Centrale Raad van Beroep, 09-12-2015, ECLI:NL:CRVB:2015:4248, 12/5162 WIA-S

Zoals door het Uwv met juistheid is gesteld, heeft de Raad in eerdere rechtspraak geen aanleiding gezien het Uwv niet te volgen in zijn standpunt dat op basis van de gemiddelde duur van loonsancties van 9,7 maanden, zoals gebleken uit een over het jaar 2009 gehouden onderzoek, de duur van geclaimde loonschades is te bepalen op tien maanden. Er is aanleiding deze rechtspraak te heroverwegen. Uit het in 4.6 weergegeven wettelijk stelsel blijkt dat een loonsanctie voor een periode van 52 weken wordt opgelegd. Loonschade ten gevolge van een ten onrechte opgelegde of niet opgelegde loonsanctie strekt zich in beginsel dan ook over een periode van 52 weken uit. Vastgesteld wordt dat de beperking door het Uwv van het aantal maanden waarover loonschade wordt geleden, is gebaseerd op het resultaat van onderzoek naar de gemiddelde duur van de loonsancties - na een tweede onderzoek naar loonsancties in 2013 - in de jaren 2009 en 2013. Het betreft uitsluitend een numeriek resultaat. Gegevens over zich voordoende situaties en de verschillende oorzaken van opgelegde loonsancties in relatie tot die situaties en redenen die tot bekorting van loonsancties hebben geleid, zijn niet inzichtelijk gemaakt. De onderzoeksresultaten geven niet meer weer dan een gemiddelde van de duur van de opgelegde loonsancties voor de beide onderzochte jaren. De Raad stelt verder vast dat het onderzoek over 2013 een tendens zichtbaar maakt van een langere gemiddelde duur van de opgelegde loonsancties. In meer dan twee derde van de gevallen behield de loonsanctie de maximumduur. Toepassing van de gemiddelde uitkomst op een individueel geval, zoals in dit geding, is naar zijn aard hypothetisch en geeft geen uitsluitsel op grond waarvan in de omstandigheden van het voorliggende geval mogelijke

re-integratie-inspanningen van de werkgever van verzoeker tot een bekorting van de loonsanctie zouden hebben kunnen leiden. Gelet op het voorgaande ziet de Raad, anders dan tot nu toe, aanleiding niet langer betekenis toe te kennen aan de betreffende onderzoeken in die zin dat de algemene gemiddelde uitkomsten daarvan niet langer als afdoende onderbouwing kunnen dienen voor beperking van loonschadeclaims tot maximaal tien of elf maanden. Dit heeft tot gevolg dat, indien het Uwv stelt dat in het betreffende geval sprake is van een kortere duur van de loonschade dan 52 weken, dit voor dat geval voldoende aannemelijk zal moeten worden gemaakt. Dat heeft het Uwv in dit geval onvoldoende gedaan, zodat geen aanleiding bestaat de periode waarover verzoeker stelt loonschade te hebben geleden op minder dan 52 weken te stellen.

Op grond van de toepasselijke CAO Verzekeringsbedrijf Buitendienst 2011-2012 heeft een werknemer per kalenderjaar recht op 25 dagen vakantie met behoud van loon. Artikel 3.1 van de CAO bevat een regeling over vermindering van die aanspraak bij herhaalde ziekmeldingen. Niet is gebleken dat daarvan bij verzoeker sprake is geweest. Er is geen reden om te twijfelen aan de door verzoeker gestelde opbouw. Daarmee staat nog niet vast dat bij een opgelegde loonsanctie aan het einde van het derde ziektejaar ook 25 vakantiedagen tot uitbetaling zouden zijn gekomen. In de uitspraak van 14 mei 2014 is als standpunt van verzoeker vermeld dat hij tijdens zijn ziekteperiode zeer wel in staat is geweest

re-integratie-activiteiten te verrichten. Het ondergaan van behandelingen wegens psychische problemen heeft niet ertoe geleid dat verzoeker volledig arbeidsongeschikt was. Indien verzoeker in het derde ziektejaar in het kader van zijn re-integratie zou zijn belast met het verrichten van passende werkzaamheden, mag worden verondersteld dat er ook vakantiedagen zouden zijn opgenomen. Verzoeker heeft niet aannemelijk gemaakt dat hij zou hebben verkeerd in een situatie waarin hij redelijkerwijs niet in staat zou zijn geweest om vakantiedagen op te nemen. Hij heeft de gestelde schade onvoldoende onderbouwd. Deze schadepost wordt afgewezen.

4.11.1.Verzoeker heeft gesteld dat zijn werkgever gehouden zou zijn geweest tot

15 september 2012 pensioenpremie af te dragen. Onder bijvoeging van berekeningen van het pensioenfonds heeft hij als schade gesteld een bedrag van € 2.050,26. Ter zitting heeft het Uwv als standpunt ingenomen de gestelde pensioenschade alleen wordt betwist wegens - kort gezegd - onvoldoende causaal verband. Het schadebedrag wordt niet betwist.

Geoordeeld wordt dat verzoeker niet aannemelijk heeft gemaakt, dat ten gevolge van het niet opleggen van een loonsanctie door het Uwv sprake is geweest van zodanig als aantasting van de persoon aan te merken geestelijk leed. Volgens vaste rechtspraak

(CRvB 30 juni 2011, ECLI:NL:CRVB:2011:BR1216) is daarvoor onvoldoende dat - zoals in dit geval - sprake is van meer of minder sterk psychisch onbehagen en van een zich gekwetst voelen door het onrechtmatig besluit. Dat verzoeker zich onder psychische behandeling heeft moeten stellen leidt niet tot een ander oordeel. Uit een brief van psychiater J.W. Peterse van

7 augustus 2012 blijkt dat verzoeker van oktober 2009 tot februari 2012 in psychiatrische behandeling is geweest wegens een aanpassingsstoornis en depressieve stemming. In die brief wordt vermeld dat de psychische problemen samenhingen met een ernstig werkconflict, waarin verzoeker zeer onheus bejegend zou zijn en dat een slepend karakter zou gaan krijgen. Uit de overgelegde verwijsbrief van de huisarts van 27 januari 2015 blijkt dat verzoeker tussen 2012 en januari 2015, toen hij de huisarts meldde dat het psychisch niet ging, niet onder psychische behandeling is geweest. Uitgaande van deze gegevens is niet aannemelijk gemaakt dat de door verzoeker beweerdelijk gestelde schade vanwege zijn psychische klachten aan het Uwv moet worden toegerekend. Deze schadepost wordt afgewezen.