Centrale Raad van Beroep, 12-07-2017, ECLI:NL:CRVB:2017:2560, 15/7562 ZW

In artikel 30a, eerste lid, aanhef en onder c, van de ZW is, voor zover hier van belang, bepaald dat het Uwv een besluit tot toekenning van ziekengeld herziet of intrekt indien het niet of niet behoorlijk nakomen van een verplichting als bedoeld in artikel 49 ertoe leidt dat niet kan worden vastgesteld of nog recht op ziekengeld bestaat.

In artikel 49 van de ZW is bepaald dat de verzekerde verplicht is aan het Uwv op zijn verzoek of onverwijld uit eigen beweging alle feiten en omstandigheden mee te delen, waarvan hem redelijkerwijs duidelijk moet zijn dat zij van invloed kunnen zijn op het recht op of de hoogte van een door hem aangevraagde of aan hem toegekende ziekengelduitkering.

Op grond van artikel 47a, tweede lid, aanhef en onder c, van de ZW, schort het Uwv de betaling van het ziekengeld op of schorst het de betaling, indien het Uwv van oordeel is of het gegronde vermoeden heeft dat de verzekerde een verplichting als bedoeld in artikel 49 niet of niet behoorlijk is nagekomen.

Ingevolge artikel 2, tweede lid, van de Beleidsregels wordt de verzekerde, indien de uitbetaling is geschorst of opgeschort wegens het niet of niet behoorlijk nakomen van een verplichting, een termijn gesteld waarbinnen hij alsnog de noodzakelijke inlichtingen kan verstrekken of medewerking kan geven.

Op grond van artikel 63a van de ZW verricht de eigenrisicodrager ten aanzien van de verzekerden die laatstelijk tot hem in dienstbetrekking stonden en die arbeidsongeschikt zijn de voorbereiding van besluiten, en verricht hij controle op het bestaan van arbeidsongeschiktheid als bedoeld in artikel 38.

Zoals in de uitspraak van de Raad van 16 maart 2016 (ECLI:NL:CRVB:2016:1042) uitvoerig met verwijzing naar de wetsgeschiedenis van de totstandkoming van de Wet eigenrisicodragen Ziektewet en de ter uitvoering van die wet geldende nadere regelgeving is weergegeven, hebben het Uwv en appellante ieder hun eigen verantwoordelijkheid en taken bij het nemen van besluiten over de ZW. In overeenstemming met die taakverdeling heeft appellante het Uwv verzocht om de uitkering van betrokkene te schorsen, omdat zij zelf de bevoegdheid daartoe niet heeft.

Het Uwv past bij een schorsing als hier aan de orde de Beleidsregels toe. Die toepassing wordt volgens vaste rechtspraak als een gegeven aanvaard met dien verstande dat wordt getoetst of het beleid op consistente wijze is toegepast (zie bijvoorbeeld de uitspraak van de Raad van 26 juni 2009, ECLI:NL:CRVB:2009:BJ2393) en dat, gelet op het bepaalde in artikel 4:84 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb), alle omstandigheden van het geval er toe kunnen leiden dat sprake is van bijzondere omstandigheden die kunnen nopen tot afwijking van het beleid (zie de uitspraak van de Raad van de State van 26 oktober 2016, ECLI:NL:RVS:2016:2840).

Daarvan uitgaande wordt de rechtbank gevolgd in het oordeel dat het Uwv met juistheid heeft geconcludeerd dat het besluit van 7 november 2014, waarbij ziekengeld op verzoek van appellante werd beëindigd op de grond dat betrokkene ook niet had gereageerd op het schorsingsbesluit, op een gebrekkige grondslag berustte.

De Raad stelt, in lijn met zijn rechtspraak in geschillen waarbij een werkgever de mate van arbeidsongeschiktheid van een (ex-)werknemer betwist, voorop dat de aard van de betrokken belangen van de (ex-)werkgever bij de aanspraken van zijn (ex-)werknemer op ziekengeld meebrengt dat het Uwv een besluit ten aanzien van die aanspraken zorgvuldig, goed onderbouwd en inzichtelijk motiveert (zie bijvoorbeeld de uitspraak van de Raad van 6 november 2015, ECLI:NL:CRVB:2015:4292).

In dit geval had werknemer bezwaar gemaakt tegen het besluit van 7 november 2014 tot weigering van ziekengeld per 16 oktober 2014, dat op verzoek van appellante was genomen. Na de mededeling van appellante dat zij als belanghebbende partij aan de bezwaarprocedure wilde deelnemen, heeft zij stukken aan het Uwv gezonden, waaronder medische informatie, een probleemanalyse van 24 september 2014 en een plan van aanpak van 6 oktober 2014 waarin onder meer was vermeld dat werknemer benutbare mogelijkheden had voor aangepaste werkzaamheden, om bij de beoordeling van het bezwaar te betrekken.

De systematiek en uitgangspunten van de Awb brengen ter zake van het beslissen op een bezwaarschrift mee dat een aangevochten besluit in volle omvang wordt heroverwogen. Als gevolg daarvan kan blijken dat een besluit niet kan worden gehandhaafd, wat er vervolgens toe kan leiden dat daarvoor een ander besluit in de plaats wordt gesteld. Daarbij moet in acht worden genomen dat het nieuwe besluit nog wel moet zijn te beschouwen als het resultaat van de heroverweging. Dat bij zodanige heroverweging van dat besluit ook andere overwegingen ten grondslag kunnen worden gelegd en daarbij tevens andere feiten kunnen worden aangevoerd doet niet af aan genoemd heroverwegingskarakter. Het feit dat artikel 7:11 van de Awb niet in de weg staat aan een dergelijke besluitvorming waarbij aan het besluit op bezwaar andere overwegingen en een ander feitencomplex ten grondslag worden gelegd, brengt onder omstandigheden en gelet op de zorgvuldigheid echter wel mee dat partijen in de gelegenheid moeten worden gesteld om voorafgaande aan de vaststelling van het nieuwe besluit op dit gewijzigde standpunt te reageren. Met name zal dit zich voordoen als het nieuwe standpunt een ingrijpende wijziging ten opzichte van het primaire besluit betreft en daarin zaken aan de orde komen waarop een partij nog niet eerder heeft kunnen reageren. Het voornemen ten aanzien van de beslissing op bezwaar zou bijvoorbeeld in een meer uitgewerkte vorm kenbaar kunnen worden gemaakt, zoals in een voorlopig standpunt of een concept-besluit (zie bijvoorbeeld de uitspraak van de Raad van 25 juni 2003, ECLI:NL:CRVB:2003:AI0054).

Appellante wordt gevolgd in het standpunt dat het Uwv, gelet op het heroverwegingskarakter van de bezwaarprocedure en de vermelde betrokkenheid in die procedure van appellante, had moeten beoordelen of werknemer op andere gronden dan een onjuiste schorsing geen aanspraak op ziekengeld had, in plaats van te volstaan met het intrekken van het besluit van 7 november 2014. Appellante had zich immers ook in bezwaar gesteld en gegevens ingezonden over de arbeidsmogelijkheden van werknemer. Daarin had het Uwv aanleiding moeten zien om te beoordelen of werknemer op andere gronden geen recht had op ziekengeld. Het Uwv heeft, door uitsluitend acht te slaan op de onjuiste grondslag van het primaire besluit en de intrekking van het ziekengeld bij het bestreden besluit ongedaan te maken zonder de stukken die appellante in bezwaar had ingezonden bij zijn heroverweging te betrekken en zonder appellante van het voornemen tot het nemen van het bestreden besluit op de hoogte te stellen en gelegenheid te bieden daarop te reageren, de belangen van appellante miskend.