Rechtbank Rotterdam, 24-06-2019, ECLI:NL:RBROT:2019:5290, ROT 19/754 en ROT 19/818

2.1.

In de omstandigheid dat de rechtbank al diverse – eiser niet welgevallige – uitspraken op door eiser ingestelde beroepen heeft gedaan ziet de rechtbank geen reden om tot verwijzing naar een andere rechtbank over te gaan.

2.2.

Hoewel eiser in de eerste alinea van zijn beroepschriften van 11 februari 2019 stelt beroep in te stellen tegen het afwijzende besluit in het kader van te vergoeden bijzondere bijstand, volgt uit de aanbiedingsbrief bij de beroepschriften en de bijlagen dat eiser bedoeld heeft beroep in te stellen wegens het niet tijdig beslissen door verweerster op zijn verzoeken van 13 oktober 2018 en 2 november 2018 om op grond van de Wet openbaarheid van bestuur (Wob) en op grond van de Wet hergebruik van overheidsinformatie (Who) informatie te ontvangen met betrekking tot 51 onderwerpen.

3. Verweerster heeft beslist op de aanvragen bij besluiten van 8 november 2018 en 18 december 2018. De rechtbank stelt met verweerster vast dat de informatieverzoeken van 13 oktober 2018 betrekking hebben op dezelfde 41 onderwerpen die ook inzet waren in de procedure tussen partijen waarin de rechtbank bij uitspraak van 6 juli 2018 (ECLI:NL:RBROT:2018:5643) uitspraak heeft gedaan, die onherroepelijk is geworden met de uitspraak op verzet van 10 oktober 2018. De rechtbank heeft in haar uitspraak van 6 juli 2018 geoordeeld dat eiser met het indienen van de aanvragen, het instellen van rechtsmiddelen en het daarbij gedane beroep op betalingsonmacht onmiskenbaar misbruik heeft gemaakt van recht, zodat het beroep niet-ontvankelijk is. De reden daarvoor was kortgezegd dat het grotendeels herhaalde aanvragen betrof, terwijl de Afdeling inzake die eerdere aanvragen eerder heeft geoordeeld dat eiser misbruik maakt van recht (ABRvS 6 december 2017, ECLI:NL:RVS:2017:3310). Ook de aanvraag van 2 november 2018 betreft geen nieuwe aanvraag, maar een herhaald verzoek om informatie inzake diverse onderwerpen. Eerder heeft de Afdeling ten aanzien van een deel daarvan eveneens overwogen dat sprake is van misbruik van recht en dat de rechtbank daarom terecht de door eiser ingestelde beroepen niet-ontvankelijk heeft verklaard en de beroepen op betalingsonmacht in verband met de heffing van griffierecht heeft afgewezen (ABRvS 31 oktober 2018, ECLI:NL:RVS:2018:3558).

4. Voor zover het gaat om verzoeken om informatie die voorwerp zijn geweest bij de hiervoor genoemde uitspraken, ziet de rechtbank – gelet op het gezag van gewijsde van de eerdere uitspraken en het ontbreken van nieuwe feiten of gewijzigde omstandigheden – geen aanknopingspunten om thans tot een ander oordeel te komen dan zij en de Afdeling eerder hebben gedaan. Voor zover het verzoek van 2 november 2018 elementen behelst waarop voornoemde uitspraken niet zien blijkt uit het besluit van verweerster van 18 december 2018 dat ook dit herhaalde aanvragen zijn en dat verweerster daarover reeds (meermaals) heeft beslist. Reeds gelet hierop ziet de rechtbank geen aanleiding om ten aanzien van die delen van het verzoek van 2 november 2018 tot een ander oordeel te komen.

5. Uit het procedeergedrag van eiser in deze zaken volgt dat hij enkel uit is op het voortzetten van de strijd met verweerster, het frustreren van de goede gang van zaken binnen die organisatie en het daarbij kunnen incasseren van geldsommen, zoals proceskostenvergoedingen. Voorts wil eiser met zijn aanvragen en rechtsmiddelen bereiken dat verweerster op zijn voorwaarden met hem in gesprek gaat. Dit zijn oneigenlijke motieven die niet raken aan de doelstellingen die ten grondslag kunnen liggen aan informatieverzoeken op basis van de Wob en de Who.

6. Eiser heeft verzocht te worden ontheven van de verplichting tot betaling van griffierecht wegens betalingsonmacht. Omdat deze verzoeken zijn binnengekomen voordat de uitspraak van de rechtbank Rotterdam van 17 mei 2019 (ECLI:NL:RBROT:2019:4060) is gedaan, waarin is geoordeeld dat eiser bij het aanbrengen van nieuwe zaken in beginsel niet langer een voorlopige ontheffing van het voldoen van griffierecht zal worden verleend, heeft de griffier vooralsnog afgezien van het heffen van griffierecht en de definitieve beslissing daarop aangehouden. Omdat de rechtbank van oordeel is dat sprake is van misbruik van recht door eiser bij zijn verzoeken om ontheffing van de verplichting griffierecht te voldoen, wordt het beroep op betalingsonmacht afgewezen (zie ABRvS 12 oktober 2016, ECLI:NL:RVS:2016:2730). De rechtbank ziet geen aanleiding eiser een nadere termijn te geven om alsnog het verschuldigde griffierecht te voldoen. De beroepen zouden immers ook dan (in ieder geval) wegens misbruik van recht niet-ontvankelijk zijn. De rechtbank zal daarom de beroepen niet-ontvankelijk verklaren.

7. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.