Centrale Raad van Beroep, 07-09-2022, ECLI:NL:CRVB:2022:1935, 20/237 WIA

Met ingang van 1 september 2016 is appellant werkzaam als IT-systeembeheerder voor een bedrijf te [plaatsnaam]. Na afloop van de loongerelateerde periode heeft het Uwv appellant met ingang van 30 maart 2018 een WGA-loonaanvullingsuitkering toegekend.

In hoger beroep heeft appellant aangevoerd dat zijn functie als netwerk- en systeembeheerder moet worden gezien als een zogenoemde witte ravenbaan, waaruit volgt dat niet van de hieruit verkregen feitelijke verdiensten mag worden uitgegaan. Appellant heeft hierbij verwezen naar de uitspraak van de rechtbank Noord-Nederland van 30 april 2019 (ECLI:NL:RBNNE:2019:1908) en de annotatie daarbij in het Tijdschrift Recht & Arbeid (TRA 2019/63). Ook heeft appellant een omschrijving van zijn functie en de wijze waarop hij zijn werk uitoefent gegeven. Daarin is vermeld dat in zijn werk sprake is van aangepaste werktijden met ruimte om te pauzeren, de mogelijkheid tot overnachten in de buurt van het werk op kosten van de werkgever en tot thuiswerken en dat hij wordt ondersteund door een tweede systeembeheerder. Hij heeft gesteld dat de duurzaamheid van zijn arbeidsvermogen mede afhankelijk is van het voortduren daarvan bij zijn werkgever en dat een dergelijke unieke arbeidssituatie elders niet voor hem beschikbaar zal zijn. Bovendien kan zijn resterende verdiencapaciteit niet als duurzaam worden aangemerkt, omdat geen sprake is van een medische eindsituatie. Voorts heeft appellant gesteld dat de resterende verdiencapaciteit te hoog is vastgesteld, omdat de daarin opgenomen onregelmatige bereikbaarheidsdiensten en incidentele overuren zijn meegenomen. Dit leidt tot een wisselend uitkeringsregime doordat appellant in de maanden zonder deze incidentele inkomsten minder verdient dan zijn resterende verdiencapaciteit en de uitkering daardoor lager is. In tegenstelling tot de gedachte van de wetgever, loont werken voor appellant niet. Gevolg daarvan is de druk en onzekerheid die dit inmiddels met zich brengt. Nu voor hem een hoge inkomenseis geldt, is hij gedwongen om dit werk vol te houden.

Het Uwv heeft verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen. Volgens het Uwv voldoet de situatie van appellant aan de in de uitspraak van 15 mei 2019 vermelde eis dat voor toepassing van de onderdelen h en i van artikel 9 van het Sb is dat de werkzaamheden feitelijk worden verricht en betrokkene daartoe met zijn krachten en bekwaamheden in staat is.

In dit geval berust de schatting onder toepassing van artikel 9, aanhef en onder h en i, van het Sb op de werkzaamheden die appellant bij zijn werkgever op 1 oktober 2018 feitelijk heeft verricht in de functie van netwerk- en systeembeheerder en het daarmee verdiende loon. Daarbij is van belang of de betreffende werkzaamheden passend kunnen worden geacht voor appellant en, daarmee samenhangend, of de genoten verdiensten als representatief voor de resterende verdiencapaciteit kunnen worden aangemerkt. Bij dit laatste speelt ook de duurzaamheid van de arbeidsverrichting een rol. Verwezen wordt naar de door de Raad ontwikkelde rechtspraak, zoals onder meer neergelegd in de uitspraken van 18 maart 2011 (ECLI:NL:CRVB:2011:BP8481) en 20 december 2017 (ECLI:NL:CRVB:2017:4352).

De rechtbank wordt gevolgd in het oordeel dat het Uwv bij de beoordeling van de mate van arbeidsongeschiktheid van appellant terecht is uitgegaan van zijn feitelijke verdiensten uit arbeid, wat leidt tot een mate van arbeidsongeschiktheid per 1 oktober 2018 van 49,23%. De overwegingen die aan het oordeel van de rechtbank ten grondslag liggen worden onderschreven. Hier wordt het volgende aan toegevoegd.

Niet gebleken is dat de functie van netwerk- en systeembeheerder moet worden gezien als een witte ravenbaan. Van een witte ravenbaan is volgens vaste rechtspraak sprake wanneer de betreffende arbeid zo specifiek is dat soortgelijke arbeid met een zelfde belasting en beloning op de arbeidsmarkt niet of nauwelijks voorhanden is (zie de uitspraken van de Raad van 24 januari 2001, ECLI:NL:CRVB:2001:AB1364, van 10 juli 2013, ECLI:NL:CRVB:2013:961 en van 23 november 2015, ECLI:NL:CRVB:2015:4293). De kennis en kunde van appellant voor deze functie staan niet ter discussie. Ter zitting is bevestigd dat appellant zijn functie volwaardig vervult, in een vaste dienstbetrekking en daarvoor een reële beloning ontvangt. In het geval dat appellant weg zou vallen, zou de werkgever een nieuwe medewerker in zijn plaats moeten aannemen. Dat in de betreffende periode thuiswerken zoals deze door appellant was afgesproken niet gebruikelijk was, dat appellant extra gelegenheid had om te pauzeren en dat de werkgever in verband met de grote reisafstand en de bekende vermoeidheidsklachten van appellant overnachtingen in de nabijheid van het bedrijf vergoedde, maakt niet dat de door appellant uitgeoefende functie niet mocht worden gehanteerd voor schatting met toepassing van artikel 9, aanhef en onder h en i, van het Sb. Ook zijn er geen aanknopingspunten om aan de representativiteit en de duurzaamheid van de genoten verdiensten van appellant te twijfelen.

Er is geen aanleiding om te twijfelen aan de juistheid van de berekening van het verdienvermogen van appellant. Het Uwv is terecht uitgegaan van het sv-loon, zoals vastgesteld overeenkomstig artikel 16 van de Wet financiering sociale verzekeringen, waar de vergoeding voor onregelmatige bereikbaarheidsdiensten en incidentele overuren toebehoren.

Nu appellant vanaf 1 oktober 2018 terecht gedeeltelijk arbeidsgeschikt wordt beschouwd, wordt de hoogte van de WIA-uitkering vanaf dat moment bepaald aan de hand van artikel 61 van de Wet WIA en het al dan niet volledig benutten van de resterende verdiencapaciteit. Hierbij wordt beoogd de verzekerde zoveel mogelijk te stimuleren tot voortzetting van de arbeid dan wel tot activiteiten waarmee hij (meer) passende arbeid kan verkrijgen en dat het verrichten van (meer) betaalde arbeid altijd financieel lonend moet zijn (Kamerstukken II, 2004-2005, 30 034, nr. 3, p. 60). Aan dit regime is met de dwingendrechtelijke bepalingen van artikel 61 van de Wet WIA uitvoering gegeven waarbij de hoogte van het inkomen in de betreffende kalendermaand bepalend is voor de hoogte van de WGAloonaanvullingsuitkering. De door appellant ervaren druk en onzekerheid kan daar niet aan afdoen.

Uit 4.2 tot en met 4.5 volgt dat het hoger beroep niet slaagt en de aangevallen uitspraak zal worden bevestigd.