Centrale Raad van Beroep, 01-08-2023, ECLI:NL:CRVB:2023:1523, 21/1858 PW

De beroepsgrond van appellante dat het college de hoogte van de WKT over deze periode niet juist heeft berekend slaagt niet. De rechtbank heeft terecht geoordeeld dat het beroep van appellante over de hoogte van de WKT over de periode van april 2017 tot en met april 2018 is ingehaald door de uitspraak van de Raad van 16 juli 2019 (ECLI:NL:CRVB:2019:2422), waarbij de Raad onherroepelijk uitspraak heeft gedaan over de WKT over die periode. Bij die uitspraak heeft de Raad het besluit op bezwaar van 5 september 2017 vernietigd, voor zover het de hoogte van de WKT betreft, en de WKT vastgesteld op € 205,49 per maand. Appellante heeft daarom geen belang meer bij een oordeel over de uitvoering van het besluit van 5 september 2017 of over verzoeken om herziening van dat besluit, omdat dit besluit wat betreft de WKT niet meer bestaat. Daarmee is ook de grondslag ontvallen aan de uitkeringsspecificaties. Het hoger beroep, voor zover dat is gericht tegen het besluit van 15 mei 2018 slaagt dan ook niet.

De rechtbank is met toepassing van artikel 8:32a van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) voorbij gegaan aan wat appellante over de hoogte van deze WKT heeft aangevoerd, omdat appellante ondanks haar zeer uitgebreide uiteenzettingen niet duidelijk heeft kunnen maken in welke mate het college bij de vaststelling van de WKT, voor zover daarbij de hiervoor genoemde uitspraak van de Raad is gevolgd, is uitgegaan van onjuiste bedragen.

De rechtbank is terecht met toepassing van artikel 8:32a van de Awb voorbij gegaan aan wat appellante in beroep heeft aangevoerd. Appellante heeft in hoger beroep echter na behandeling van de zaak ter zitting van 16 januari 2023 alsnog stukken overgelegd over het breukdeel van de opstalverzekering. Voor de woning is het breukdeel 106/8399, voor de berging 14/3016 en voor de parkeerplaats 1/188. Zowel het college als appellante hebben nieuwe berekeningen gemaakt van de hoogte van de WKT over de periode van 1 april 2018 tot en met 31 maart 2019. Het college komt uit op een bedrag van € 209,65. Ter zitting heeft de gemachtigde van het college erkend dat dit bedrag achteraf bezien ook niet juist is, omdat ten onrechte geen rekening is gehouden met de parkeerplaats en niet het juiste bedrag aan periodieke forfaitaire onderhoudskosten is toegepast. Appellante komt in haar berekeningen uit op een bedrag van € 217,38. Het college heeft desgevraagd niet kunnen aanwijzen op welk punt de berekening van appellante onjuist zou zijn. De Raad ziet daarom aanleiding om de WKT over de periode van 1 april 2018 tot en met 31 maart 2019 vast te stellen op € 217,38 per maand. Het hoger beroep slaagt op dit punt dan ook. Dit betekent dat de aangevallen uitspraak, voor zover de rechtbank de WKT over de periode van 1 april 2018 tot en met 31 maart 2019 heeft vastgesteld op € 206,73, dient te worden vernietigd. De Raad stelt de WKT over deze periode vast op € 217,38 per maand.

De Raad volgt de overwegingen van de rechtbank. Dit onderdeel van het hoger beroep is uitsluitend gericht tegen het besluit van 20 november 2019, waarbij het college het bezwaar tegen de buitenbehandelingstelling van de aanvraag bij gebrek aan belang niet-ontvankelijk heeft verklaard. Dit betreft uitsluitend een procedurele beslissing en ziet niet op de inhoudelijke vaststelling van de WKT over de periode van 1 april 2019 tot en met 31 maart 2020. Daarop ziet het hoger beroep in zaak 21/1864 PW (20/1642), maar dat hoger beroep heeft appellante ingetrokken. De Raad kan daarom geen oordeel geven over de vaststelling van de WKT over de periode van 1 april 2019 tot en met 31 maart 2020. Het hoger beroep slaagt dan ook niet.

De rechtbank heeft terecht overwogen dat het bezwaarschrift van appellante te laat is ingediend en dat geen sprake is van een verschoonbare termijnoverschrijding. Appellante heeft niet aannemelijk gemaakt dat zij in deze periode zodanig ziek was dat zij niet in staat was om een (kort) bezwaarschrift in te dienen tegen het besluit van 31 maart 2020. De rechtbank heeft het beroep van appellante voor zover dat ziet op de WKT over de periode van 1 april 2020 tot en met 31 maart 2021 dan ook terecht niet inhoudelijk beoordeeld. Het hoger beroep slaagt dan ook niet.

Voorts heeft de rechtbank terecht het beroep van appellante tegen de afwijzing van het verzoek om herziening van het besluit van 31 maart 2020 ongegrond verklaard. Appellante heeft geen nieuwe feiten of omstandigheden als bedoeld in artikel 4:6 van de Awb naar voren gebracht. Daarnaast had zij de inhoudelijke gronden bij een tijdig bezwaar tegen het besluit van 31 maart 2020 naar voren kunnen brengen. Het hoger beroep tegen de aangevallen uitspraak voor zover het 21/1867 PW betreft slaagt dan ook niet.

De zaak 21/1868 PW ziet op het besluit van 14 september 2020, waarbij het college het bezwaar van appellante tegen een uitkeringsspecificatie over de maand juli 2020, waarbij een bedrag van € 201,42 voor WKT wordt uitbetaald, niet-ontvankelijk heeft verklaard. Volgens het college zijn met de uitkeringsspecificatie de rechten van appellante niet aangetast ten opzichte van het eerdere besluit van 31 maart 2020.

De rechtbank kan ook worden gevolgd in het oordeel dat appellante misbruik van recht heeft gemaakt door de uitkeringsspecificatie te blijven betwisten.

Ingevolge artikel 3:13, eerste lid, van het Burgerlijk Wetboek (BW) kan degene aan wie een bevoegdheid toekomt haar niet inroepen voor zover hij haar misbruikt. In het tweede lid is bepaald dat een bevoegdheid onder meer kan worden misbruikt door haar uit te oefenen met geen ander doel dan een ander te schaden of met een ander doel dan waarvoor zij is verleend of in geval men, in aanmerking nemende de onevenredigheid tussen het belang bij de uitoefening en het belang dat daardoor wordt geschaad, naar redelijkheid niet tot die uitoefening had kunnen komen.

Ingevolge artikel 3:15 van het BW vindt artikel 3:13 buiten het vermogensrecht toepassing, voor zover de aard van de rechtsbetrekking zich daartegen niet verzet.

Zoals de Raad eerder heeft geoordeeld (zie de uitspraak van 22 januari 2019, ECLI:NL:CRVB:2019:307) verzetten de in 4.4.5 en 4.4.6 genoemde bepalingen zich tegen een inhoudelijke behandeling van een bij de bestuursrechter ingesteld beroep dat misbruik van bevoegdheid behelst en zij bieden dan ook een wettelijke grondslag om een zodanig beroep niet-ontvankelijk te verklaren.

Voor het niet-ontvankelijk verklaren van een bij een rechter ingesteld rechtsmiddel wegens misbruik van recht zijn zwaarwichtige gronden vereist, aangezien met de nietontvankelijkverklaring de betrokkene in feite het recht op toegang tot de rechter wordt ontzegd. Dit geldt temeer wanneer het gaat om een door de burger tegen de overheid aangewend rechtsmiddel, gelet op de – soms zeer verstrekkende – bevoegdheden waarover de overheid beschikt. Alleen als over de zwaarwichtige gronden geen enkele twijfel bestaat, volgt niet-ontvankelijkverklaring. Zwaarwichtige gronden zijn onder meer aanwezig indien rechten of bevoegdheden zodanig evident zijn aangewend zonder redelijk doel of voor een ander doel dan waartoe zij gegeven zijn, dat het aanwenden van die rechten of bevoegdheden blijk geeft van kwade trouw. Een min of meer overmatig beroep op de door de overheid geboden faciliteiten levert in het algemeen op zichzelf geen misbruik van recht op. Elk beroep op die faciliteiten brengt immers kosten met zich voor de overheid en benadeelt die overheid in zoverre. Wel kan het aantal malen dat een bepaald recht of een bepaalde bevoegdheid wordt aangewend, in combinatie met andere omstandigheden, bijdragen aan de conclusie dat sprake is van misbruik van recht. Zie de in 4.4.5 genoemde uitspraak en de uitspraak van 10 maart 2020, ECLI:NL:CRVB:2020:642.

De rechtbank heeft terecht gewezen op de omstandigheid dat de rechtbank al eerder in een onherroepelijke uitspraak van 19 april 2019 (ECLI:NL:ROT:2019:3070) tussen partijen heeft beslist dat een uitkeringsspecificatie geen besluit is als die niet verschilt van een eerdere uitkeringsspecificatie. Dit blijkt ook uit de vaste rechtspraak van de Raad (bijvoorbeeld uitspraak van 13 juli 2021, ECLI:NL:CRVB:2021:1710). Voor appellante was het dan ook duidelijk dat het besluit van het college van 14 september 2020 juist was en een beroep daartegen kansloos. Het desondanks doorprocederen levert dan ook misbruik van recht op (bijvoorbeeld uitspraak van 12 april 2022, ECLI:NL:CRVB:2022:873). De rechtbank heeft het beroep van appellante in de zaak 21/1868 PW dan ook terecht niet-ontvankelijk verklaard en ook dit hoger beroep van appellante slaagt niet.