Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 09-05-2018, ECLI:NL:RBZWB:2018:2858, AWB 18_1029

De bestemming “ [bestemming1] ” heeft een eigen kleur die is afgebakend door lijnen van gelijke dikte, zowel in de legenda als op de kaart. Deze contourlijnen zijn minder dik dan de (voorgevelrooi)lijnen bij bebouwingsvlakken.

De rechtbank stelt voorts vast dat zich op de plankaart alleen bebouwingsvlakken bevinden op de delen van het gebied met een specifieke woondoeleinden(sub)bestemming. Op de plankaart ontbreekt voor het onderhavige gebied een dergelijke bestemming. Het gebied is immers bestemd als ‘woongebied’. De plansystematiek maakt in dit opzicht juist een onderscheid tussen beide plandelen, zodat dit argument van eiseres niet opgaat.

Daarom staat voor de rechtbank vast dat er geen sprake kan zijn van een bebouwingsvlak op de bestemming “ [bestemming1] ”.

Omdat het planvoorschrift in samenhang met de plankaart voldoende duidelijk is, komt aan de plantoelichting in zoverre geen betekenis toe, zou daaraan al de uitleg moeten worden gegeven die eiseres voorstaat.

Moet aan artikel 6, lid 4.2, aanhef en onder a, verbindende kracht worden ontzegd?

Voorop gesteld wordt dat tegen de vaststelling van het bestemmingsplan een rechtsmiddel heeft open gestaan, waarvan eiseres geen gebruik heeft gemaakt. In zoverre is sprake van een andere situatie dan die waaraan de conclusie van advocaat-generaal Widdershoven van 22 december 2017 is gewijd (ECLI:NL:RVS:2017:3557). Daarin is immers uitdrukkelijk niet ingegaan op de omvang en intensiteit van de rechterlijke exceptieve toetsing als tegen het desbetreffende algemeen verbindende voorschrift, in afwijking van artikel 8:3 Awb, rechtstreeks beroep openstaat op de bestuursrechter en van die mogelijkheid niet (tijdig) gebruik is gemaakt (zie onder 2.3).

Voor zover eiseres met haar stelling dat de facto sprake is van een bouwverbod, hetgeen niet past bij de bestemming ‘woongebied’ en evenmin bij een globale eindbestemming, heeft willen betogen dat het plan in zoverre in strijd is met een goede ruimtelijke ordening als bedoeld in artikel 3.1 van de Wet ruimtelijke ordening, overweegt de rechtbank dat het criterium “goede ruimtelijke ordening” een vage norm betreft, ten aanzien waarvan de raad als planwetgever een grote mate van beleidsvrijheid heeft. Deze bepaling is niet zodanig concreet dat deze zich leent voor toetsing daaraan bij wijze van exceptie. Dit artikel bevat de centrale norm voor het opstellen van een bestemmingsplan en de inhoud ervan. Het betreft een open norm, die na zorgvuldig onderzoek en alle betrokken belangen afwegende door de planwetgever moet worden ingevuld. De rechtbank kan artikel 6, lid 4.2, aanhef en onder a, van de planvoorschriften in samenhang met de plankaart niet langs de maatstaf van de goede ruimtelijke ordening leggen, als was sprake van een bestemmingsplanprocedure. Van evidente strijd met artikel 3.1, eerste lid, van de Wro kan dan ook niet worden gesproken.

Volgens eiseres is sprake van evidente strijd met het rechtszekerheidsbeginsel, dan wel het vertrouwensbeginsel.

De rechtbank overweegt dat in de door eiseres aangehaalde samenwerkingsovereenkomst van 2 juni 2006 in artikel 3.3 is afgesproken dat de gemeente voor de eerste drie fasen van het plangebied een gedetailleerd bestemmingsplan voorbereidt en dat de overige (latere) fasen globaal zullen worden bestemd, met eventuele uitwerkingsbevoegdheid door het college, waarbij de ruimtelijke hoofdstructuur wel wordt vastgelegd. De gemeente heeft zich verbonden om binnen acht weken na ondertekening van de overeenkomst het daartoe strekkend bestemmingsplan “ [plan1] ” in procedure te brengen. In de ook door eiseres aangehaalde toelichting op dit bestemmingsplan is vervolgens aangegeven dat de eerst te ontwikkelen fasen gedetailleerd zijn bestemd en dat de later te ontwikkelen fasen globaler zijn bestemd om zodoende in te kunnen spelen op veranderende ontwikkelingen op de woningmarkt.

Op grond van het zogeheten duidelijkheidsbeginsel moet de inhoud van een algemeen verbindend voorschrift zodanig duidelijk zijn dat de geadresseerden daaruit kunnen afleiden wat van hen wordt verwacht. Uit het vorenstaande leidt de rechtbank af dat het voor eiseres duidelijk moet zijn geweest dat in afwachting van de ontwikkelingen op de woningmarkt op de bestemming “ [bestemming1] ” nog geen woningbouw zal worden toegelaten. Anders dan eiseres leest de rechtbank in de verklaring dat de latere fasen globaler zullen worden bestemd dan de gedetailleerde eerste fasen, niet dat de planwetgever heeft beoogd om een globale eindbestemming aan het onderhavige gebied toe te kennen. De bij de bestemming “ [bestemming1] ” behorende planvoorschriften heeft geen beschrijving in hoofdlijnen, anders dan de bepaling dat de gronden met de bestemming “ [bestemming1] ” voor zover gelegen binnen de stankcirkel van een aan het plangebied grenzend agrarisch bedrijf eerst mogen worden bebouwd nadat de desbetreffende stankcirkel is opgeheven. Het ligt niet in de rede om aan te nemen dat de planwetgever de regie van de gemeentelijke woningbouw uit handen heeft gegeven door de (bij de samenwerkingsovereenkomst betrokken) marktpartijen te laten beslissen over de invulling van de gebieden met de bestemming “ [bestemming1] ”. Het betoogt faalt.

Analoog aan de uitspraak van de AbRS van 30 januari 2013, ECLI:NL:RVS:2013:BY9960, overweegt de rechtbank dat in hetgeen eiseres heeft aangevoerd geen aanknopingspunten te vinden zijn voor het oordeel dat de gemeenteraad van Schouwen-Duiveland voor de keuze om aan het onderhavige gebied geen bouwvlak toe te kennen, niet in redelijkheid heeft mogen aansluiten bij zijn visie dat dit gebied globaler bestemd moet worden om in te kunnen spelen op veranderende ontwikkelingen op de woningmarkt.

In het verlengde van het vorenstaande overweegt de rechtbank dat ook het beroep van eiseres op het vertrouwensbeginsel niet kan slagen. Uit het voorgaande vloeit voort dat de rechtbank van oordeel is dat met het bestemmingsplan “ [plan1] ” juist uitvoering is gegeven aan de samenwerkingsovereenkomst.

Welke voorbereidingsprocedure is van toepassing?

Conclusie

Uit het voorgaande volgt dat niet is voldaan aan de vereisten van artikel 8:55f, eerste lid, van de Awb in samenhang met artikel 6:12, tweede lid, van de Awb, voor het instellen van beroep. Het beroep is daarom niet-ontvankelijk.