Rechtbank Noord-Holland, 19-05-2017, ECLI:NL:RBNHO:2017:4006, 16/4698

In artikel 131, eerste lid, onder c, Wvw 1994, is bepaald dat indien een schriftelijke mededeling als bedoeld in artikel 130, eerste lid, is gedaan, het CBR in de bij ministeriële regeling aangewezen gevallen tot een onderzoek naar de rijvaardigheid of geschiktheid besluit.

In bijlage 1, onder B. Geschiktheid, onderdeel III. Drogerende stoffen, onderdeel Alcohol, voor zover van belang, is vermeld:

In artikel 23, eerste lid, onder e, van de Regeling, is bepaald dat het CBR besluit dat betrokkene zich dient te onderwerpen aan een onderzoek naar de geschiktheid, bedoeld in artikel 131, eerste lid, van de wet indien betrokkene op grond van artikel 12 niet in aanmerking komt voor een educatieve maatregel alcohol en verkeer.

Eiser voert aan dat hij niet de bestuurder was van het motorvoertuig, zodat verweerder geen onderzoek heeft mogen laten instellen naar eiser. Na een verhitte discussie met een andere persoon die toen het voertuig bestuurde, heeft deze persoon het voertuig aan de kant gezet, waarna die persoon is weggegaan. Eiser verwijst naar een verklaring van [naam] van 12 september 2016.

Eiser is daarop op de bestuurdersstoel gaan zitten, om zijn telefoon op te laden en deze andere persoon te bellen. Eiser heeft daarbij geen andere handelingen op de bestuurdersstoel verricht dan het opladen van de telefoon en het opbellen van de andere persoon. Eiser heeft het stuur en de koppeling niet aangeraakt. De motor moest aan staan, omdat de telefoon anders niet oplaadt. De politie heeft ook niet geconstateerd dat eiser reed. De politie heeft evenmin een melding ontvangen in verband met eisers rijgedrag.

Eiser verwijst ter onderbouwing van zijn standpunt naar een uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (de Afdeling), van 4 november 2015 ECLI:NL:RVS:2015:3378. Ook beroept eiser zich op de wetsgeschiedenis van de Wvw 1994 (Kamerstukken II, 1969/1970, 10 038, nr. 5, p. 5). Daaruit blijkt dat eiser niet als bestuurder kan worden aangemerkt nu “het eerst daadwerkelijk in beweging brengen en vervolgens houden van het voertuig onder besturen zou mogen worden verstaan”. Bij brief van 21 april 2017 heeft eiser de rechtbank medegedeeld dat hij in de strafzaak is vrijgesproken.

Verweerder betoogt dat eiser wel als bestuurder kan worden aangemerkt. Er is sprake van een vermoeden van ongeschiktheid, dan wel een vermoeden van onvoldoende rijvaardigheid ten aanzien van de houder van een geldig rijbewijs. Dit naar aanleiding van (verkeers)gedragingen van eiser. Normaal wordt bij een ademalcoholgehalte van 1,576 ‰ een Educatieve Maatregel Alcohol en verkeer opgelegd, maar omdat eiser deze maatregel in de afgelopen vijf jaar al opgelegd heeft gekregen, dient een onderzoek naar de geschiktheid van eiser opgelegd te worden.

In het verweerschrift voert verweerder aan dat er geen noodzaak voor eiser was om op de bestuurdersstoel te gaan zitten. Verweerder betoogt dat het gaat om een vermoeden van ongeschiktheid. Een onderzoek naar de geschiktheid mag worden opgelegd indien aannemelijk is dat een betrokkene onder invloed van een gehalte een motorrijtuig heeft bestuurd. Daartoe is voldoende dat het aan de aanhouding en verbalisering ten grondslag liggende vermoeden dat daarvan sprake is geweest, wordt bevestigd door het daarop ingestelde onderzoek naar dat gehalte. Eiser zat blijkens het proces verbaal van de politie dat is opgesteld naar aanleiding van de aanhouding van eiser op 17 mei 2016, op de bestuurdersstoel van de auto, waarvan de koplampen aan stonden en de motor stationair liep. Zij namen geen andere personen in of om het voertuig waar. In de door eiser overgelegde getuigenverklaring van 12 september 2016, bijna vier maanden na het voorval, staat dat de getuige 1 uur en 20 minuten voor de aanhouding van eiser heeft opgetreden als bestuurder. Deze gestelde gang van zaken is niet aannemelijk gemaakt. Verweerder stelt voorts dat eiser de eigenaar is van de betreffende auto. Genoemde omstandigheden rechtvaardigen volgens verweerder het vermoeden dat eiser bestuurder is geweest. Verweerder is van mening dat dit vermoeden niet genoeg ontkracht is door eiser.

Verweerder verwijst ter onderbouwing van zijn standpunt naar een uitspraak van de Afdeling van 22 juni 2011, ECLI:NL:RVS:2011:BQ8798. De uitspraak van de Afdeling van 4 november 2015 ECLI:NL:RVS:2015:3378 waarnaar eiser heeft verwezen is volgens verweerder niet van toepassing, omdat sprake is van een hele andere situatie. In die zaak werd een persoon aangehouden in verband met vernieling en het is onbekend of die persoon teveel had gedronken om aan het verkeer te mogen deelnemen.