Centrale Raad van Beroep, 30-09-2021, ECLI:NL:CRVB:2021:2455, 20/677 WW

Appellante is van 19 juli 2016 tot en met 1 oktober 2016 werkzaam geweest voor [naam BV 1.] Daarnaast is zij vanaf 1 oktober 2016 tot 11 oktober 2016 werkzaam geweest via [naam BV 2.] Dit dienstverband is in de proeftijd beëindigd. Vanaf 1 maart 2017 was appellante werkzaam voor In [naam BV 3.]

Op 25 augustus 2017 heeft appellante een uitkering op grond van de Werkloosheidswet (WW) aangevraagd in verband met de beëindiging van haar werkzaamheden voor In [naam BV 3.]

Bij besluit van 5 september 2017 heeft het Uwv appellante in aanmerking gebracht voor een WW-uitkering per 4 september 2017 gebaseerd op een dagloon van € 31,54 en een gemiddeld aantal arbeidsuren van 19 uur per week. Bij besluit van 26 september 2017 is het bezwaar van appellante gegrond verklaard. Het Uwv heeft daarbij het gemiddeld aantal uren gewijzigd in 21,05 per week. Het Uwv heeft het berekende WW-dagloon in stand gelaten.

De rechtbank Noord-Nederland heeft in een uitspraak van 5 juli 2018 (17/3890) het beroep van appellante tegen het besluit van 26 september 2017 ongegrond verklaard. De Raad heeft in een uitspraak van 8 mei 2019 18/4514 (ECLI:NL:CRVB:2019:1566) het hoger beroep van appellante tegen de uitspraak van de rechtbank niet-ontvankelijk verklaard wegens het niet betalen van griffierecht en het niet indienen van beroepsgronden.

Bij brief van 23 juli 2018 heeft appellante een verzoek ingediend bij het Uwv om haar dagloon te corrigeren. Appellante heeft hierbij aangegeven dat de uitbetaling van perioden 12 en 13 verwijst naar periode 11. Gelet op de beëindiging van haar dienstverband bij CSU per 11 oktober 2016 dienen november en december 2016 niet betrokken te worden bij de berekening van het dagloon.

Appellante heeft in hoger beroep aangevoerd dat de rechtbank ten onrechte en ongemotiveerd het vooronderzoek niet heeft heropend. Tevens heeft appellante gesteld dat de rechtbank in strijd met het procesrecht de aangevallen uitspraak vervroegd heeft uitgesproken en dat deze daarom nietig is. Ter zitting heeft appellante ter aanvulling gesteld dat de aangevallen uitspraak in strijd met Europees recht niet in het openbaar is uitgesproken zoals is vereist. Voorts heeft appellante gesteld dat haar dienstverband eindigde in oktober 2016. Vanwege de salarisadministratie van de werkgever, die een vier-weken verloning toepast, zijn de resterende dagen uitbetaald in periode 11. Dat betekent dat er in november 2016 slechts over enkele dagen een uitbetaling heeft plaatsgevonden. Van deze uitbetaling zien een aantal dagen op ziektedagen. Volgens appellante is ten onrechte geen toepassing gegeven aan artikel 6, derde lid, van het Dagloonbesluit. Appellante is van mening dat voor de berekening van het loon voor de periode 11 moet worden uitgegaan van het per aangiftetijdvak geldende overeengekomen loon. Wat betreft de maand december 2016 heeft appellante aangevoerd dat deze maand ten onrechte in de berekening van het dagloon is meegenomen. Daartoe heeft zij gesteld dat in de maand dat het vakantiegeld wordt uitbetaald, in dit geval december, het vakantiegeld niet meetelt in de refertemaand omdat voor werknemers waarvan de werkgever het vakantiegeld reserveert in de maandelijkse toerekening een vermenigvuldigingsfactor van 1,08 wordt toegepast. Daarnaast zijn er geen andere inkomsten genoten in de maand december. De werkgever heeft middels een correctiebericht duidelijk gemaakt dat de betalingen in deze periode betrekking hebben op periode 11. Voor zover dit onjuist is, komt ook periode 12 in aanmerking voor toepassing van artikel 6 van het Dagloonbesluit. Volgens appellante is over de maanden 11 en 12 ten onrechte met een te laag toegerekend loon gerekend voor de bepaling van het dagloon. Ter zitting heeft appellante verzocht de redelijke termijn in acht te nemen.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

In dit geding zijn van toepassing de artikelen van de WW en het Dagloonbesluit, dat in werking is getreden met ingang van 1 juni 2013 (Stb. 2013, 185) en daarna verschillende keren is gewijzigd, zoals die artikelen op 4 september 2017 luidden.

Appellante heeft aangevoerd dat de rechtbank haar heropeningsverzoek van 21 januari 2020 ten onrechte zonder motivatie heeft afgewezen. Deze beroepsgrond slaagt niet. De rechtbank heeft bij de beoordeling van de door appellante, na sluiting van het onderzoek ter zitting, ingestuurde brieven van 5, 7 en 8 december 2019 gehandeld in overeenstemming met het Procesreglement Bestuursrecht 2017, in het bijzonder artikel 2.16. Tevens heeft de rechtbank de beslissing om het onderzoek niet te heropenen in de brieven van 20 en 29 januari 2020 gemotiveerd.

Met de rechtbank wordt geoordeeld dat de referteperiode loopt van 1 augustus 2016 tot en met 31 juli 2017. De referteperiode volgt dwingend uit artikel 2 van het Dagloonbesluit. De wet- en regelgeving biedt geen ruimte voor een andere referteperiode. De overwegingen van de rechtbank die aan dat oordeel ten grondslag liggen, worden volledig onderschreven.

Het geschil spitst zich toe op de vraag of het Uwv bij de berekening van het WW-dagloon terecht is uitgegaan van het bij CSU genoten loon voor de sociale verzekeringswetten (sv-loon) in november 2016 en december 2016, zoals blijkt uit de polisadministratie.

De wijze waarop het dagloon moet worden berekend is wettelijk vastgelegd. Uit vaste rechtspraak (zie bijvoorbeeld de uitspraak van 19 augustus 2015, ECLI:NL:CRVB:2015:2789 en, meer recent, de uitspraak van de Raad van 14 november 2019, ECLI:NL:CRVB:2019:3620) volgt dat het Uwv zich daarbij mag baseren op gegevens uit de polisadministratie en dat het aan appellante is om aan te tonen dat deze gegevens onjuist zijn (zie bijvoorbeeld de uitspraak van de Raad van 13 september 2017, ECLI:NL:CRVB:2017:3144).

Volgens artikel 2 van de Beleidsregels Uwv gebruik polisgegevens (Stcrt. 21 juli 2009, nr. 11028, Beleidsregels), zoals deze luidden ten tijde van de dagloonvaststelling, gebruikt het Uwv, behoudens het bepaalde in artikel 3, voor besluiten over de vaststelling van het dagloon en het maatmanloon de gegevens die aanwezig zijn in de polisadministratie. Ingevolge artikel 3, eerste lid, van de Beleidsregels gebruikt het Uwv, indien het vaststelt dat de gegevens in de polisadministratie niet kunnen worden gebruikt, gegevens uit een andere bron. Uit de toelichting bij artikel 3 van de Beleidsregels komt naar voren dat, als het Uwv heeft vastgesteld dat een gegeven in de polisadministratie niet kan worden gebruikt, omdat de werknemer aantoont dat een gegeven onjuist is, de werkgever alsnog een gecorrigeerde loonaangifte zal moeten doen, opdat het Uwv met het juiste loon rekening kan houden, zie bijvoorbeeld de uitspraak van de Raad van 30 september 2015, ECLI:NL:CRVB:2015:3324.

Anders dan appellante heeft gesteld, is niet gebleken dat in periode 11 in 2016 sprake was van een situatie waarin appellante geen loon of minder loon heeft genoten in verband met verlof, waarvoor artikel 6 een uitzondering op de hoofdregel van artikel 5 van het Dagloonbesluit bevat. De uitspraak van de Raad van 19 juli 2017 (ECLI:NL:CRVB:2017:2406) waar appellante ter zitting naar heeft verwezen, leidt niet tot een ander oordeel. Het Uwv heeft in het geval van appellante, anders dan dat in bedoelde uitspraak aan de orde was, bij het bestreden besluit het dagloon van appellante opnieuw berekend nadat een correctie heeft plaatsgevonden in verband met wegens ziekte minder ontvangen loon. De reden dat appellante in november 2016 minder loon heeft genoten, is in dit geval er in gelegen dat het dienstverband met CSU per 11 oktober 2016 in de proeftijd is beëindigd. Nu appellante daardoor niet het gehele aangiftetijdvak in dienst is geweest bij CSU, kan een beroep op artikel 6 Dagloonbesluit niet slagen.

Appellante wordt evenmin gevolgd in haar stelling dat het Uwv ten onrechte geen rekening heeft gehouden met de gecorrigeerde loonstaat van CSU met betrekking tot periode 12. CSU heeft in een e-mailbericht van 23 juli 2018 verklaard: “(…) De ziekteperiode betrof periode 11 en niet periode 10 zoals u aangeeft. De dag waarop wordt gedoeld is door ons direct in de juiste week geboekt. Dit is op de loonstrook van periode 12 dan ook terug te zien door het weeknummer dat wij bij de correctie hebben genoteerd. De correctie in periode 12 verwijst vervolgens naar week 41 vallend in periode 11. (…) Er is simpelweg niets anders mogelijk dan de manier waarop wij het nu hebben geboekt en uitbetaald.” De door CSU aangegeven wijze van salarisbetaling in de betreffende periode komt overeen met de loonstroken over de perioden 11 en 12 en is gelijk aan de polisadministratie. Het Uwv is er dan ook terecht van uitgegaan dat appellante loon heeft genoten in het loontijdvak met betrekking tot periode 12, waarover CSU van loon opgave heeft gedaan. Zoals hiervoor onder 4.8 is overwogen, is deze toepassing van artikel 4, eerste lid, van het Dagloonbesluit correct en overeenkomstig de bedoeling van de besluitgever. Nu appellante in december 2016 niet meer in dienst was bij CSU kan reeds daarom het beroep op artikel 6 van het Dagloonbesluit niet slagen.

Dat de werking van artikel 4, eerste lid, van het Dagloonbesluit voor appellante ongunstige gevolgen heeft, kan niet tot vaststelling van een ander dagloon leiden. Het Dagloonbesluit biedt geen mogelijkheid in de vorm van een hardheidsclausule of een uitzonderingsbepaling om van de gestelde regels af te wijken. Het Uwv heeft het dagloon terecht vastgesteld op € 31,57.

Uit 4.2 tot en met 4.11 volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak zal worden bevestigd. Het verzoek van appellante om vergoeding van schade wordt afgewezen.