Centrale Raad van Beroep, 24-03-2022, ECLI:NL:CRVB:2022:789, 21/518 MPW

Appellant heeft bij de rechtbank en in hoger beroep over de schadeposten a tot en met d, kort samengevat, het volgende naar voren gebracht. Als gevolg van de onrechtmatige besluitvorming werd hij geconfronteerd met een forse inkomensachteruitgang. Hierdoor kon hij zijn woonlasten niet meer opbrengen. Uiteindelijk was hij gedwongen te verhuizen van een aan zijn handicap aangepaste vrijstaande koopwoning naar een niet-adequate huurwoning. De woning is verkocht in oktober 2015 voor € 225.000,-, waarbij een restschuld overbleef van € 175.996,56. Uiteindelijk heeft appellant aan de hypotheekverstrekker een afkoopsom van € 2.060,59 betaald. De verzochte schadevergoeding heeft tot doel appellant zoveel mogelijk in de toestand te brengen van vóór de onrechtmatige besluitvorming. In hoger beroep heeft appellant de desbetreffende schadeposten nader toegelicht en heeft hij zijn standpunt gehandhaafd dat deze vergoed moeten worden.

Deze door appellant aangevoerde geleden schade is terug te voeren op een tijdelijke verlaging van het inkomen als gevolg van de onrechtmatige besluitvorming zoals genoemd onder 1.2 en 1.3. Dit moet worden aangemerkt als vermogensschade als gevolg van vertraging in de voldoening van een geldsom. Op grond van artikel 4:98, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht is in dit verband artikel 6:119, eerste lid, van het Burgerlijk Wetboek (BW) van overeenkomstige toepassing. Het eerste lid van dat artikel bepaalt dat vergoeding van deze schade bestaat uit de wettelijke rente van die som over de tijd dat de schuldenaar in verzuim is geweest. De strekking van artikel 6:119, eerste lid, van het BW brengt mee dat de daarin gefixeerde hoogte van de schade niet opzij kan worden gezet op de grond dat de rechthebbende meer schade heeft geleden dan overeenkomt met de wettelijke rente. Zie in dit verband onder meer de uitspraak van de Raad van 14 december 2021, ECLI:NL:CRVB:2021:3211, en de arresten van de Hoge Raad van 14 januari 2005, ECLI:NL:HR:2005:AR0220 en ECLI:NL:HR:2005:AR2760. Zoals vermeld onder 1.7 heeft de staatssecretaris bij besluit van 20 september 2017 aan appellant wettelijke rente vergoed over de nabetaling over de periode 1 maart 2013 tot 1 april 2017 tot een bedrag van € 2.394,81. Voor zover appellant stelt meer vertragingsschade te hebben geleden dan dit bedrag aan wettelijke rente, komt deze schade niet voor vergoeding in aanmerking.

Appellant heeft in dit verband naar voren gebracht dat hij een geplande vakantie, die zou duren van 3 oktober 2014 tot en met 12 oktober 2014, heeft geannuleerd vanwege financiële redenen en stress. Ook wilde hij al zijn tijd en energie besteden aan het schrijven van een bezwaarschrift naar aanleiding van het besluit van 10 september 2014.

De Raad volgt de rechtbank in haar oordeel dat er geen rechtstreeks verband kan worden aangenomen tussen de niet-restitueerbare kosten van de geannuleerde vakantie en het besluit van 10 september 2014, reeds omdat appellant niet aannemelijk heeft gemaakt dat deze vakantie, die ruim een week zou gaan duren, in de weg stond aan het indienen van een voorlopig bezwaarschrift.

Verder heeft appellant gesteld dat hij belastingschade heeft geleden. Daarbij heeft hij geen concreet bedrag genoemd en evenmin heeft hij het verzoek op dit punt met stukken onderbouwd.

De rechtbank heeft het verzoek afgewezen. Daarbij heeft zij overwogen dat voor een veroordeling tot vergoeding van belastingschade voorwaarde is dat een concreet en onderbouwd verzoek wordt gedaan, waarbij een uitgewerkte opgave van de beweerdelijk geleden belastingschade wordt verstrekt. De Raad onderschrijft dit oordeel en voegt daar nog het volgende aan toe. Het is op voorhand niet onaannemelijk dat appellant door de nabetaling van de uitkering belastingschade heeft geleden. Hij kan de fiscale autoriteiten verzoeken om middeling op grond waarvan de omvang van de schade kan verminderen of zelfs tot nihil kan worden teruggebracht. Als na toepassing van de middelingsregeling nog schade overblijft, kan appellant zich met een verzoek om vergoeding daarvan tot de staatssecretaris wenden (zie de uitspraak van 6 maart 2014, ECLI:NL:CRVB:2014:763).

Van aantasting in de persoon ‘op andere wijze’ als bedoeld in artikel 6:106, eerste lid, aanhef en onder b, van het BW is in ieder geval sprake indien de benadeelde partij geestelijk letsel heeft opgelopen. Degene die zich hierop beroept, zal voldoende concrete gegevens moeten aanvoeren waaruit kan volgen dat in verband met de omstandigheden van het geval psychische schade is ontstaan. Daartoe is nodig dat naar objectieve maatstaven het bestaan van geestelijk letsel kan worden vastgesteld. Zie onder meer het arrest van de Hoge Raad van 15 maart 2019, ECLI:NL:HR:2019:376. Voor vergoeding van immateriële schade is onvoldoende dat sprake is van min of meer sterk psychisch onbehagen en van zich gekwetst voelen door het onrechtmatig genomen besluit (uitspraak van 14 oktober 2014, ECLI:NL:CRVB:2014:3348).

Met de rechtbank is de Raad van oordeel dat appellant onvoldoende heeft onderbouwd dat hij geestelijk letsel heeft opgelopen zoals bedoeld in 3.6.1. Dat appellant stress heeft ondervonden als gevolg van de onrechtmatige besluitvorming is goed voorstelbaar en dit wordt door de staatssecretaris ook niet betwist. Zoals in 3.6.1 is overwogen, is dit echter onvoldoende voor vergoeding van immateriële schade.