Centrale Raad van Beroep, 21-06-2023, ECLI:NL:CRVB:2023:1138, 21/3886 WIA

In hoger beroep heeft het Uwv aangevoerd dat de omstandigheid dat in bezwaar door de verzekeringsarts bezwaar en beroep zonder motivering is afgezien van een spreekuurcontact niet maakt dat het verzekeringsgeneeskundig onderzoek niet zorgvuldig is verricht en niet toereikend is geweest. Onder verwijzing naar de uitspraak van de Raad van 23 juni 2022, (ECLI:NL:CRVB:2022:1403) en de Werkwijzer Poortwachter, heeft het Uwv zich gemotiveerd op het standpunt gesteld dat een spreekuurcontact met een verzekeringsarts niet nodig was. Het Uwv heeft verzocht de aangevallen uitspraak te vernietigen en het beroep alsnog ongegrond te verklaren. Voor zover het hoger beroep niet zou slagen, heeft het Uwv gesteld dat het bedrag van de toegekende schadevergoeding te hoog is.

[Appellante B.V.] heeft verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen. Verder heeft [Appellante B.V.] een aanvullend verzoek gedaan om het Uwv te veroordelen tot schadevergoeding.

De beroepsgrond, dat in deze zaak – zonder motivering van de verzekeringsarts bezwaar en beroep – kon worden afgezien van een spreekuurcontact in bezwaar, slaagt. De Raad heeft in de uitspraak van 16 december 2022, ECLI:NL:CRVB:2022:2717, geoordeeld dat van een verzekeringsgeneeskundige beoordeling van het re-integratieverslag in het kader van het opleggen van een loonsanctie, anders dan het geval is bij verzekeringsgeneeskundige beoordelingen in het kader van een op grond van de Wet WIA verrichte schatting, niet kan worden gezegd dat deze niet voldoet aan de daaraan te stellen kwaliteitseisen om de enkele reden dat het onderzoek is verricht door een verzekeringsarts in opleiding. Dit geldt evenzeer in deze zaak, waarin een verzekeringsarts in opleiding van het Uwv de werknemer op een spreekuur heeft gezien en vervolgens een rapport heeft opgesteld dat is voorzien van een digitaal contraseign van een geregistreerde verzekeringsarts. De omstandigheid dat de arts een FML heeft opgesteld in verband met zijn van de bedrijfsarts afwijkend oordeel over de belastbaarheid van de werknemer, maakt dit niet anders, omdat het nog steeds gaat om een beoordeling van de re-integratie-inspanningen van de werkgever en niet om een claimbeoordeling op grond van het Schattingsbesluit. De rechtbank heeft dit niet onderkend. De Raad zal onderzoeken welke gevolgen dit heeft voor het inleidende beroep van [Appellante B.V.] door de niet door de rechtbank besproken gronden die [Appellante B.V.] in beroep heeft aangevoerd te bespreken.

Niet in geschil is dat de re-integratie-inspanningen van [Appellante B.V.] niet tot een bevredigend re-integratieresultaat hebben geleid en dat daarom kon worden toegekomen aan een beoordeling van de re-integratie-inspanningen. Het Uwv heeft in deze zaak conform de Werkwijzer Poortwachter gehandeld. Omdat de bedrijfsarts en het Uwv van inzicht verschilden over de belastbaarheid van werknemer, is werknemer op 18 februari 2020 op het spreekuur van een Uwv-arts gezien. Omdat het verschil van inzicht ook na dit spreekuuronderzoek is blijven bestaan, heeft de Uwv-arts in het kader van hoor en wederhoor op 19 februari 2020 telefonisch contact opgenomen met de bedrijfsarts en vervolgens zijn bevindingen in het rapport van 20 februari 2020 neergelegd. Anders dan [Appellante B.V.] meent was de arts van het Uwv niet gehouden eveneens contact op te nemen met de bedrijfsartsen die werknemer eerder begeleidden. Bij een wisseling van bedrijfsarts is het aan de begeleidende arbodienst om te zorgen voor een goede overdracht. Dat het onderzoek is verricht door een verzekeringsarts in opleiding maakt volgens vaste rechtspraak niet dat het alleen daarom al onzorgvuldig is (zie de uitspraak van 23 november 2011, ECLI:NL:CRVB:2011:1088). Het rapport van de verzekeringsarts in opleiding is digitaal medeondertekend en getoetst en voor akkoord bevonden door een geregistreerde verzekeringsarts. Ook overigens zijn er geen aanknopingspunten voor het oordeel dat de medische beoordeling onzorgvuldig geweest.

De conclusies die door de verzekeringsarts in opleiding en de verzekeringsarts bezwaar en beroep bij de medische beoordeling zijn getrokken zijn mede gebaseerd op uitgebreide medische informatie van onder meer de behandelend neuroloog, de neuropsycholoog en de psychiater. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft in het rapport van 12 oktober 2020 gemotiveerd uiteengezet dat op basis van de beschikbare medische informatie niet gesteld kan worden dat er bij de werknemer sprake is van een medisch marginale belastbaarheid, zoals door de bedrijfsarts werd aangenomen. Er is geen ernstige medisch objectiveerbare pathologie op basis waarvan de vergaande medische beperkingen, zoals die zijn aangenomen door de bedrijfsarts, kunnen worden onderbouwd.

In wat [Appellante B.V.] heeft aangevoerd, ziet de Raad geen aanknopingspunt voor twijfel aan de inzichtelijk gemotiveerde conclusies van de artsen van het Uwv. Daarbij betrekt de Raad dat de bedrijfsarts op 15 januari 2019 een actuele mogelijkhedenlijst heeft opgesteld en dat de bedrijfsarts ook ten tijde van het actueel oordeel van 13 januari 2020 niet heeft aangenomen dat werknemer geen benutbare mogelijkheden had. Uit vaste rechtspraak (bijvoorbeeld de uitspraak van 5 november 2020, ECLI:NL:CRVB:2020:2726) volgt dat van een werkgever gevergd kan worden dat hij (in enige mate) re-integratie-inspanningen verricht, ook als de arbeidsmogelijkheden beperkt worden ingeschat en er sprake is van een complex medisch beeld, maar er strikt genomen geen sprake is van een situatie van geen benutbare mogelijkheden. Uitgangspunt is dat als er arbeidsmogelijkheden zijn, de werkgever zich moet inspannen voor re-integratie. In de voorliggende zaak is gedurende twee jaar niets gedaan aan re-integratie van de werknemer, niet in spoor 1 en ook niet in spoor 2. Het Uwv wordt gevolgd in de conclusie dat hierdoor re-integratie-kansen zijn gemist, zonder dat daarvoor een goede reden was.

Uit 4.2 tot en met 4.5 volgt dat de aangevallen uitspraak niet in stand kan blijven en moet worden vernietigd. Het beroep tegen het bestreden besluit zal ongegrond worden verklaard. Dit betekent dat er geen grond is voor toekenning van de in beroep en aanvullend in hoger beroep gevraagde schadevergoeding.