28 april 2011 (ECLI:NL:RVS:2011:BQ3788) – uit de Uitvoeringsverordening en de daarbij behorende bijlage II valt niet af te leiden dat ten aanzien van indirecte bewijzen (van dezelfde aard) de eis is gesteld dat dergelijk bewijs uit objectieve bron afkomstig dient te zijn. Zonder nader onderzoek naar de authenticiteit van de twee laatstgenoemde documenten heeft verweerder dan ook niet kunnen concluderen dat eiser hiermee niet aannemelijk heeft gemaakt dat hij het grondgebied van de lidstaten heeft verlaten.

Totstandkoming claimakkoord

9. De Afdeling heeft bij uitspraak van 17 maart 2014 (ECLI:NL:RVS: 2014:1063) overwogen dat verweerder niet is gehouden zich ervan te vergewissen of een land zich terecht verantwoordelijk acht, indien dit land bevestigt dat zij zich, na kennis te hebben genomen van de door vreemdeling overgelegde documenten die zien op het verblijf buiten het grondgebied van de lidstaten, verantwoordelijk acht voor de behandeling van het asielverzoek. Volgens deze vaste rechtspraak, welke verweerder ook heeft aangehaald in het verweerschrift van 4 december 2014, staat met het claimakkoord de verantwoordelijkheid vast, behoudens zeer bijzondere, met de asielaanvraag samenhangende, omstandigheden die tot een ander oordeel zouden kunnen leiden. Naar de mening van verweerder is van dergelijke omstandigheden in de zaak van eiser niet gebleken. In dit verband wordt verwezen naar een uitspraak van de voorzieningenrechter van deze rechtbank en zittingsplaats van 26 november 2014 (ECLI:NL:RBOBR:2014:7239). Voorts heeft de gemachtigde van verweerder ter zitting, eveneens onder verwijzing naar genoemde uitspraak van de voorzieningenrechter, het subsidiaire standpunt ingenomen dat, ook als zou moeten worden aangenomen dat eiser na zijn verblijf in Frankrijk is teruggekeerd naar Iran, dat niet kan afdoen aan de verantwoordelijkheid van Frankrijk omdat eiser in ieder geval niet langer dan drie maanden het grondgebied van de lidstaten heeft verlaten. Daarbij heeft verweerder in het verweerschrift opgemerkt dat een en ander verweerder geen vrijbrief geeft om een claimakkoord te verkrijgen door bewust informatie achter te houden, omdat zo’n claimakkoord onrechtmatig zou zijn te achten.

10. De rechtbank overweegt allereerst dat door eiser, in tegenstelling tot de situatie in de door verweerder aangehaalde zaak, geen beroep is gedaan op artikel 19, tweede lid, Vo 604/2013, zodat voor de vaststelling van de verantwoordelijkheid overeenkomstig de criteria zoals opgenomen in Vo 604/2013 niet van belang is of hij tenminste drie maanden het Dublingebied heeft verlaten. Eiser stelt zich namelijk op het standpunt dat hij ten tijde van zijn verblijf in Frankrijk nog helemaal geen asielzoeker was, omdat zijn gestelde problemen pas in 2014 zijn ontstaan.

11. Voorts is gesteld noch gebleken dat in dit geval het claimakkoord onrechtmatig is te achten omdat door de verzoekende lidstaat (Nederland) bij het leggen van de claim doelbewust informatie is achtergehouden op grond waarvan bij de toepassing van hoofdstuk III van Vo 604/2013 de aangezochte lidstaat niet verantwoordelijk zou zijn geweest voor het asielverzoek. Ter zitting heeft eiser gesteld dat in zijn geval wel van belang is dat de informatie in het overnameverzoek onvolledig was. De gemachtigde van verweerder heeft ter zitting erkend dat het doelbewust achterhouden niet de juiste toets is omdat opzet niet relevant is, maar dat een claimakkoord onrechtmatig is te achten als ten tijde van het claimverzoek bekende relevante informatie niet wordt overgelegd aan de aangezochte lidstaat.

Verlengde asielprocedure

14. Uit de uitspraak van de Afdeling van 11 juni 2013 (ECLI:NL:RVS:2013:CA3602) volgt, voor zover van belang, dat uit het arrest van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) in de zaak I.M. tegen Frankrijk van 2 februari 2012 (nr. 9152/09) niet kan worden afgeleid dat het EHRM van oordeel is dat de enkele omstandigheid dat een aanvraag van een vreemdeling in een versnelde procedure wordt afgehandeld, strijdig is met artikel 13 van het Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM). Er bestaat geen grond voor het oordeel dat de Nederlandse algemene asielprocedure onvoldoende waarborgen biedt voor een effectieve beoordeling als vereist door artikel 13 EVRM. Of een procedure voldoet aan de waarborgen die artikel 13 EVRM stelt, is afhankelijk van de omstandigheden van het geval. Gezien hetgeen is overwogen in rechtsoverwegingen 11. en 12. had verweerder in dit specifieke geval uit het oogpunt van zorgvuldigheid het asielverzoek van eiser moeten behandelen in de verlengde asielprocedure.

20. Volgens de uitspraak van de Afdeling van 4 september 2014 moet uit het arrest Shamso Abdullahi worden afgeleid dat als uitgangspunt heeft te gelden dat een asielzoeker met een beroep tegen een beslissing om een asielverzoek niet te behandelen, zoals in het geval van eiser, niet kan opkomen tegen de toepassing van een criterium ter vaststelling van de verantwoordelijke lidstaat, indien de aangezochte lidstaat heeft ingestemd met een verzoek tot overname, omdat de bepalingen van hoofdstuk III van Vo 343/2003 een asielzoeker geen rechten verlenen die hij kan inroepen in een dergelijke procedure. Daarbij wordt betrokken dat het HvJ-EU in zijn overwegingen, anders dan advocaat-generaal Cruz Villalón, geen onderscheid heeft gemaakt tussen de verschillende criteria in het voormelde hoofdstuk. Hetgeen het HvJ-EU heeft overwogen geldt derhalve niet alleen voor het criterium genoemd in artikel 10, eerste lid, Vo 343/2003, doch voor alle criteria in hoofdstuk III. Dit uitgangspunt lijdt slechts uitzondering indien die asielzoeker zich beroept op het bestaan van aan het systeem gerelateerde tekortkomingen van de asielprocedure en de opvangvoorzieningen in de aangezochte lidstaat die ernstige, op feiten berustende gronden vormen om aan te nemen dat de asielzoeker een reëel risico zal lopen op onmenselijke of vernederende behandelingen in de zin van artikel 4 van het Handvest. Ongeacht het antwoord op de vraag of een situatie van overname dan wel terugname aan de orde is, komt die asielzoeker een beroep op de afzonderlijke criteria in voormeld hoofdstuk niet toe. Uit het arrest, met name rechtsoverwegingen 51 tot en met 53, 55 en 59, volgt immers dat doorslaggevend gewicht toekomt aan de aanvaarding van de verantwoordelijkheid door de aangezochte lidstaat, zodat hetgeen in het arrest is bepaald, evenzeer geacht moet worden te gelden in geval van terugname. Derhalve moet hetgeen het HvJ-EU heeft overwogen over de omvang van een beroep tegen een beslissing om een asielverzoek niet te behandelen zoals bedoeld in artikel 19, tweede lid, Vo 343/2003, geacht worden evenzeer te gelden voor een beroep tegen een beslissing tot terugname zoals bedoeld in artikel 20, eerste lid, onder e, Vo 343/2003.

21. Niet in geschil is dat op onderhavige procedure Vo 604/2013 van toepassing is. Indien het overwogene in de uitspraak van de Afdeling van 4 september 2014 ten aanzien van de werking van Vo 343/2003 evenzeer heeft te gelden ten aanzien van de werking van Vo 604/2013, kan eiser niet opkomen tegen de vaststelling van Frankrijk als verantwoordelijke lidstaat, nu hetgeen hij heeft aangevoerd geen betrekking heeft op aan het systeem gerelateerde tekortkomingen van de asielprocedure en de opvangvoorzieningen in Frankrijk. Echter, zoals ook door eiser naar voren is gebracht, ziet het arrest Shamso Abdullahi en de door de Afdeling bij uitspraak van 4 september 2014 gegeven uitleg van dit arrest, op de toepassing van Vo 343/2003. Eiser heeft aangevoerd dat in Vo 604/2013 meer ruimte wordt geboden voor het aanwenden van een rechtsmiddel tegen het besluit om hem over te dragen aan Frankrijk.

22. De rechtbank overweegt dat uit de in rechtsoverweging 19 en 20 aangehaalde jurisprudentie volgt dat de beperking van het beroep tegen overname ook geldt voor de toepassing van elk ander “criterium” voor verantwoordelijkheid, mits de andere lidstaat met het overnameverzoek heeft ingestemd. De redenen voor deze beperking zijn te herleiden tot drie pijlers van het Dublin-systeem in hoofdstuk III van Vo 343/2003 die het HvJ-EU in het arrest Shamso Abdullahi aanhaalt, te weten: (1) de hoge mate van harmonisatie van het asielrecht (rechtsoverweging 54 en 55); (2) het interstatelijke karakter van de Dublin‑procedure (rechtsoverweging 56, 57 en 58); en (3) het oogmerk van snelle allocatie van asielzoekers (rechtsoverweging 53 en 59). Uit het arrest Shamso Abdullahi volgt dat, gezien de vergelijkbaarheid van bescherming in de lidstaten, geen recht voor de vreemdeling op beroep tegen de toepassing van een criterium ter vaststelling van de verantwoordelijkheid bestaat omdat de criteria om te bepalen welke lidstaat verantwoordelijk is voor de behandeling van een asielverzoekalleen de interstatelijke verhouding tussen de verzoekende en de aangezochte lidstaat betreffen. Verder blijkt uit zowel de considerans van Vo 604/2013 (5) als van Vo 343/2003 (4) dat met de Dublin-procedure met name snel moet kunnen worden vastgesteld welke lidstaat verantwoordelijk is, teneinde de daadwerkelijke toegang tot de procedures voor het toekennen van de vluchtelingenstatus te waarborgen en de doelstelling om asielverzoeken snel te behandelen, niet te ondermijnen. Het voorgaande neemt niet weg dat vermeden moet worden dat Vo 604/2013 wordt toegepast op een wijze die strijd oplevert met artikel 13 van het Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM) en artikel 47 van het Handvest. Uit de vaste rechtspraak van het HvJ-EU over het beginsel van effectieve rechtsbescherming volgt dat eenieder die een recht ontleent aan het Unierecht dat voor een rechter moet kunnen inroepen. Een bevestiging dat het beginsel van effectieve rechtsbescherming ook ten aanzien van een beroep in een Dublin-procedure opgaat, volgt uit het arrest van het HvJ-EU in de zaak Petrosian van 29 januari 2009 (nr. C-19/08, JV 2009/166). Zo oordeelde het HvJ-EU in rechtsoverweging 48 van dit arrest over de vraag of beroep bij de bereiking van fatale Dublin-termijnen tevens hoger beroep omvat, dat ervan dient te worden uitgegaan dat het niet de bedoeling van de communautaire wetgever is geweest, de rechtsbescherming die wordt gegarandeerd door lidstaten waarvan de rechters de tenuitvoerlegging van een overdrachtsbeslissing kunnen opschorten en zo de asielzoeker in staat stellen om de te zijnen aanzien gegeven beslissingen aan te vechten, op te offeren aan het vereiste dat asielverzoeken snel worden afgehandeld.

23. De vraag is nu of in Vo 604/2013 ten opzichte van Vo 343/2003 de rechtsbescherming is versterkt. Immers, ingevolge artikel 27, eerste lid, Vo 604/2013 dient de asielzoeker tegen het overdrachtsbesluit beroep in te kunnen stellen “ten aanzien van de feiten en het recht”. Verder wordt in de considerans (19) overwogen dat juridische waarborgen moeten worden ingebouwd ten aanzien van besluiten tot overdracht en dat “een daadwerkelijk rechtsmiddel tegen dergelijke besluiten zowel betrekking [dient] te hebben op de toepassing van deze verordening als op de juridische en feitelijke situatie in de lidstaat aan welke de verzoeker wordt overgedragen.” In dit geval gaat het om “de toepassing van deze verordening”.

27. De rechtbank ziet daarom aanleiding het HvJ‑EU te verzoeken bij wijze van prejudiciële beslissing uitspraak te doen op de volgende vragen:

1. Hoe ver strekt de reikwijdte van artikel 27 Vo 604/2013, al dan niet in samenhang met overweging 19 in de preambule van Vo 604/2013? Heeft een asielzoeker, in een situatie als deze, waarin de vreemdeling pas na het claimakkoord met de Dublin-claim is geconfronteerd en die vreemdeling na het claimakkoord bewijsstukken overlegt die tot de conclusie kunnen leiden dat niet de aangezochte lidstaat maar de verzoekende lidstaat verantwoordelijk is voor de behandeling van het asielverzoek, en vervolgens de verzoekende lidstaat deze documenten niet onderzoekt noch deze voorlegt aan de aangezochte lidstaat, op grond van dit artikel het recht om een (effectief) rechtsmiddel aan te wenden tegen de toepassing van de criteria voor het aanwijzen van de verantwoordelijke staat als genoemd in hoofdstuk III van Vo 604/2013?

28. Gelet op het vorenstaande zal de behandeling van het beroep worden geschorst totdat het HvJ-EU uitspraak heeft gedaan.

29. Beslist wordt als volgt.