Centrale Raad van Beroep, 17-11-2022, ECLI:NL:CRVB:2022:2433, 20/1818 WIA

Appellant was van 25 juni 2015 tot en met 30 juni 2016 en vervolgens van 1 januari 2017 tot en met 31 mei 2017 als docent in dienst bij [naam B.V.] B.V. ( [naam B.V.] ). Voorts werkte appellant van 22 februari 2016 tot en met 30 juni 2017 als docent bij [naam Hogeschool] via een dienstverband bij [naam B.V. 2] B.V. ( [naam B.V. 2] ). Op 18 januari 2017 heeft appellant zich ziek gemeld voor het werk bij [naam B.V.] en op 19 juni 2017 voor het werk bij [naam B.V. 2] .

Bij besluit van 14 juli 2017 heeft het Uwv aan appellant met ingang van 3 juli 2017 een uitkering op grond van de Ziektewet (ZW) toegekend. Het ZW-dagloon is vastgesteld op € 169,27. De bruto-uitkering die appellant ontving was 70% van dit dagloon. In deze uitkering is ook vakantietoeslag opgenomen.

Appellant heeft op 4 oktober 2018 een uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) aangevraagd. Omdat appellant zich zowel vanuit zijn functie bij [naam B.V. 2] als bij [naam B.V.] arbeidsongeschikt heeft gemeld en voor beide een ZWuitkering ontving, vormt de combinatie van deze functies de maatgevende arbeid voor de WIA-beoordeling.

Bij besluit van 19 december 2018 is aan appellant met ingang van 16 januari 2019 een IVA-uitkering toegekend. Het WIA-dagloon is (na indexering) vastgesteld op € 137,07, waarbij is uitgegaan van een referteperiode die loopt van 1 januari 2016 tot en met 31 december 2016, en het WIA-maandloon op € 2.981,27. De hoogte van deze uitkering is vervolgens vastgesteld op € 0,00 bruto per maand, omdat de ZW-uitkering van appellant in mindering is gebracht op de WIA-uitkering.

Op 20 maart 2019 en op 27 maart 2019 heeft appellant telefonisch contact gehad met het Uwv, waarbij is uitgelegd hoe het ZW- en het WIA-dagloon zijn berekend. Het ZW-dagloon is door een verkeerde berekening hoger dan het WIA-dagloon, waardoor de IVA-uitkering niet tot uitbetaling komt. Appellant heeft te kennen gegeven dat hij het daarmee niet eens is omdat de periode van zes maanden van juli tot en met december 2016, waarin hij geen loon heeft gehad bij [naam B.V.] , is meegenomen in de WIA-dagloonberekening.

Bij brief van 1 april 2019 heeft het Uwv de gegeven uitleg en de correctie van het WIAdagloon naar € 140,86 in verband met indexering aan appellant medegedeeld. Hiertegen heeft appellant bezwaar gemaakt.

Bij beslissing op bezwaar van 23 april 2019 heeft het Uwv het bezwaar van appellant niet-ontvankelijk verklaard omdat de brief van 1 april 2019 slechts een informatieve brief en geen besluit is in de zin van de Algemene wet bestuursrecht (Awb).

Op 19 november 2019 heeft het Uwv de beslissing op bezwaar van 23 april 2019 ingetrokken omdat de brief van 1 april 2019 wel aangemerkt dient te worden als een besluit in de zin van de Awb. Op 26 november 2019 heeft het Uwv een gewijzigde beslissing op bezwaar genomen waarin het bezwaar van appellant tegen het besluit van 1 april 2019 ongegrond is verklaard.

Volgens appellant klopt het totaalbedrag van het sociale verzekeringsloon (sv-loon) van [naam B.V. 2] dat het Uwv aanhoudt niet. De rechtbank heeft vastgesteld dat niet is gebleken dat de gegevens in de polisadministratie, waarvan het Uwv is uitgegaan, onjuist of onvolledig zijn. Ook is er geen gegrond vermoeden dat die gegevens onjuist zijn. Het dossier bevat hier ook geen aanwijzingen voor. Het Uwv mocht dan ook uitgaan van de gegevens uit de polisadministratie.

Appellant heeft betoogd dat hij niet in de gehele referteperiode gewerkt heeft in de twee dienstverbanden bij [naam B.V.] en [naam B.V. 2] . Deze inkomsten moeten daarom volgens hem afzonderlijk worden berekend. Volgens appellant dient op grond van artikel 17, eerste lid, van het Dagloonbesluit werknemersverzekeringen (Dagloonbesluit) het loon dat hij verdiende bij [naam B.V.] over de maanden januari tot en met juni 2016 ook te worden toegerekend aan de maanden juli tot en met december 2016. Bij [naam B.V. 2] is appellant op 22 februari 2016 in dienst gekomen. Omdat appellant in januari 2016 nog niet in dienst was bij [naam B.V. 2] dient het loon verdiend bij deze werkgever, onder toepassing van artikel 18, eerste lid, van het Dagloonbesluit, niet te worden gedeeld door 261 dagen, maar door het aantal dagen waarin het dienstverband heeft bestaan en hij daadwerkelijk heeft gewerkt: 225. Subsidiair meent appellant dat het inkomen vanaf 22 februari 2016 moet worden berekend in plaats van vanaf 1 juni 2016. De rechtbank is met het Uwv van oordeel dat als referteperiode 1 januari 2016 tot en met 31 december 2016 moet worden gehanteerd overeenkomstig de hoofdregel van artikel 13, eerste lid, van het Dagloonbesluit. Ter zitting heeft appellant ook erkend dat deze hoofdregel van toepassing is, maar dat hij vindt dat deze regel geen recht doet aan zijn situatie. Daarnaast is de rechtbank van oordeel dat bij de dagloonvaststelling het totaal van het refertejaar voor appellant in aanmerking te nemen loon moet worden gedeeld door 261 dagen, conform de hoofdregel van artikel 13, eerste lid, van de Wet WIA en artikel 16 van het Dagloonbesluit. De wetgever heeft er uitdrukkelijk voor gekozen om situaties waarin een afwijking van de hoofdregels voor de berekening van het dagloon mogelijk is expliciet te benoemen en in aantal te beperken. Gelet op de duidelijke en ondubbelzinnige tekst van de toepasselijke wettelijke bepalingen en de in de geschiedenis van de totstandkoming gegeven toelichting, leidt het bepaalde in artikel 17 en 18 van het Dagloonbesluit in de situatie van appellant niet tot een andere conclusie.

Appellant heeft verder betoogd dat het Uwv bij het berekenen van zijn sv-loon van [naam B.V. 2] ten onrechte geen rekening heeft gehouden met het in 2017 uitgekeerde bedrag van € 2.506,- voor niet-genoten vakantiedagen in 2016. Volgens het Uwv is er terecht geen rekening gehouden met de niet-opgenomen vakantiedagen van 2016 die in 2017 zijn uitbetaald omdat dit geen inbaar loon is en de uitbetaling buiten de referteperiode valt. De rechtbank heeft overwogen dat bij de berekening van het dagloon, gelet op de Wet WIA en het Dagloonbesluit, het loon wordt betrokken dat de werknemer volgens opgave van de werkgever daadwerkelijk heeft genoten in de referteperiode. Ook het loon waarvan de werknemer aantoont dat het in de referteperiode vorderbaar maar niet inbaar was, wordt meegenomen. Met andere woorden wordt er ook rekening gehouden met een opeisbare vordering die de werknemer in de referteperiode op zijn werkgever had, maar waarvan hij toen geen betaling kon verkrijgen. Het is niet gebleken dat appellant in de referteperiode al recht had op uitbetaling van de door [naam B.V. 2] gereserveerde vakantie-uren. Over de referteperiode was het gereserveerde vakantiegeld bij [naam B.V. 2] dus (nog) niet vorderbaar. Het Uwv heeft dit dus terecht niet meegenomen bij de vaststelling van het dagloon.

Appellant heeft voorts betoogd dat de handelwijze van het Uwv zeer onredelijk voor hem uitpakt. Op grond van de redelijkheid en billijkheid is er alle reden om met zijn bijzondere positie rekening te houden en een hoger dagloon vast te stellen. De rechtbank heeft overwogen dat het Uwv zich aan de wetssystematiek moet houden en dat het niet mogelijk is om af te wijken in het kader van de redelijkheid en billijkheid. Ook de Raad heeft in een uitspraak van 6 november 2019, ECLI:NL:CRVB:2019:3593, geoordeeld dat de regeling van de referteperiode in artikel 13 van het Dagloonbesluit het resultaat is van een politiekbestuurlijke afweging, waardoor een terughoudende rechterlijke toetsing is aangewezen. Deze beroepsgrond slaagt dan ook niet.

Ook voor het subsidiaire standpunt van appellant, dat het loon dat appellant tot en met 30 juni 2016 bij [naam B.V.] heeft genoten moet worden toegerekend aan de maanden juli tot en met december 2016 waarin hij geen loon uit dit dienstverband heeft genoten, zijn in de wet- en regelgeving geen aanknopingspunten te vinden. Met de rechtbank wordt geoordeeld dat het bepaalde in artikel 17 van het Dagloonbesluit niet tot een andere dagloonberekening leidt in de situatie van appellant. De overwegingen van de rechtbank hierover worden onderschreven. Daaraan wordt toegevoegd dat in artikel 17, eerste lid, van het Dagloonbesluit een uitzondering is gemaakt voor de berekening van het dagloon, zoals bepaald in artikel 16 van het Dagloonbesluit, indien de werknemer geen of minder loon heeft genoten in verband met verlof of omdat hij de bedongen arbeid niet heeft verricht wegens ziekte. Deze bepaling mist toepassing nu appellant in de maanden juli tot en met december 2016 geen arbeidsovereenkomst met [naam B.V.] had zodat van bedongen arbeid evenmin sprake was.

De stelling van appellant dat het bedrag aan niet-genoten vakantiedagen dat in 2017 door [naam B.V. 2] is uitbetaald bij de vaststelling van zijn dagloon had moeten worden betrokken, slaagt evenmin. Op grond van artikel 15, tweede lid, van het Dagloonbesluit wordt onder loon als bedoeld in artikel 14 van het Dagloonbesluit mede begrepen het loon waarvan de werknemer aantoont dat dit in de referteperiode vorderbaar maar niet tevens inbaar is geworden. Nog daargelaten of het in 2017 uitbetaalde bedrag aan niet-genoten vakantieuren reeds in de referteperiode vorderbaar was, is niet komen vast te staan dat het loon niet inbaar was. Niet is gebleken dat appellant in de referteperiode op niet mis te verstane wijze [naam B.V. 2] heeft gemaand de gewerkte vakantie-uren uit te betalen (zie voor dit criterium bijvoorbeeld de uitspraken van de Raad van 23 maart 2012, ECLI:NL:CRVB:2012:BV9859, 11 november 2015, ECLI:NL:CRVB:2015:4327 en meer recent de uitspraak van 10 maart 2022, ECLI:NL:CRVB:2022:640). Appellant heeft daarentegen ter zitting desgevraagd verklaard dat hij [naam B.V. 2] niet binnen de referteperiode heeft gevraagd om uitbetaling van deze uren.

Hetgeen is overwogen in 4.1.1 tot met 4.3 betekent dat het hoger beroep niet slaagt en dat de aangevallen uitspraak dient te worden bevestigd voor zover aangevochten.