Centrale Raad van Beroep, 09-12-2015, ECLI:NL:CRVB:2015:4236, 13/5796 WIA-S

4.1.

Op 1 juli 2013 is de Wet nadeelcompensatie en schadevergoeding bij onrechtmatige besluiten (Stb. 2013, 50) in werking getreden. Op grond van het overgangsrecht blijft op deze zaak het recht van toepassing zoals dat gold voor 1 juli 2013.

4.2.

Het is vaste rechtspraak dat de bestuursrechter bij het beantwoorden van de vraag of er voldoende aanleiding is om een gevraagde schadevergoeding toe te kennen, zoveel mogelijk aansluiting moet zoeken bij het civielrechtelijke schadevergoedingsrecht. Voor vergoeding van schade is, in aansluiting op de artikelen 6:162 en 6:98 van het Burgerlijk Wetboek (BW), vereist dat de gestelde schade verband houdt met een onrechtmatig besluit en dat vervolgens alleen die schadeposten voor vergoeding in aanmerking komen die in een zodanig verband staan met dat besluit, dat zij het bestuursorgaan, mede gezien de aard van de aansprakelijkheid en van de schade, als een gevolg van dat besluit kunnen worden toegerekend (onder meer de uitspraak van de Raad van 18 februari 2015, ECLI:NL:CRVB:2015:446).

4.3.

4.4.

Als beginsel geldt dat de schadevergoeding de schuldeiser zoveel mogelijk in de toestand moet brengen waarin hij zou verkeren indien het schadeveroorzakende feit niet zou hebben plaatsgevonden. Dat beginsel brengt mee dat de omvang van de schade wordt bepaald door een vergelijking van de toestand zoals deze in werkelijkheid is met de toestand zoals die (vermoedelijk) zou zijn geweest indien het schadeveroorzakende feit niet zou hebben plaatsgevonden (vergelijk ECLI:NL:HR:2010:BL0539).

4.5.

Ter zitting is vastgesteld dat het Uwv niet langer betwist dat verzoekster uit hoofde van de voortdurende arbeidsovereenkomst met werknemer tijdens de periode van de loonsanctie gehouden was de onder 2 onder a tot en met c genoemde bedragen te voldoen aan haar (pensioen)verzekeraar en aan werknemer.

4.6.

4.7.

In de in 4.3 genoemde uitspraken is geoordeeld dat de verplichting van een werkgever om gedurende de periode van de loonsanctie belasting en sociale verzekeringspremies af te dragen (de zogenoemde werkgeverslasten) in een zodanig verband staat met de loondoorbetaling die het gevolg is van het onrechtmatige loonsanctiebesluit dat ook die posten deel uitmaken van de door de werkgever geleden schade.

4.8.

In zijn uitspraak van 4 december 2013 (ECLI:NL:CRVB:2013:2674) heeft de Raad overwogen dat ook de door de werkgever betaalde pensioenpremie, zij het met een beperking die in deze zaak niet van belang is, als geleden schade door het Uwv moet worden vergoed.

4.9.

4.10.

De vraag of de gedurende de periode van de loonsanctie door verzoekster aan werknemer betaalde reiskosten als geleden schade voor vergoeding door het Uwv in aanmerking komen, moet eveneens worden beantwoord in het licht van het in 4.2 geschetste kader.

4.11.

Reeds uit de in 4.8 genoemde uitspraak volgt dat niet juist is de opvatting van het Uwv dat artikel 25, negende lid, van de Wet WIA in samenhang met artikel 7:629, eerste lid, van het BW ertoe leidt dat slechts het betaalde loon tot 70% daarvan vermeerderd met de werkgeverslasten is aan te wijzen als schade die in causaal verband staat tot een ten onrechte opgelegde loonsanctie en dat wat meer is betaald niet zijn grondslag vindt in de ten onrechte opgelegde loonsanctie maar in de tussen werkgever en werknemer bestaande arbeidsovereenkomst en de daaraan verbonden voorwaarden.

4.12.

De Raad ziet in de door partijen in deze zaak gevoerde discussie aanleiding nader uiteen te zetten langs welke lijn moet worden beoordeeld of betalingen die de werkgever gedurende de periode van de onterechte loonsanctie heeft gedaan in een zodanig verband staan met de loondoorbetaling dat deze schadeposten, met aansluiting bij de in 4.2 genoemde artikelen van het BW, dat deze als gevolg van het onrechtmatige besluit aan het Uwv kunnen worden toegerekend en voor vergoeding door het Uwv in aanmerking komen.

4.13.

4.14.

De wettelijke regeling van de loonsanctie in de Wet WIA en het BW verplicht de werkgever bij instandhouding van de arbeidsovereenkomst het naar tijdruimte vastgestelde loon zoals bepaald in artikel 7:629, eerste lid van het BW, voort te zetten. De instandhouding van de door de werkgever en de werknemer gesloten overeenkomst brengt mee dat er een rechtstreeks verband is met de opgelegde loonsanctie voor zover het gaat om betalingen waartoe de werkgever uit hoofde van die overeenkomst gedurende het derde ziektejaar verplicht was. Het gaat daarbij om betalingen die voortvloeien uit afspraken die werkgever en werknemer hebben gemaakt over de verplichtingen en inspanningen van de werkgever die zullen gelden in het derde ziektejaar en die voldoende concreet zijn en door de werknemer zijn af te dwingen. Voor zover het gaat om betalingen in verband met de voortzetting van het dienstverband waartoe de werkgever zich in het kader van de arbeidsovereenkomst niet heeft verplicht, kan het Uwv worden gevolgd in de opvatting dat die betalingen niet hun oorzaak vinden in de opgelegde loonsanctie. Voor zover de werkgever in het derde ziektejaar betalingen heeft verricht waartoe hij niet op grond van een individuele of (algemeen verbindend verklaarde) collectieve arbeidsovereenkomst gehouden was of die niet rechtstreeks voortvloeien uit zijn re-integratieverplichtingen kan in het geval van een ten onrechte opgelegde loonsanctie niet worden gezegd dat wat betaald is een op het Uwv te verhalen schadepost is.

4.15.

In deze zaak staat met de erkenning daarvan door het Uwv (zie in 4.5) vast dat verzoekster tot betaling van de reiskosten aan werknemer verplicht was. Dat betekent dat het door verzoekster betaalde bedrag als genoemd in 2 onder c in zodanig verband staat met de opgelegde loonsanctie dat de onrechtmatigheid van het loonsanctiebesluit ertoe leidt dat ook deze schadepost aan het Uwv is toe te rekenen en het Uwv deze kosten aan verzoekster moet vergoeden.

4.16.

Het verzoek om schadevergoeding van verzoekster moet worden toegewezen tot een bedrag van € 2.660,80 (het totaal van de in 2 onder a tot en met c genoemde bedragen) te vermeerderen met de wettelijke rente over dit bedrag vanaf 11 november 2011. De door verzoekster gevraagde wettelijke rente over het bedrag van € 32.803,77 vanaf 11 november 2011 wordt eveneens toegewezen. Het Uwv heeft de verschuldigdheid van wettelijke rente over dit bedrag immers niet betwist.