Centrale Raad van Beroep, 19-09-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:3017, 17/6299 AOW

1.1.

Appellant ontving vanaf [datum] 2013 een ouderdomspensioen voor een gehuwde met toeslag op grond van de Algemene ouderdomswet (AOW). Bij formulier van 8 januari 2016 heeft appellant de Svb bericht dat hij vanaf 7 december 2015 niet meer op hetzelfde adres als zijn echtgenote woont en dat zij zijn gescheiden van tafel en bed sinds 30 juni 2015.

1.2.

Bij besluit van 29 juni 2016, in stand gelaten bij beslissing op bezwaar van 13 oktober 2016 (bestreden besluit), heeft de Svb de toeslag op het ouderdomspensioen herzien en de te veel betaalde toeslag van € 3.945,31 over de periode van februari tot en met juni 2016 van appellant teruggevorderd. Aan de besluitvorming ligt ten grondslag dat appellant vanaf februari 2016 gelet op het inkomen van zijn echtgenote niet meer in aanmerking komt voor een toeslag. De Svb heeft geen reden gezien om het ouderdomspensioen van appellant te herzien naar dat voor een ongehuwde, zoals appellant heeft verzocht, omdat niet is gebleken dat appellant duurzaam gescheiden leeft van zijn echtgenote als bedoeld in artikel 1, derde lid, aanhef en onder b, van de AOW.

3.1.

Appellant heeft zich in hoger beroep tegen de aangevallen uitspraak gekeerd voor zover de rechtbank daarin heeft geoordeeld dat geen sprake is van duurzaam gescheiden leven. Hij wijst er in hoger beroep opnieuw op dat hij is gescheiden van tafel en bed en dat hij en zijn echtgenote hun leven leiden als waren zij niet met elkaar gehuwd.

3.2.

Volgens de Svb wijzen de feiten en omstandigheden erop dat de relatie tussen appellant en zijn echtgenote verder gaat dan een uitsluitend zakelijke relatie, zodat ondanks het gescheiden zijn van tafel en bed, geen sprake is van duurzaam gescheiden leven.

4.2.

De rechtbank is in de aangevallen uitspraak op goede gronden tot het oordeel gekomen dat in de situatie van appellant geen sprake is van duurzaam gescheiden leven. De Raad onderschrijft het oordeel van de rechtbank over de gronden waarop dat oordeel berust en verwijst daarnaar. Wat appellant in hoger beroep heeft aangevoerd en wat in essentie een herhaling vormt van wat appellant in beroep heeft aangevoerd, biedt geen aanknopingspunten om tot een ander oordeel te komen. Ook de Raad hecht er belang aan dat appellant op het formulier over zijn woon- en leefsituatie op 8 januari 2016 heeft verklaard dat hij eenmaal per jaar met zijn echtgenote op vakantie gaat, dat zij gezamenlijke activiteiten ondernemen, dat appellant € 700,- per maand in het levensonderhoud van zijn echtgenote bijdraagt en dat zij een sleutel van elkaars woning hebben. De Raad is niet gebleken dat appellant niet aan deze verklaring kan worden gehouden. Verder blijkt uit wat appellant op 26 augustus 2016 en 23 september 2016 heeft verklaard, dat hij en zijn echtgenote elkaar regelmatig zien ondanks het feit dat de echtgenote een groot deel van het jaar in Amerika verblijft en appellant daar minder vaak komt. Als appellant en zijn echtgenote beiden in Amerika zijn, treffen zij elkaar twee tot drie keer per week en dineren zij één tot twee keer per week samen. Verder hebben appellant en zijn echtgenote met een wisselende frequentie telefonisch contact, soms vier keer per dag en soms dagen achtereen niet. Volgens appellant gaat het deels ook om zakelijke contacten, maar hij heeft niet op controleerbare wijze inzicht in het te maken onderscheid gegeven. Appellant gebruikt de sleutel van de woning van zijn echtgenote in Nederland om daar de post op te halen en te beoordelen of er dringende zaken bij zitten. Gezien al deze feiten en omstandigheden kan niet worden gezegd dat bij appellant sprake was van een gewilde verbreking van de echtelijke samenleving.

4.3.

Uit wat bij 4.2 is overwogen volgt dat het hoger beroep niet slaagt en de aangevallen uitspraak, voor zover aangevochten, voor bevestiging in aanmerking komt.