Centrale Raad van Beroep, 16-12-2021, ECLI:NL:CRVB:2021:3180, 17/1164 WIA

1.1.

1.2.

In het kader van een herbeoordeling heeft een verzekeringsarts werknemer op 12 augustus 2015 onderzocht en een FML opgesteld. Een arbeidsdeskundige heeft vervolgens onvoldoende passende functies voor werknemer kunnen duiden. Bij besluit van 24 augustus 2015 heeft het Uwv bepaald dat de werknemer onveranderd recht heeft op een WGA-uitkering naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 100%.

1.3.

Appellante heeft bezwaar gemaakt tegen het besluit van 24 augustus 2015. Een verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft in een rapport van 24 december 2015 de FML van 12 augustus 2015 ongewijzigd gelaten. Een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft in zijn rapport van 29 december 2015 het standpunt van de arbeidsdeskundige bevestigd dat onvoldoende passende functies te duiden zijn. Bij besluit van 30 december 2015 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van appellante ongegrond verklaard.

3.1.

In hoger beroep heeft appellante gesteld dat het oordeel van het Uwv over de beperkingen en de prognose niet berust op een gedegen onderzoek, een adequate afweging en een complete motivering. Appellante heeft daarbij de vraag gesteld of de verzekeringsarts vanuit medisch perspectief een complexe psychiatrische beoordeling over nu en de toekomst kan maken op basis van een gesprek met een werknemer die de Nederlandse taal niet machtig is. Verder heeft appellante aangevoerd dat het Uwv en de rechtbank bij de vraag of de werknemer duurzaam arbeidsongeschikt is ten onrechte de op het individu gerichte behandeling en de te behalen verbetering buiten de beoordeling hebben gelaten.

3.2.

Appellante meent verder dat werknemer, gelet op de combinatie van medische en arbeidskundige factoren, niet meer in arbeid zal participeren. Nu werknemer niet duurzaam volledig arbeidsongeschikt is geacht door het Uwv, wordt appellante financieel benadeeld vanwege de kosten en de re-integratieplicht voor een werknemer die nooit meer zal terugkeren op de arbeidsmarkt. Daarbij komt dat het Claimbeoordelings- en borgingssysteem (CBBS) als systeem en het gebrek aan transparantie daarvan een adequate beoordeling van de WIA-beoordeling in de weg staat. De WIA-beoordeling is voor een werkgever, die zoekt naar de laagst mogelijke mate van arbeidsongeschiktheid, niet controleerbaar en transparant. Het CBBS is als hulpmiddel op zichzelf een adequaat systeem, maar de vulling en de uitvoeringspraktijk niet. In dit verband heeft appellante haar twijfels uitgesproken over de adequate vulling van het CBBS voor de uitvoerende functies op opleidingsniveau 1 en 2, waarbij zij de vraag heeft opgeworpen of voor analfabeten, zoals werknemer, wel functies te duiden zijn. Appellante heeft gesteld dat zij mogelijk als enige werkgever in Nederland werk aanbiedt voor analfabeten door te werken met pictogrammen in plaats van tekst, maar dat analfabeten elders op de arbeidsmarkt niet aan het werk komen. Voor appellante is het dan ook noodzakelijk te weten hoe het CBBS is gevuld, omdat indien blijkt dat ook in de toekomst op arbeidskundige gronden geen functies te duiden zijn, in dat geval sprake is van duurzame volledige arbeidsongeschiktheid. Door het gebrek aan transparantie en controleerbaarheid van de beoordeling is geen sprake van ‘equality of arms’.

3.3.

Nadat het Uwv in hoger beroep nadere gegevens uit het CBBS heeft ingediend, heeft appellante aan de hand van die stukken gesteld dat voor een werknemer zoals werknemer, met een lichte beperking en die ongeschoold is en niet kan lezen, onvoldoende functies in het CBBS zitten om tot een schatting te komen. Appellante heeft gesteld dat ook in functies met opleidingsniveau 1 vaak moet kunnen worden gelezen. Ook het lezen van etiketten of het werken volgens tekening verreist een leesvaardigheid van eind basisschool. Een arbeidsdeskundige doet ten onrechte hiernaar geen onderzoek. Appellante heeft gesteld dat ook met de nadere toelichting van het Uwv in hoger beroep en de gegevens uit het CBBS nog steeds niet voldoende transparantie is gegeven door niet alle gegevens van de 28 SBC-codes met opleidingsniveau 1 te verstrekken. Appellante heeft in dit verband gewezen op de brief van de minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid van 1 juni 2021, waarin de minister onder meer heeft opgemerkt dat hij op basis van de analyse van het Uwv uitbreiding van het aantal functies op opleidingsniveau 1 niet zinvol acht. Volgens appellante maakt deze brief duidelijk dat de minister zich laat adviseren door het Uwv en onvoldoende op de hoogte is van de toepasselijke wet- en regelgeving en de uitvoeringspraktijk.

3.4.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit. Het Uwv heeft verwezen naar uitspraken van de Raad van 10 januari 2019, ECLI:NL:CRVB:2019:183 en van 13 februari 2019, ECLI:NL:CRVB:2019:606. Daarbij heeft het Uwv opgemerkt dat de vraag of een functie geschikt is voor een laaggeletterde werknemer in het CBBS niet wordt beschreven in de functiebeschrijving. Deze vraag is ter beoordeling van de arbeidsdeskundige op grond van de specifieke situatie van een betrokkene. Daarbij heeft het Uwv gesteld dat voor ongeschoolde personen voldoende functies in het CBBS zitten. Functies met opleidingsniveau 1 zijn vaak eenvoudige productiematige functies die ook iemand met een beperkte lees- en vaardigheid in de Nederlandse taal doorgaans geacht wordt te kunnen vervullen. Daarbij speelt een rol dat betrokkenen vaak jarenlang op de arbeidsmarkt hebben gefunctioneerd, zodat zij vaak over vaardigheden beschikken zoals het verstaan en spreken op eenvoudig niveau met alledaags woordgebruik dat in arbeid relevant is om bijvoorbeeld een opdracht of waarschuwing te kunnen begrijpen. Dat geldt ook voor laaggeletterden en analfabeten, met dien verstande dat problemen met schriftelijke instructies zo nodig opgelost kunnen worden door middel van visuele instructies of mondelinge instructies op eenvoudig niveau. Van een arbeidskundig duurzaamheidsbegrip, zoals appellante dat voor ogen heeft, heeft de wetgever bewust afgezien, door de woorden ‘en arbeidskundig’ (na het woord ‘medisch’) te laten vervallen in de leden 2 en 3 van het (ontwerp-) artikel 4 van de Wet WIA. Het Uwv heeft dan ook niet beoordeeld of functies die op de datum in geding niet naar de krachten van werknemer zijn berekend, in theorie voor werknemer geschikt zouden kunnen zijn.

3.5.

Het Uwv heeft met rapporten van de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep van 3 juli 2019 en 15 maart 2021 een nadere toelichting op de functieduiding gegeven. Het Uwv heeft op basis daarvan geconcludeerd dat er nog maar één SBC-code met voldoende functies geschikt was voor werknemer, zodat hij als volledig arbeidsongeschikt is aangemerkt. Anderzijds blijkt uit deze rapporten volgens het Uwv dat er binnen alle 28 SBC-codes op opleidingsniveau 1 functies voorkomen die in theorie geschikt voor werknemer zouden kunnen zijn als alleen gekeken wordt naar zijn specifieke opleidingsniveau en bekwaamheden. Bij een verbetering van de medische belastbaarheid is er daarom de gerechtvaardigde aanname dat meer passende functies zijn te duiden waarmee vaststelling van een lagere arbeidsongeschiktheid dan 80 tot 100% tot de mogelijkheden behoort.

4.1.

Ter beoordeling staat of het Uwv werknemer terecht per 24 augustus 2015 volledig, maar niet duurzaam arbeidsongeschikt in de zin van de Wet WIA heeft geacht.

4.2.

Wat betreft de medische grondslag van het bestreden besluit wordt het oordeel van de rechtbank onderschreven dat het medisch onderzoek zorgvuldig is geweest en dat geen aanleiding bestaat om te oordelen dat het Uwv de belastbaarheid van werknemer onjuist heeft ingeschat. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft, onder verwijzing naar eerdere rapporten van 24 december 2015 en 3 maart 2016, in hoger beroep in een rapport van 18 juli 2017 nader toegelicht dat bij adequate behandeling en adequaat herstelgedrag verbetering van de belastbaarheid van werknemer in de rubrieken I en II, maar ook in de rubrieken IV en V van de FML mogelijk is. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft daarbij overwogen dat werknemer voor zijn psychische klachten behandelingen bij i-psy en de huisarts volgt en daarvoor medicatie gebruikt, dat de psychische klachten in de loop van de tijd duidelijk zijn verbeterd en dat bij het handhaven van deze behandeling de psychische klachten verder kunnen afnemen. Verder is sprake van aspecifieke lichamelijk klachten, die niet gebaseerd zijn op een stabiele of progressieve aandoening. Het standpunt van het Uwv dat werknemer op medische gronden niet duurzaam volledig arbeidsongeschikt is, wordt daarom gevolgd.

4.5.