Centrale Raad van Beroep, 29-03-2023, ECLI:NL:CRVB:2023:620, 21/3413 WIA

Appellante heeft tot en met 31 oktober 2017 als chef-kok in dienstverband gewerkt. Het Uwv heeft appellante vanaf 1 november 2017 een uitkering op grond van de Werkloosheidswet (WW) toegekend. Appellante is met toestemming van het Uwv vanaf 15 januari 2018 met behoud van haar WW-uitkering gestart als zelfstandige. Zij heeft zich vanuit de situatie dat zij de WW-uitkering ontving vanaf 3 juli 2018 ziek gemeld.

Het Uwv heeft bij besluit van 13 oktober 2020 geweigerd om appellante een uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) toe te kennen omdat zij minder dan 35% arbeidsongeschikt is. Het Uwv heeft bij beslissing op bezwaar van 1 maart 2021 (bestreden besluit) het bezwaar van appellante tegen dit besluit gegrond verklaard en haar met ingang van 30 juni 2020 een loongerelateerde WGA-uitkering toegekend waarbij de mate van haar arbeidsongeschiktheid is vastgesteld op 80 tot 100%. Het dagloon is geïndexeerd vastgesteld op € 94,73, waarbij is uitgegaan van een refertejaar dat loopt van 1 juli 2017 tot en met 30 juni 2018.

Appellante heeft in hoger beroep herhaald dat het WIA-dagloon te laag is vastgesteld omdat de WW-uitkering die in het refertejaar is ontvangen met 29% is verlaagd door toepassing van de startersregeling en deze verlaging van de WW-uitkering ten onrechte doorwerkt in het WIA-dagloon. Deze situatie moet gelijk gesteld worden aan de situatie in de uitspraak van 8 juni 2016. In die uitspraak is bepaald dat korting op een WW-uitkering door een WW-maatregel buiten beschouwing gelaten moeten worden bij de vaststelling van het WIA-dagloon. In het geval van appellante handelt het Uwv in strijd met het loondervingsbeginsel door bij de berekening van het WIA-dagloon uit te gaan van het als gevolg van de startersregeling met 29% verminderde bedrag aan WW-uitkering. Het recht op WW is niet verminderd, maar de uitbetaling is verlaagd omdat er fictief inkomen wordt verrekend. Bij toepassing van artikel 16, vierde lid, van het Dagloonbesluit moet volgens appellante uitgegaan worden van het volledige WW-recht in plaats van het gekorte, feitelijk uitbetaalde bedrag. Ter zitting is namens appellante hieraan toegevoegd dat zij met haar verwijzing naar de uitspraak van 8 juni 2016 vooral wil aansluiten bij de in deze uitspraak weergegeven overwegingen van de rechtbank. De rechtbank heeft in deze zaak de bepalingen van het Dagloonbesluit buiten toepassing gelaten omdat deze bepalingen kennelijk onredelijk uitpakten. Ook in het geval van appellante was niet voorzienbaar dat het gebruikmaken van de startersregeling zou leiden tot een doorwerking in het WIA-dagloon. Daarbij was de startersregeling aangevraagd omdat appellante streefde naar uitkeringsonafhankelijkheid. Appellante meent dat het onredelijk is dat dit leidt tot een lager WIA-dagloon.

Het Uwv heeft verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen.

Niet in geschil is dat het dagloon overeenkomstig artikel 13 van de Wet WIA en het Dagloonbesluit is vastgesteld. De hoogte van het dagloon is op grond van artikel 16, vierde lid, van het Dagloonbesluit gebaseerd op wat in de referteperiode feitelijk aan WW-uitkering aan appellante is betaald. Doordat appellante gebruik heeft gemaakt van de startersregeling is dat bedrag op grond van artikel 47b, eerste lid, van het WW verminderd. Die vermindering leidt tot een lager dagloon voor de WIA-uitkering. Beoordeeld moet worden of wat appellante heeft aangevoerd reden is om af te wijken van de bepalingen in de wet en/of het Dagloonbesluit.

De rechtbank heeft terecht overwogen dat de situatie in de uitspraak van 8 juni 2016 niet gelijk is aan die van appellante. Appellante heeft ervoor gekozen om van de startersregeling gebruik te maken. Zij heeft geaccepteerd dat haar WW-uitkering hierdoor lager werd. Er is geen sprake van een door het Uwv opgelegde maatregel of onthouden van een aanspraak wegens overtreding van een verplichting. De doorwerking van de startersregeling in de hoogte van het dagloon is niet aan te merken als leedtoevoeging, zoals in die uitspraak aan de orde was. De Raad heeft eerder overwogen dat het doorwerken in de berekening van het WIA-dagloon van een periode waarin tijdelijk geen WW-uitkering is ontvangen niet altijd aangemerkt kan worden als ‘criminal charge’. Verwezen wordt naar de uitspraken van de Raad van 18 december 2019, ECLI:NL:CRVB:2019:4144 en 31 augustus 2021, ECLI:NL:CRVB:2021:2195. Hetzelfde geldt ook voor het tijdelijk ontvangen van een lagere WW-uitkering door het gebruik maken van de startersregeling.

Wat in 4.1 tot en met 4.4 is overwogen leidt tot de conclusie dat wat appellante heeft aangevoerd geen reden is om af te wijken van de bepalingen in de wet en/of het Dagloonbesluit. Het hoger beroep slaagt niet. De aangevallen uitspraak zal worden bevestigd.