Centrale Raad van Beroep, 01-06-2016, ECLI:NL:CRVB:2016:2066, 14/3284 WW

1.1.

Van 8 maart 2004 tot 1 mei 2010 is [naam werknemer] (werknemer) in dienst geweest van appellante. Met ingang van 3 mei 2010 is werknemer in aanmerking gebracht voor een uitkering op grond van de Werkloosheidswet (WW). De uitkering is geëindigd per 28 april 2013 in verband met het bereiken van de maximum uitkeringsduur. Gedurende de looptijd van de WW-uitkering is aan werknemer een aantal maatregelen opgelegd in verband met onvoldoende solliciteren en het niet meer als werkzoekende ingeschreven staan bij het WERKbedrijf.

1.2.

Appellante heeft werknemer bij brieven van 3 en 24 september 2012 aangeschreven en hem verzocht alle stukken aan te leveren waaruit blijkt dat hij heeft voldaan aan de verplichtingen die voortvloeien uit de uitkering die aan hem is toegekend. Werknemer heeft op deze verzoeken niet gereageerd.

1.3.

Op 17 oktober 2012 heeft appellante het Uwv verzocht een onderzoek in te stellen naar de sollicitatieactiviteiten en de beschikbaarheid van werknemer voor de arbeidsmarkt. Tevens is verzocht om de uitkering van werknemer te beëindigen en om een schadevergoeding. Ter onderbouwing van dat laatste verzoek heeft appellante verwezen naar de door het Uwv opgelegde maatregelen en de brieven van 3 en 24 september 2012.

2. Bij besluit van 25 januari 2013 heeft het Uwv het verzoek van appellante afgewezen. Volgens het Uwv heeft appellante niet ondubbelzinnig aangetoond dat werknemer niet beschikbaar zou zijn voor de arbeidsmarkt, dat hij na mei 2012 niet heeft gesolliciteerd of dat sprake zou zijn van te veel betaalde uitkering. Het Uwv heeft geen aanleiding gezien om nader onderzoek te doen naar de beschikbaarheid van werknemer en zijn sollicitatieactiviteiten.

3. Appellante heeft bezwaar gemaakt tegen het besluit van 25 januari 2013. Bij beslissing op bezwaar van 30 mei 2013 heeft het Uwv dat bezwaar ongegrond verklaard en het eerder ingenomen standpunt gehandhaafd. Het Uwv heeft daartoe onder meer overwogen dat appellante een melding verwijtbaar gedrag kan doen als een werknemer te weinig sollicitaties verricht. Een melding verwijtbaar gedrag zal wel verband moeten houden met de aan appellante opgelegde re-integratietaak. Het is niet de bedoeling dat het Uwv op basis van de melding het sollicitatiegedrag van ex-werknemers met terugwerkende kracht (nogmaals) gaat controleren. Appellante heeft volgens het Uwv geen stukken of bewijzen overgelegd waarmee ondubbelzinnig wordt aangetoond dat werknemer niet beschikbaar is (geweest) voor de arbeidsmarkt of dat werknemer onvoldoende heeft gesolliciteerd. Het Uwv heeft dan ook geen reden gezien om nader onderzoek te doen.

4. Appellante heeft beroep ingesteld tegen het bestreden besluit. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank dat beroep ongegrond verklaard. De rechtbank heeft daartoe onder meer, onder verwijzing naar de uitspraak van de Raad van 26 februari 2014 (ECLI:NL:CRVB:2014:596), overwogen dat in geval een overheidswerkgever de rechtmatigheid van verstrekte WW-uitkeringen ter discussie stelt, als uitgangspunt geldt dat die werkgever gerede twijfel over de aanspraak op die uitkering naar voren moet brengen. Voor de overheidswerkgever geldt dat hij bij de uitoefening van zijn taak om de werknemer te re-integreren in passende arbeid bekend kan worden met feiten op grond waarvan hij zich een opvatting kan vormen over een mogelijk niet nakomen door zijn werknemer van andere uit de WW voortvloeiende verplichtingen. Naar het oordeel van de rechtbank heeft appellante niet aangetoond dat de werknemer zich na mei 2012 niet aan zijn sollicitatieverplichtingen heeft gehouden. Ook heeft appellante naar het oordeel van de rechtbank geen feiten en omstandigheden gesteld waaruit zonder meer de conclusie kan worden getrokken dat werknemer niet beschikbaar was om arbeid te aanvaarden.

5.1.

In hoger beroep heeft appellante gesteld dat zij wel degelijk invulling heeft gegeven aan haar re-integratietaak. Appellante heeft een bureau ingeschakeld om aan de verplichtingen voortvloeiend uit artikel 72a van de WW vorm te geven. Daarnaast is aan werknemer een budget ter beschikking gesteld ten behoeve van re-integratie. Omdat werknemer niet heeft gereageerd op verzoeken om stukken met betrekking tot de re-integratie, is geconcludeerd dat hij niet aan zijn verplichtingen voldeed. Bovendien is hem drie maal een maatregel opgelegd. Omdat hij niet als werkzoekende stond ingeschreven en omdat hij geen of onvoldoende sollicitatie-inspanningen verrichtte was hij niet beschikbaar voor de arbeidsmarkt. Volgens appellante is de uitspraak van de Raad van 17 maart 2016 (ECLI:NL:CRVB:2016:972) niet van toepassing, omdat het in dit geval niet gaat om de toepassing van artikel 26 van de WW, maar om de sollicitatieverplichtingen uit artikel 24 van de WW en de beschikbaarheid, bedoeld in artikel 16 van de WW.

5.2.

6.3.

Appellante had, ten tijde van belang, de op haar rustende re-integratietaak (nog) niet ter hand had genomen. Het alleen – door een bureau laten – verrichten van controle en inspectie is, anders dan appellant veronderstelt, geen activiteit die is gericht op de inschakeling in de arbeid. Het budget dat in het kader van de beëindiging van het dienstverband aan werknemer beschikbaar was gesteld, kon door werknemer, zonder voorwaarden, naar eigen inzicht worden aangewend en was daarmee evenmin gericht op re-integratie. Dat sprake is van de uitzonderingsituatie waarin de re-integratie geen invulling kan krijgen, genoemd in de uitspraak van 17 maart 2016, is niet gebleken.

6.4.

Zoals appellante zelf heeft gesteld moeten de van het Uwv gevraagde acties worden gezien in het kader van de regeling van de melding als bedoeld in artikel 5.17, derde lid, van het Besluit Suwi. Nu appellante de re-integratietaak niet ter hand had genomen, was er, gelet op het overwogene in 6.2 en 6.3, voor het Uwv geen aanleiding om aan dat verzoek gehoor te geven.

6.5.

Evenmin zijn op andere wijze feiten naar voren gebracht die gerede twijfel hebben doen rijzen bij de aanspraak op WW-uitkering van werknemer.

6.6.

Gelet op wat is overwogen in 6.1 tot en met 6.5 heeft het Uwv het verzoek van appellante terecht afgewezen. Het hoger beroep slaagt niet en de aangevallen uitspraak zal worden bevestigd.