Centrale Raad van Beroep, 04-10-2023, ECLI:NL:CRVB:2023:1838, 17/7209 WIA

1.1.

Voor een uitgebreide weergave van de in dit geding van belang zijnde feiten en omstandigheden verwijst de Raad naar de tussenuitspraak. Hij volstaat hier met het volgende.

1.2.

In hoger beroep heeft het Uwv naar aanleiding van de rapporten van de door de Raad benoemde deskundige, psychiater I.S. Hernandez-Dwarkasing de medische grondslag van het besluit op bezwaar van 14 december 2016 (bestreden besluit) gewijzigd en daaraan een gewijzigde FML van 10 november 2021 ten grondslag gelegd. In de tussenuitspraak heeft de Raad geoordeeld – voor zover hier nog van belang – dat er geen aanleiding is voor de conclusie dat met deze FML de beperkingen van appellante onjuist zijn weergegeven. Daarom kan in hoger beroep van deze FML worden uitgegaan.

1.3.

Met inachtneming van de FML van 10 november 2021 heeft het Uwv ook de arbeidskundige grondslag van het bestreden besluit gewijzigd. Het Uwv heeft zich op het nadere standpunt gesteld dat appellante per 1 januari 2017 geen recht meer heeft op een WIAuitkering omdat zij per deze datum geschikt is voor de maatgevende arbeid, schoonmaakster. Hieraan heeft het Uwv ten grondslag gelegd dat de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep in een rapport van 22 november 2021 heeft vastgesteld dat met inachtneming van de in hoger beroep gewijzigde FML van 10 november 2021 voor appellante geen functies zijn te selecteren. De arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft appellante evenwel geschikt geacht voor de maatgevende arbeid, schoonmaakster. Daarbij heeft de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep vastgesteld dat in deze functie sprake is van een overschrijding van de belastbaarheid van appellante wat betreft het maken van schroefbewegingen (met kracht). Dit kan volgens de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep voorkomen worden door gebruik te maken van een handwringer die op de emmer geplaatst kan worden voor het uitwringen van schoonmaakdoekjes en een emmer met wringmechanisme voor het uitwringen van een dweil.

2.1.

De Raad heeft in de tussenuitspraak geoordeeld dat het arbeidskundig onderzoek onvolledig en onvoldoende zorgvuldig is geweest, waardoor de arbeidskundige grondslag van het bestreden besluit niet deugdelijk is gemotiveerd. Hiertoe heeft de Raad overwogen dat volgens vaste rechtspraak, bijvoorbeeld de uitspraak van 19 maart 2020, ECLI:NL:CRVB:2020:817, bij de beoordeling of een verzekerde geschikt is voor zijn eigen – maatgevende – arbeid, die arbeid in zijn gehele omvang, met alle belastende factoren, in beschouwing dient te worden genomen. Appellante heeft de geschiktheid voor de maatgevende arbeid betwist. De arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft geen omschrijving van de maatgevende arbeid gegeven. In de voorliggende stukken is geen beschrijving van de voornaamste taken en de daaruit voortvloeiende belasting van de maatgevende arbeid aanwezig. De conclusie van de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep dat de maatgevende arbeid geschikt is voor appellante ondanks de beperking op het onderdeel schroefbewegingen maken (met kracht), is gebaseerd op algemene uitgangspunten en veronderstellingen.

2.2.

3.1.

Ter uitvoering van de tussenuitspraak heeft het Uwv een rapport van 15 september 2022 van een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep overgelegd. De arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft telefonisch en schriftelijk overleg gehad met een medewerkster van personeelszaken van de ex-werkgeefster. Op basis van de hieruit verkregen informatie heeft de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep een omschrijving gegeven van de maatgevende arbeid van appellante. Daarbij zijn de voornaamste taken en de daaruit voortvloeiende belasting beschreven. Verder heeft de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep aangegeven dat de ex-werkgeefster heeft bevestigd dat op de datum in geding, 1 januari 2017, het gebruik van ergonomische hulpmiddelen gangbaar was. Er werd gewerkt met handwringers voor op een emmer en voor het reinigen van de vloeren werd een zogenaamde vlakmop gebruikt, bestaande uit een telescoopsteel en een microvezeldoek. Bij het werken met een vlakmop worden er geen schroefbewegingen gemaakt omdat de microvezeldoeken worden besprayd met water, daarna wordt ermee gedweild. Om aan te tonen dat rond de datum in geding werd gewerkt met de betreffende hulpmiddelen heeft de ex-werkgeefster hiervan facturen overgelegd. Door het tijdsverloop heeft de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep niet meer kunnen achterhalen of het uitvoeren van de werkzaamheden, zoals omschreven in haar rapport van 22 november 2021, ook mogelijk was op de datum ziekmelding van 7 september 2006.

3.2.

Appellante heeft hierop gereageerd en een rapport van 7 februari 2023 van een door haar ingeschakelde arbeidsdeskundige overgelegd. Appellante heeft aangevoerd dat het Uwv niet heeft aangetoond dat destijds, voorafgaand aan de datum van ziekmelding van 7 september 2006, daadwerkelijk met de door het Uwv voorgestelde voorzieningen werd gewerkt bij de werkgever. Appellante heeft aangegeven daar zelf in ieder geval niet mee te hebben gewerkt. De door appellante ingeschakelde arbeidsdeskundige heeft in het rapport van 7 februari 2023 aangegeven dat hij zich kan vinden in het standpunt van het Uwv over de geschiktheid van appellante voor de maatgevende arbeid per de datum in geding, 1 januari 2017, behalve wat betreft de arbeidsomvang in relatie tot de voor appellante gestelde urenbeperking. Er is volgens de arbeidsdeskundige sprake van een overschrijding van de belastbaarheid van appellante op dit punt in de maatgevende arbeid.

3.3.

Het Uwv heeft hierop gereageerd onder overlegging van een rapport van 20 maart 2023 van de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep. Wat betreft de urenbeperking heeft de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep verwezen naar de tussenuitspraak van de Raad van 27 juli 2022 waarbij de door het Uwv vastgestelde urenbeperking van gemiddeld ongeveer 4,5 uur per dag en gemiddeld ongeveer 22,5 uur per week, in stand is gelaten. De door het Uwv voorgestelde voorzieningenwaren bij de werkgever beschikbaar op de datum in geding van 1 januari 2017. Het is volgens de arbeidsdeskundige niet relevant of appellante deze voorzieningen al dan niet tot haar beschikking heeft gehad voordat zij zich ziek heeft gemeld op 7 september 2006.

4.1.

Gelet op het nadere standpunt van het Uwv ligt ter beoordeling voor of het Uwv terecht de WIA-uitkering van appellante per 1 januari 2017 heeft beëindigd omdat zij per deze datum geschikt is voor de maatgevende arbeid als schoonmaakster.

4.2.

Naar vaste rechtspraak van de Raad is er alleen sprake van arbeidsongeschiktheid indien een verzekerde op medische gronden naar objectieve maatstaven gemeten de in aanmerking komende arbeid niet kan of mag verrichten. Zoals in de tussenuitspraak is overwogen, dient bij de beoordeling van de geschiktheid voor de eigen – maatgevende – arbeid, die arbeid in zijn gehele omvang, met alle belastende factoren, zoals die destijds vóór datum uitval door appellante werd verricht, in beschouwing te worden genomen, zie ook bijvoorbeeld de uitspraken van de Raad van 3 februari 2006, ECLI:NL:CRVB:2006:AV2007, en van 14 juni 2002, ECLI:NL:CRVB:2002:AE4904. Dit betekent dat een voorziening of hulpmiddel alleen bij de beoordeling van de maatgevende arbeid kan worden betrokken als deze voorziening al beschikbaar was in de maatgevende arbeid op het moment van intreden van de arbeidsongeschiktheid, in dit geval op 7 september 2006. Het moet gaan om een voorziening die destijds feitelijk beschikbaar was bij de werkgever. Het is niet voldoende dat het gaat om een voorziening die in redelijkheid van een werkgever kan worden gevergd.

4.3.

Het Uwv heeft met het rapport van 15 september 2022 voldoende nauwkeurig omschreven wat de maatgevende arbeid als schoonmaakster precies inhield. Ook heeft het Uwv voldoende gemotiveerd dat het op de datum in geding, 1 januari 2017, daadwerkelijk mogelijk was dat appellante de maatgevende arbeid uitvoert op de wijze zoals de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft omschreven in het rapport van 22 november 2021. Gelet op wat onder 4.2 is overwogen en anders dan door het Uwv is aangevoerd, is dit echter onvoldoende grondslag voor het oordeel dat appellante geschikt is voor de maatgevende arbeid. Het Uwv heeft niet aangetoond dat appellante voor het intreden van de arbeidsongeschiktheid daadwerkelijk de maatgevende arbeid kon verrichten op de wijze zoals de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft omschreven in het rapport van 22 november 2021, dus met gebruik van de daarin genoemde ergonomische hulpmiddelen. Dit leidt tot de conclusie dat het Uwv onvoldoende heeft gemotiveerd dat in de maatgevende arbeid de belastbaarheid van appellante voor het maken van schroefbewegingen (met kracht) niet wordt overschreden. Dit betekent dat het in de tussenuitspraak geconstateerde gebrek niet is hersteld. De beroepsgrond weergegeven in het rapport van de door appellante ingeschakelde arbeidsdeskundige van 7 februari 2023 behoeft daarom geen bespreking meer.

4.4.

Uit 4.2 en 4.3 volgt dat het Uwv appellante ten onrechte geschikt heeft geacht voor haar maatgevende arbeid als schoonmaakster. Aangezien het Uwv uitgaande van de FML van 10 november 2021 voor appellante per 1 januari 2017 geen functies heeft kunnen selecteren, moet worden geconcludeerd dat appellante per die datum ongewijzigd volledig arbeidsongeschikt is. Het bestreden besluit, waarbij de mate van arbeidsongeschiktheid van appellante per 31 oktober 2016 is vastgesteld op minder dan 35% en de WIA-uitkering met een uitlooptermijn van twee maanden per 1 januari 2017 wordt beëindigd, kan daarom niet in stand blijven.

4.5.

Dit betekent dat het hoger beroep slaagt en dat de aangevallen uitspraak moet worden vernietigd. Het beroep is gegrond en het bestreden besluit moeten worden vernietigd. Appellante heeft in deze procedure aangevoerd dat zij volledig en duurzaam arbeidsongeschikt is. De Raad ziet daarom geen mogelijkheid om het geschil nu finaal te beslechten. Er bestaat aanleiding om met toepassing van artikel 8:72, vierde lid, van de Awb het Uwv op te dragen een nieuwe beslissing op bezwaar te nemen met inachtneming van wat in deze uitspraak is overwogen. Het Uwv moet bij het nemen van een nieuwe beslissing op het bezwaar beoordelen of bij appellante per 1 januari 2017 sprake is van volledige en duurzame arbeidsongeschiktheid. Met het oog op een voortvarende afdoening van het geschil bestaat ook aanleiding om met toepassing van artikel 8:113, tweede lid, van de Awb te bepalen dat tegen de door het Uwv te nemen nieuwe beslissing op bezwaar slechts bij de Raad beroep kan worden ingesteld.

5.1.

Er is aanleiding om het Uwv te veroordelen in de proceskosten die appellante in verband met het bezwaar en de behandeling van het beroep en hoger beroep redelijkerwijs heeft moeten maken.

5.2.

De kosten voor de aan appellante verleende rechtsbijstand worden ingevolge het Besluit proceskosten bestuursrecht (Bpb) begroot op € 1.194,- in bezwaar (1 punt voor het bezwaarschrift en 1 punt voor het bijwonen van de hoorzitting, met een waarde per punt van € 597,-), € 1.674,- in beroep (1 punt voor het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting, met een waarde per punt van € 837,-) en € 2.092,50 in hoger beroep (1 punt voor het hogerberoepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting en 0,5 punt voor de zienswijze na de tussenuitspraak, met een waarde per punt van € 837,-), in totaal € 4.960,50.

5.3.

Verder komen de door appellante gemaakte kosten voor het inwinnen van inlichtingen bij de behandelend sector in beroep en in hoger beroep ten laste van het Uwv. Deze kosten bedragen € 44,86 en € 173,14, in totaal € 218,-.

5.4.

5.5.

De voor vergoeding in aanmerking komende proceskosten – hiervoor onder 5.2 tot en met 5.4 weergegeven – bedragen in totaal € 8.877,73.