Centrale Raad van Beroep, 05-02-2016, ECLI:NL:CRVB:2016:435, 12-1635 AW

1.1.

1.2.

Bij besluit van 20 november 2009 heeft de korpschef de uitbetaling van de bezoldiging met ingang van 18 november 2009 opgeschort wegens ongeoorloofde afwezigheid en het niet telefonisch bereikbaar zijn van appellant. Het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen (Uwv) heeft op 20 november 2009 op verzoek van appellant een deskundigenoordeel uitgebracht. Naar het oordeel van het Uwv was appellant in staat om passende werkzaamheden te verrichten, mits stappen zouden worden ondernomen om het bestaande arbeidsconflict op te lossen. Bij besluit van 15 december 2009 is appellant vanwege een conflict met zijn toenmalige teamleider overgeplaatst naar een ander team. Hierbij is vermeld dat appellant zijn functie van [naam functie A] zal behouden. Op 7 januari 2010 heeft het Uwv op verzoek van de korpschef een nieuw deskundigenoordeel uitgebracht, inhoudende dat appellant onvoldoende had meegewerkt aan zijn re-integratie. Hierbij is onder meer verwezen naar het oordeel van de verzekeringsarts van 24 december 2009, inhoudende dat er geen medische redenen waren om mediation verder uit te stellen.

1.3.

Het bezwaar van appellant tegen het besluit van 20 november 2009 heeft de korpschef bij besluiten van 17 maart 2010 en 18 maart 2010 (bestreden besluit 1) in zoverre gegrond verklaard dat, gelet op de op 21 januari 2010 door de bedrijfsarts geconstateerde verminderde psychische belastbaarheid, de bezoldiging over de periode 18 november 2009 tot 21 januari 2010 alsnog zal worden uitbetaald en dat de uitbetaling van de bezoldiging per 21 januari 2010 onder voorwaarden wordt hervat. Daarbij is vermeld dat van appellant wordt verwacht dat hij minimaal tweewekelijks telefonisch contact opneemt met zijn casemanager en dat hij zijn casemanager op de hoogte houdt van zijn gesteldheid en van de door hem ondernomen stappen om tot herstel te komen. Daarnaast is vermeld dat appellant op het spreekuur van de bedrijfsarts moet verschijnen als hij daartoe wordt opgeroepen. Geweigerd is om, zoals appellant had verzocht, over te gaan tot vergoeding van wettelijke rente en kosten van rechtsbijstand, op de grond dat het desbetreffende besluit in het licht van de op dat moment bekende medische informatie juist was.

1.4.

Bij brief van 11 mei 2010 heeft de korpschef aan appellant meegedeeld dat niet wordt overgegaan tot aanwijzing van een casemanager die werkzaam is bij Altrecht, zoals appellant had verzocht. Het bezwaar hiertegen heeft de korpschef bij besluit van 9 september 2010 (bestreden besluit 2) niet-ontvankelijk verklaard. Daaraan is ten grondslag gelegd dat de weigering om een externe casemanager aan te wijzen geen besluit is in de zin van artikel 1:3 van de Awb.

1.5.

Bij brief van 12 mei 2010 heeft appellant verzocht om een hernieuwd onderzoek te laten uitvoeren zoals bedoeld in artikel 51, tweede lid, van het Besluit algemene rechtspositie politie (Barp). Bij besluit van 19 mei 2010 heeft de korpschef geweigerd om aan dit verzoek te voldoen. Bij besluit van 9 september 2010 (bestreden besluit 3) is het bezwaar hiertegen ongegrond verklaard.

1.6.

Bij brief van 15 augustus 2010 heeft de korpschef aan appellant meegedeeld dat de door hem geuite klachten over het handelen van de arbodienst ongegrond zijn. Het door appellant hiertegen gemaakte bezwaar heeft de korpschef bij besluit van 9 september 2010 (bestreden besluit 4) niet-ontvankelijk verklaard, op de grond dat tegen een beslissing naar aanleiding van een klacht geen bezwaar en beroep bij de bestuursrechter openstaan.

1.7.

Het Uwv heeft bij besluit van 22 september 2011 aan appellant per 28 september 2011 een loongerelateerde WGA-uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) toegekend, berekend naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 80 tot 100%. Daarbij is vermeld dat de korpschef voldoende re-integratie-inspanningen heeft verricht en dat daarom na 104 weken de loondoorbetalingsverplichting eindigt.

1.8.

1.9.

2.1.

De rechtbank heeft bij aangevallen uitspraak 1, voor zover in hoger beroep nog van belang, de beroepen tegen bestreden besluiten 1 en 3 gegrond verklaard en die besluiten vernietigd wegens strijd met de artikelen 3:2 en 3:4 van de Awb. Daarbij heeft de rechtbank zelf in de zaak voorzien en bepaald dat de korpschef, ter compensatie van de vernietigde besluiten, aan appellant een bedrag betaalt van in totaal € 8.000,-. Dit bedrag bestaat uit (naar boven afgerond): een schadevergoeding van € 5.000,-, die door appellant te zijner tijd kan worden aangewend voor een door hem in gang te zetten re-integratietraject, alsmede een vergoeding van de door appellant gemaakte proceskosten en het door hem betaalde griffierecht. De rechtbank heeft hierbij overwogen dat het de korpschef ten tijde van het besluit van 20 november 2009 nog niet duidelijk kon zijn dat bij appellant sprake was van een sterk verlaagde medische belastbaarheid. Volgens de rechtbank kon dit de korpschef echter wel duidelijk zijn nadat de bedrijfsarts kennis had genomen van het namens appellant ingebrachte expertiserapport van mr. drs. J. Groenendijk, psychiater, van 15 maart 2010. De sterk verlaagde medische belastbaarheid van appellant bracht volgens de rechtbank mee dat hem op medische gronden geen drukverhogende voorwaarden mochten worden gesteld, waaronder het tweewekelijks contact opnemen met de casemanager. Dit gegeven heeft de korpschef naar het oordeel van de rechtbank onvoldoende in de heroverweging in de bezwaarfase betrokken. Bij de vaststelling van de schadevergoeding heeft de rechtbank aangesloten bij het door de korpschef ter zitting gedane aanbod om te zijner tijd, als appellant daartoe in medisch opzicht weer in staat is, de kosten van een re-integratietraject te vergoeden. Het beroep tegen bestreden besluit 2 heeft de rechtbank ongegrond verklaard. Daarbij is overwogen dat de mededeling dat geen externe casemanager werkzaam bij Altrecht wordt aangewezen een puur informatieve mededeling is, die niet kan worden aangemerkt als een besluit in de zin van artikel 1:3 van de Awb. Ook het beroep tegen bestreden besluit 4 is ongegrond verklaard. Daarbij heeft de rechtbank overwogen dat uit artikel 9:3 van de Awb volgt dat tegen een beslissing naar aanleiding van een klacht niet de rechtsmiddelen van bezwaar en (hoger) beroep openstaan.

2.2.

De rechtbank heeft bij aangevallen uitspraak 2, voor zover in hoger beroep nog van belang, het beroep tegen bestreden besluit 5 ongegrond verklaard. Daarbij is overwogen dat appellant, gelet op het bepaalde in artikel 38 van het Besluit bezoldiging politie (Bbp), recht had op doorbetaling van de bezoldiging gedurende een tijdvak van 104 weken. Volgens de rechtbank was van een (wettelijke) verplichting om na die periode de bezoldiging door te betalen geen sprake, aangezien het Uwv ervan heeft afgezien een loonsanctie op te leggen. Ook het beroep tegen bestreden besluit 6 is ongegrond verklaard. Hierbij heeft de rechtbank vooropgesteld dat vaststaat dat appellant na zijn ziekmelding op 30 september 2009 gedurende een ononderbroken periode van meer dan twee jaar ongeschikt is gebleven om zijn functie te vervullen en dat hem een uitkering op grond van de Wet WIA is toegekend naar volledige arbeidsongeschiktheid. Volgens de rechtbank heeft de korpschef op basis van het door het Uwv verrichte medisch en arbeidskundig onderzoek terecht de conclusie getrokken dat er geen zicht was op herstel van de ziekte binnen een periode van zes maanden na afloop van de termijn van twee jaar van ononderbroken arbeidsongeschiktheid. In dit verband is verder geoordeeld dat in dit geval kon worden afgezien van het op grond van artikel 94, derde lid, aanhef en onder c, van het Barp voorgeschreven herplaatsingsonderzoek, gelet op de zeer geringe medische belastbaarheid van appellant. Volgens de rechtbank was de korpschef daarom bevoegd om appellant ontslag te verlenen op grond van artikel 94, eerste lid, aanhef en onder e, van het Barp. Daarbij is verwezen naar de uitspraak van de Raad van 22 augustus 2013, ECLI:NL:CRVB:2013:1503.

3.1.

Appellant heeft op de hierna te bespreken gronden hoger beroep ingesteld.

3.2.

4.1.

Appellant heeft in de hoger beroepen die hier aan de orde zijn de gronden tegen de oordelen van de rechtbank in beide aangevallen uitspraken zeer uitvoerig uiteengezet. Zoals de Raad in zijn uitspraak van 10 augustus 2006, ECLI:NL:CRVB:2006:AY6558, heeft overwogen, vloeit uit de artikelen 8:69 en 8:77 van de Awb niet voort dat de Raad in zijn uitspraak op alle door een belanghebbende aangevoerde argumenten afzonderlijk moet ingaan. De Raad zal zich in het hiernavolgende dan ook beperken tot de kern van de door appellant naar voren gebrachte gronden.

4.3.

Wat betreft bestreden besluit 2 is de Raad met de rechtbank van oordeel dat de mededeling in de brief van 11 mei 2010 dat geen externe casemanager zal worden aangewezen, geen besluit is in de zin van artikel 1:3 van de Awb. Deze mededeling brengt geen wijziging mee van de van toepassing zijnde re-integratieverplichtingen en is een mededeling van uitsluitend feitelijke aard. Hieruit volgt dat het bezwaar tegen deze mededeling bij bestreden besluit 2 terecht niet-ontvankelijk is verklaard en dat het beroep tegen bestreden besluit 2 bij aangevallen uitspraak 1 terecht ongegrond is verklaard.

4.4.

Ook de ongegrondverklaring van het beroep tegen bestreden besluit 4 kan standhouden. Artikel 9:3 van de Awb bepaalt dat tegen een besluit inzake de behandeling van een klacht over een gedraging van een bestuursorgaan geen beroep openstaat. Deze bepaling brengt mee dat het bezwaar van appellant tegen de brief van 9 juni 2010 terecht niet-ontvankelijk is verklaard. Hierbij wordt verwezen naar de uitspraak van de Raad van 7 oktober 2010, ECLI:NL:CRVB:2010:BO1899. Het beroep tegen bestreden besluit 4 is bij aangevallen uitspraak 1 terecht ongegrond verklaard.

4.5.

Uit 4.2.1 tot en met 4.4 volgt dat aangevallen uitspraak 1 moet worden vernietigd zoals onder 4.2.7 is vermeld. Voor het overige zal aangevallen uitspraak 1 worden bevestigd, voor zover aangevochten.

4.6.

Appellant heeft tegen aangevallen uitspraak 2 in de eerste plaats naar voren gebracht dat sprake is geweest van vooringenomenheid en partijdigheid van de behandelend rechter en dat deze uitspraak alleen al om die reden moet worden vernietigd. Daarover wordt opgemerkt dat appellant in de beroepsfase tweemaal een verzoek om wraking van de behandelend rechter heeft ingediend. Beide verzoeken zijn afgewezen. Daarbij is overwogen, kort samengevat, dat wraking niet is bedoeld als rechtsmiddel tegen procedurele beslissingen, dat dergelijke beslissingen slechts kunnen leiden tot toewijzing van een wrakingsverzoek als daaruit blijkt van vooringenomenheid van de rechter die de beslissing heeft genomen en dat van vooringenomenheid niet is gebleken. De Raad volstaat met een verwijzing naar de uitspraken van de wrakingskamer van de rechtbank en de daarin gegeven overweging.

4.7.

Verder heeft appellant ter zitting naar voren gebracht dat de rechtbank, gezien rechtsoverweging 9 van aangevallen uitspraak 2, ten onrechte een deel van zijn beroepsgronden buiten beschouwing heeft gelaten. De Raad volgt appellant hierin niet en legt de aangehaalde overweging zo uit dat hiermee uitsluitend is beoogd tot uitdrukking te brengen dat er, voor zover in deze hoger beroepen nog van belang, alleen beroepen tegen bestreden besluiten 5 en 6 voorlagen, zodat geen oordeel over andere besluiten van de korpschef dan wel van het Uwv kon worden gegeven. Deze vaststelling van de rechtbank is juist.

4.10.

Uit 4.6 tot en met 4.9.3 volgt dat aangevallen uitspraak 2 moet worden bevestigd voor zover aangevochten.

5.1.

Of die redelijke termijn is overschreden, moet worden beoordeeld aan de hand van de omstandigheden van het geval. Uit de rechtspraak van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens volgt dat daarbij van belang zijn de ingewikkeldheid van de zaak, de wijze waarop de zaak door het bestuursorgaan en de rechter is behandeld, het processuele gedrag van betrokkene gedurende de hele procesgang en de aard van de maatregel en het daardoor getroffen belang van betrokkene.

5.2.

5.3.

5.4.

5.5.

De procedures over bestreden besluiten 2 tot en met 4 zijn in de bezwaarfase gevoegd behandeld. De desbetreffende bezwaarschriften zijn door de korpschef ontvangen op respectievelijk 12 mei 2010, 3 juni 2010 en 20 augustus 2010. Op de bezwaren is beslist bij besluiten van 9 september 2010. De procedures zijn vanaf de beroepsfase gevoegd behandeld met de procedure over bestreden besluit 1. In de procedures over bestreden besluiten 2 tot en met 4 is de redelijke termijn in de bestuurlijke fase niet geschonden. De redelijke termijn in de rechterlijke fase is wel geschonden, zoals blijkt uit wat onder 5.3 is overwogen. Evenals de procedures over bestreden besluit 1 hadden de procedures over bestreden besluiten 2 tot en met 4 betrekking op de re-integratie. Extra spanning en frustratie door deze laatste procedures wordt niet aangenomen. Met betrekking tot deze procedures kan naar het oordeel van de Raad worden volstaan met de vaststelling dat de redelijke termijn in de rechterlijke fase is geschonden.

5.6.

5.7.

De Raad heeft geen aanknopingspunten gevonden voor het oordeel dat in de procedure over bestreden besluit 5 een langere behandelingsduur van het bezwaar dan een half jaar gerechtvaardigd was. Wat betreft de rechterlijke fase geldt het volgende. Ook in de procedure over bestreden besluit 5 is er aanleiding om een deel van de termijnoverschrijding voor rekening van appellant te laten komen in verband met de indiening van wrakingsverzoeken. Die periode wordt, mede gelet op de in deze procedure in totaal vier bij de rechtbank ingediende wrakingsverzoeken, vastgesteld op in totaal elf maanden. Dit brengt mee dat de redelijke termijn in de rechterlijke fase in deze procedure niet is overschreden. In verband met de overschrijding van de redelijke termijn in de bestuurlijke fase wordt de korpschef veroordeeld tot betaling van een bedrag van € 500,-.

5.8.